Húnavaka - 01.05.2007, Blaðsíða 100

98
HUNAVAKA
Murtan mikið veidd
Ég sem jjetta rita lief stundað netaveiði í Svínavatni að sumrinu í sam-
fellt 35 ár og þar áður faðir minn, Þorleifur Ingv'arsson, annað eins eða
lengur.
Aður fyrr voru murtuveiðar að
haustinu mikið stundaðar og oftast
notast við síldarreknet með um 27
millimetra möskva sem skorin voru
niður í viðráðanlegar stærðir. A ár-
unum 1970-1975 veiddi faðir minn
um 600-700 kg af murtu að
haustinu sem hann pakkaði í sérút-
búna og merkta plastpoka sem
hann seldi í verslanir í Reykjavík.
Meðan rafmagn og frystitækni
var ekki komin til sögunnar á bæj-
um var rnurtan söltuð og pressuð
með fargi niður í tunnur. Saltpækli
og vatni var svo tappað af svo að
meira kæmist í tunnurnar og fískur-
inn yrði þéttari og geymdist betur.
Þótti söltuð murta góður matur
með gulrófum, kartöflum og
hamsatólg. Þá þótti jafn sjálfsagt að
stunda veiði í Svínavatni á haustin á
bæjunum umbverfis vatnið eins og
að afla lieyja handa búfénaði. Oft var saltað í nokkrar tunnur á bæ enda
var þá fjölmennt á heimilum.
Minnisstæðasta og mesta veiði á einum degi úr Svínavatni \’ar haustið
1940. Þá var ég 10 ára og haíði þann starfa að fara með hesta niður að
vatni til að ílytja silunginn heim. Faðir minn fór oftast gangandi og var
búinn að vitja um jregar ég kom með hest og poka undir silunginn. Net
í vatninu voru jjá oftast 7-9 og flest smáriðin til murtuveiða.
Þegar báturinn kom að landi var hann hálffullur af silungi, aðallega
murtu. Fylltum við tvo 100 punda strigapoka sem ég kom með, þeir urðu
svo fullir að erfitt var að binda þá saman á opunum. Hestum er illa við sil-
ungslykt svo að ég þurfti að halda vel við klárinn meðan faðir minn bis-
aði við að koma klyfjunum á hann þótt hesturinn væri í djúpum
götuskorningi. Þegar þetta virtist vera að takast bilaði bandið senr hélt
pokunum saman með þeim afleiðingum að silungurinn flæddi um allt
og sumt niður í vatn. Hesturinn tók snöggt \'iðbragð og stökk yfir mig, sló
hófnum í hausinn á mér svo að ég fékk skurð á höfuðið og fór í rot. Eft-
Guðmundur B. Jóhannsson með einn
vænan úr Svínavatni.
Ljósm.: Björg Helgadóttir.