Húnavaka - 01.05.2007, Blaðsíða 133

H Ú N AV A K A
131
munur haföi mikið að segja á þessum tímum. Steinunn hlýtur að hafa
verið talin gott konuefni úr því að Brynjólfur fær augastað á henni, efna-
lítilli bóndadóttur sem þar að auki er 13 árum eldri en hann. Hann er af
höfðingjum kominn og móðir hans, amtmannsdóttirin, hreyfir engri
andstöðu svo vitað sé. Margt bendir til að eitthvað hafi skort á í hjóna-
bandi Brynjólfs og Steinunnar sem gerði það að verkum að húsfreyjan
gat ekki verið sérlega sæl með sitt hlutskipti. Guðrún, dóttir Jónasar
Bjarnasonar frá Litladal, stórgáfuð og merk kona, taldi sig vita sönnur á
þeirri sögu að á dánarbeði liefði Steinunn beðið Brynjólf að giftast ekki
aftur og því hefði hann lofað. Um skaplyndi Steinunnar talaði Guðrún
ekki né lagði henni orð til hnjóðs.
Þá vil ég ræða nokkuð um Baldvin og hygg ég að fleiri en Steinunni
hefðu ekki þótt hann geðugt hjú. Eg veit ekki hvort fólk nú til dags áttar
sig almennt á því að á þessum tíma var ekkert rennandi vatn í bæjum.
Allt vatn var sótt í bæjarlækinn og það var sannarlega ekki hlutverk hús-
freyjunnar að bera vatn í fordrukkna vinnumenn. Það er því engin furða
þótt Steinunn segi Baldvini að drekka úr bæjarlæknum og þarf það ekki
að sýna neina stirfni af hennar hálfu en vísan sem Baldvin skellir fram
sýnir vel ofstopa hans.
A sumum bæjum, þar sem margt fólk var til heimilis, var oft safnað
vatni á tunnur og var það verk liðléttinga að bera vatn í bæinn. Komið
gat upp sú staða að vatn þryti innandyra og þá varð fólk að drekka beint
úr bæjarlæknum.
Þá vil ég nefna barneign Baldvins. Málfríður Friðgeirsdóttir, ömmu-
systir mín, var fædd og uppalin í Laxárdal. Hún þekkti Baldvin og taldi til
frændsemi við hann. Hún sagði mér að hann hefði verið mjög vansæll
yfir því að eignast telpuna Stefaníu og vísuhendingin „samt á ólánsakri
sprottin“ talar sínu máli. Hann tók samt tryggð við barnið og fór með
þaö út til Ameríku. Ein ástæðan fyrir jDeirri ráðabreytni mun hafa verið
að hann taldi sig geta skapað telpunni betri framtíðarhorfur þar. Engan
jjarf að undra þó að barnið væri sent í snatri burt frá Þverárdal, það var
alsiða. Móðirin var ekki spurð álits því hún átti að vinna en ekki að
hampa smábörnum.
Þá vil ég geta Ingibjargar Ólafsdóttur, ráðskonu Brynjólfs. Mér var
sögð sú saga að Guðmundur og Ingibjörg hafi verið kunnug þegar bæði
voru ung og ógefin og hefði Ingibjörg haft mikla ást á Guðmundi og tek-
ið sér nærri er ekkert varð meira úr þeirra kynnum. Brynjólfur mun vafa-
laust hafa frétt eitthvað af fyrri kynnum þeirra og í því ljósi verða
orðaskiptin varðandi það hvar Guðmundur eigi að sofa skiljanleg.
Brynjólfur talar þar í glettni eins og honum hefur fundist hæfa augna-
blikinu og ekki ber að taka orð hans á nokkurn hátt sem neikvæða um-
sögn varðandi siðferði Ingibjargar.
Nú vil ég leiðrétta jjað sem rangt er sagt viðvíkjandi föður mínum. Eg
hef aldrei eða dóttir mín skrifað eftirmæli um hann og aldrei heyrt þau
orð sem Brynjólfi eru lögð í munn þegar hann falast eftir Vilhjálmi. í