Dagblaðið Vísir - DV - 12.06.2009, Blaðsíða 24

Föstudagur 12. júní 200924 Umræða
Að gAngA
í björg
Um daginn sat ég í stúkunni hjá knatt-spyrnufélaginu mínu og horfði á leik. Rétt hjá mér var þrettán ára gamall strákur að taka upp leikinn fyrir liðið. „Metnaður hjá
mínu liði,“ hugsaði ég en spáði ekki meira í
það. Stuttu síðar fóru tveir litlir strákar,
kannski svona fimm eða sex ára, að
vesenast í honum. Reyna að öskra
í myndavélina og stökkva fyrir
hana. Gerði ég þá eitthvað sem
gamalt fólk gerir og komst að
því um leið hversu gamall ég
er að verða. Ég kallaði reiður á
strákana: „Halló! Strákar! Látið
hann í friði og setjist niður!“
Litlu drengirnir grófu höfuðið í
bringuna og gengu niðurlútir til
sæta sinna eins og móðir þeirra
væri að senda þá snemma í
háttinn.
Þegar heim var komið varð mér hugsað til atviksins og ég fór að spá í hvað dagar og tímar unglinga hafa breyst frá því maður sjálf-ur spásseraði um ganga Réttarholtsskóla, vel merktur Kani eða Tommy Hillfiger. Reyndar er þetta eitthvað sem ég hef spáð í lengi.
Ég er ekki sá elsti í bransanum, rétt að verða tuttugu og fimm ára, en
hversu mikið líf og hegðan unglinga, meira að segja barna, hefur breyst er
fáránlegt að spá í.
Bloggið, og nú síðar Facebook, hefur verið eins og bylting í mál-um unglinga. Blogg var varla til þegar ég var í Réttó og til þess að komast í partí um hverja helgi þurfti að leggja mikið á sig. Hóp-ur krakka sem ég hékk með hittist alltaf á föstudagskvöldum á
Stjörnutorgi Kringlunnar eftir skóla og hékk þar fram á kvöld. Ógeðslega
unglingalegt, ég veit. Þar var hringt og hringt þar til einhver fann partí og
þegar það heppnaðist var lagt af stað. Stundum var meira að segja gengið
í partíin og kippti enginn sér upp við að rölta úr Kringlunni og jafnvel efst
upp í Árbæ eða í Vesturbæinn. Í partíið átti að halda. Í dag eru partíin bara
auglýst á bloggi eða Facebook fyrir alla að sjá. Hefði sparað okkur tíma
allavega.
Það er líka eins og unglingar séu orðnir heimskari, þó mín kynslóð hafi eflaust ekkert verið á leiðinni að finna upp nýtt og betra hjól á sínum tíma. Fyrir fáeinum árum var ég að rölta inn í Esso á Ártúns-höfðanum þegar ekki deginum eldri en fjórtán ára stelpa rölti að
mér og bað mig um að kaupa sígarettur fyrir sig. Ég neitaði því en var síð-
an samferða svona þrítugum partí-pinna á leiðinni út sem rétti stelpunni
sígarettur um leið og við gengum út um dyrnar. Hann sagði henni síðan
að hún væri gífurlega sæt og bauð henni og vinkonum hennar í partí sem
hann var að fara í. Án þess að hika steig barnahjörðin upp í bílinn með
manninum og keyrði á brott.
Eitt hafa þó ungling-ar í dag misst. Virð-ingu yngri krakka eða ógnina sem stafaði af
þeim. Þegar ég var að alast
upp í Bústaðahverfinu staf-
aði ógn af unglingum. Ungl-
ingar voru einfaldlega það
hættulegasta sem maður
gat ímyndað sér. Menn með
eftirnöfn eins og Dópisti og
Sækó minnkuðu ekkert þann
ótta. Það var líka þannig að ef
þú varst með kjaft í kringum
þá voru afleiðingar af því.
Ég er alls ekki að segja að
barsmíðar séu góð lausn en
maður vissi þó allavega allt-
af hvar maður stóð og hvað
maður mátti gera.
Eitt sinn þegar ég var tólf ára, til þess að vera svalur, lofaði ég upp í ermina á mér að kaupa butterfly-hníf af manninum sem kenndur var við dópista. Ég ætlaði að kaupa hann á fimm þúsund kall. Ég átti engan fimm þúsund kall árið 1996. Það var eins og milljón er í
dag. Viku seinna með miklum trega tjáði ég dópistanum að ég gæti ekkert
greitt þetta. Borgaði honum þó þúsund krónur sem ég hafði unnið mér
inn með garðverkum í sekt og talaði ekki við hann meira. Vini hans fannst
þetta þó ekki nægileg refsing og lofaði að berja mig næst þegar hann sæi
mig. Grínlaust yfirgaf ég ekki húsið í viku um hásumar og safnaði meira
að segja upp mikilli sekt á spólu sem ég hafði tekið stuttu áður. Vinir mínir
stríddu mér á því en þegar þessi sami maður komst svo í fréttirnar fyrir að
stinga jafnaldra sinn á háls létu þeir mig í friði.
Aðeins fimm árum síðar var ég í spilakassa í sjoppu nálægt FB þar sem ég stundaði þá nám. Þar komu litlir krakkar úr skólunum í grennd og voru að vesenast í mér og félaga mínum. Þegar ég sagði þeim að drulla sér í burtu vottaði ekki fyrir hræðslu eða virðingu.
Einn strákurinn, svona átta ára gamall gæti ég giskað á, horfði bara á mig
á móti og sagði mér að halda kjafti. Og ef ég hlýddi því ekki myndi hann
ná í bróður sinn og líf mitt yrði á enda runnið. Hann talaði þó kannski
ekki alveg svona. Það var meira svona að bróðir hans myndi „fokking
berja mig í klessu“. Fólk starði á mig í sjoppunni og beið eflaust eftir því að
ég myndi rassskella barnið. Ég hins vegar gerði ekkert og rölti bara aftur í
skólann, hugsandi um hvað hefði gerst þarna. Átta ár eru á milli þess að
þetta gerðist og þegar ég hundskammaði litlu strákana á knattspyrnuvell-
inum um daginn. Það hefur margt breyst á þessum árum. Og líka ég. Ég er
orðinn gamall, svo mikið er víst.
UnglingUrinn
orðinn gAmAll
Tómas Þór Þórðarson skrifar
ICESLAVE-leikritið
Á fimmtudagskvöldið 4. júní
fæ ég fundarboð með sms um
áríðandi fund í stjórnarráðinu
snemma næsta morgun – það
kemur ekki fram í sms-inu um
hvað fundurinn mun fjalla. En
ég þarf ekki annað en að kíkja
á visir.is til að fá upplýsing-
ar um fundarefnið: ICESAVE.
Okkur í Borgarahreyfingunni
höfðu reyndar borist upplýs-
ingar um að það ætti að skrifa
undir á fimmtudeginum og því
vorum við að róa að því öllum
árum að koma saman ályktun
um að þennan samning yrði
að bera undir þingið áður en
skrifað yrði upp á – við buðum
hinum minnihlutaflokkunum
að taka þátt eins og hefð er fyr-
ir. Sigmundur Davíð spyr síð-
an SJS 3. júní hvort það standi
til að skrifa undir og svarið var
NEI. SJS kemur svo til okkar
Þórs og segir þetta allt á við-
kvæmu stigi – já svo viðkvæmu
að ekki mætti ekki einu sinni
kalla þetta samninga, heldur
könnunarumleitun og að und-
ir samninginn yrði ekki ritað
á næstu dögum. Við Þór erum
svo hrekklaus að við trúð-
um karlinum og ákváðum að
vanda betur til verksins fyrst
að þetta yrði ekki á dagskrá á
næstu dögum. Ég er líka frek-
ar einföld og trúi yfirleitt fólki
til að starfa af heilindum, þess
vegna varð ég öskureið þegar ég
kemst að því að þessi fundur á
föstudagsmorguninn var kynn-
ing á samningunum sem var
búið að skrifa og átti bara eftir
að setja stafina við. Ég var svo
reið að ég fann blóðið krauma
en reyndi samt að halda kúl-
inu á fundinum með „pabba
og mömmu“ eins og SJS kallaði
þau í viðtali við DV. Ég spjallaði
aðeins við samningaforingjann
Svavar og reyndi að vara hann
við að þetta meinta eignasafn
væri köttur í sekknum. En hann
hlustaði svo sem ekki á mig og
var sannfærður í sínum kynning-
um að það væri gott að losna við
þessar byrðar af sínum herðum.
Ég bað um gögn og upplýsingar
um eignasafn og var því lofað há-
tíðlega að það kæmi innan tíðar,
já, jafnvel sama dag. Enn hef ég
ekki fengið það sem ég bað um
– fékk reyndar einhverja pappíra
í dag frá samninganefndinni á
fundi utanríkisnefndar sem voru
í skötulíki og til einskis annars
brúks en að setja í klósettpapp-
írsgerð/endurvinnslu.
Sjónarspilið hélt áfram allan
föstudaginn og mikið var talað
um glæsileik samningsins. Auð-
vitað brann í manni blóðið af reiði
yfir þessum afglöpum og þeirri
hættu sem samningurinn bakaði
þjóðinni, því var einstaklega gott
að sjá öldu mótmæla sem hóf-
ust á netinu og enduðu fyrir utan
þing á mánudaginn þegar fjár-
málaráðherra flutti skýrslu um
málið sem reyndar varð að ótta-
lega leiðinlegu pexi um allt ann-
að en hans eigin ábyrgð í málinu.
Ég var óhemju eirðarlaus inni í
þingsal heyrandi í mótmælun-
um dauflega innan veggja þings-
ins og þvældist um við glugg-
ana til að heyra taktinn – réð
loks ekki við mig og opnaði einn
glugga út á Austurvöll þannig
að taktur búsáhalda ómaði um
stutta stund aðeins hærra inni á
þingi. Svo laumaði ég mér út og
talaði aðeins við fólkið sem var
úti og fannst raddir þeirra miklu
sannari en þær sem pexuðu inni
á þingi. Þær geymi ég innra með
mér og geri mitt besta til að láta
þær óma inni á þingi þegar færi
gefst.
„Hin mikla frelsishetja Suður-Ameríku,
Bolivar, lét hin fleygu orð falla: „Ef þú vilt
kynnast manneskju, gefðu henni völd.“ Ég
hef fylgst með ráðamönnum þjóðarinnar
umbreytast þegar þeir setjast á valdastóla. Það sem mér dettur
helst í hug er að þau gangi í björg og verði að umskiptingum,“ seg-
ir Birgitta Jónsdóttir í dagbók þingmannsins.
HELGARPISTILL
Illa svikin „sjs kemur svo til okkar Þórs og segir
þetta allt á viðkvæmu stigi – já svo viðkvæmu að
ekki mætti einu sinni kalla þetta samninga.“
Frelsishetjan simon Bolivar leiddi stóran hluta
suður-ameríku til sjálfstæðis á fyrstu áratugum
nítjándu aldar.
Mótmælt við Alþingi „Því var einstaklega gott
að sjá öldu mótmæla sem hófust á netinu og
enduðu fyrir utan þing.“