Dagblaðið Vísir - DV - 21.02.2014, Qupperneq 36

Helgarblað 21.–24. febrúar 201436 Fólk Viðtal
Þ
etta er skemmtileg vinna
– en þessi pólitíski leik-
ur, það kom mér á óvart
hversu harður hann er.
Og jafnvel rætinn á stund-
um,“ segir þingmaðurinn Frosti Sig-
urjónsson sem segist enn vera að
venjast þingmannsstarfinu. „Þótt
allir þingmenn vilji vel, þá geta þeir
verið mjög ósammála um markmið
og hvaða leiðir skuli fara að þeim.
Átökin geta stundum orðið mjög
harkaleg. Ég kannast ekki við slíka
hörku úr atvinnulífinu.“
Frumkvöðull á þingi
Frosti kom nýr inn á þing eftir síð-
ustu kosningar. Hann hafði aldrei
áður skipt sér af pólitík en eftir að
hafa leitt Advice-hópinn í baráttu
gegn Icesave III-samningunum fóru
hjólin að snúast. „Það þarf hrun til
þess að frumkvöðull fari á þing. Ég
var bara á kafi í fyrirtækjarekstri en
hrunið vakti hjá mér áhuga á stjórn-
málum,“ segir Frosti sem byrjaði á
því að blogga um samfélagsmálin.
„Ég hafði aldrei haft nokkurn ein-
asta áhuga á stjórnmálum en ég hef
alltaf haft áhuga á að leysa vanda-
mál og Icesave var stórt vandamál.
Ég sá fyrir mér að ef Icesave-samn-
ingar yrðu samþykktir, yrði erfitt að
búa hér vegna skulda og slæmra lífs-
kjara og ég vildi taka þátt í að afstýra
því og það tókst.
Í Icesave-baráttunni kynntist
ég mörgu góðu fólki, þar á meðal
úr Framsóknarflokknum, en hann
sýndi mikla staðfestu í Icesave-mál-
inu. Þeir hvöttu mig til að taka þátt í
flokksstarfinu og ég ákvað að slá til.“
Bólusett fyrir lífstíð
Frosti er uppalinn í stórri fjölskyldu
í Laugarneshverfinu. Systkinin voru
fimm en Matthildur systir hans lést
úr krabbameini fyrir fáum árum. „Í
þessa daga voru krakkar úti að leika
sér en héngu ekki inni í tölvuleik.
Þetta voru ævintýralegir leikir, í fjör-
unni, hjólandi um allt og klifrandi í
nýbyggingum.
Reykjavík var ekki stór eins og
hún er núna. Við vorum að leika
okkur í umhverfi sem ekki var mjög
hreinlegt, eins í fjörunni, þar sem
skólpið rann út í sjó og líklegast erum
við bólusett fyrir lífstíð fyrir vikið. Við
lékum okkur úti allt sumarið, ekkert
sjónvarp, útidyrunum var aldrei læst,
og það var lítið um skipulögð áhuga-
mál. Lífið var dálítið öðruvísi. Það
er margt betra í dag og eflaust áttu
margir erfitt á þessum tíma en ég var
heppinn og á að mestu leyti góðar
æskuminningar þótt ég hafi auðvit-
að lent í einhverju sem mér þótti ekki
skemmtilegt.
Ég var mikill bókaormur, þótti
ekki góður í fótbolta og var hafður í
marki en reyndi meira að flýja bolt-
ann en að grípa hann. Ég var mjög
seinvaxinn og stundum þurfti mað-
ur að vera fljótur að hlaupa undan
hrekkjusvínunum,“ segir Frosti sem
fór að æfa sjálfsvarnaríþróttir og var
eftir það látinn í friði. „Ég var samt
aldrei neinn áflogahundur enda
er það fyrsta sem manni er kennt
í karate að hlaupa í burtu. Annars
voru þetta bara krakkalæti og sum
hrekkjusvínin eru vinir mínir í dag.“
Hálfgerður sérvitringur
Frosta gekk ágætlega að læra en hafði
þó takmarkaðan áhuga á námsefn-
inu í barnaskóla. „Ég hafði meiri
áhuga á vísindum; las Íslendinga-
sögurnar og þær alfræðibækur sem
ég komst í. Maður var hálfgerð-
ur sérvitringur,“ segir Frosti og bæt-
ir við að eftir menntaskóla hafi hug-
urinn stefnt til Kaliforníu til að læra
tölvufræði. „En áformin töfðust því
ég tók þátt í að stofna fyrirtæki til
að framleiða PC-tölvur sem kölluð-
ust Atlantis. Eftir ár í því fannst mér
ég verða að skilja betur hvernig reka
ætti fyrirtæki og fór því í viðskipta-
fræðina,“ segir Frosti sem vann fyrir
sér með háskólanáminu með því að
forrita.
Frosti tók síðan MBA-próf í
London Business School og hefur
komið víða við í fyrirtækjaumhverf-
inu á Íslandi. Til að mynda var hann
um tíma fjármálastjóri hjá Marel,
forstjóri Nýherja og stjórnarformað-
ur CCP. „Þessi störf hafa flest tengst
meira og minna tækni en allt tækni-
legt rennur auðveldlega inn í haus-
inn á mér. Ég hef mikinn áhuga á
verkfræði, upplýsingatækni og slíku
en líka rekstri og fjármálum og hef
sóst eftir að sameina þessi áhuga-
svið starfinu.“
Konan var pönkari
Eiginkona Frosta er Auður Sigurðar-
dóttir umhverfisskipulagsfræðing-
ur og börnin eru þrjú. Hjónakornin
kynntust þegar Frosti var í vísinda-
ferð með bekk sínum í Háskóla Ís-
lands. „Nemendafélaginu hafði ver-
ið boðið til Plastprents og þar rak
ég augun í þessa fallegu snót. Síðan
höfum við verið óaðskiljanleg,“ segir
hann og hugsar sig um þegar hann
er inntur eftir því hvort hann hafi
þurft að ganga á eftir henni. „Ég held
að hún hafi verið mest hissa á að ég
hafi verið að spá í hana. Hún var
hálfgerður pönkari á þessum tíma,
með appelsínugult hár, en ég sá
bara persónuleikann. Ég vissi strax
að þetta væri konan mín, alveg frá
því ég sá hana fyrst. Ég skynjaði það
einhvern veginn. Ég held að henni
hafi fundist ég eitthvað undarlegur.
Ég var hálfgert tækninörd en
var samt að reyna að komast upp
úr nördaskapnum með því að gefa
kost á mér sem formaður Félags
viðskipta- og hagfræðinema. Mitt
hlutverk þennan dag sem formaður
nemendafélagsins var að vera edrú
og þakka fyrir gestrisnina svo hinir
gætu skemmt sér. Svo bauð ég henni
út að borða og þótt henni hafi ör-
ugglega fundist ég dálítið furðuleg-
ur var hún til í að sjá betur hver ég
væri.“
Fluttu til Frakklands
Fyrsta barnið kom undir þegar unga
parið var í námi í Englandi. Frum-
burðurinn Sindri er í efnafræði í há-
skólanum, Sóley, miðjubarnið, er í
Listaháskólanum og Svandís er að
klára grunnskóla. „Efnafræðin ligg-
ur vel fyrir Sindra og Sóley er mjög
listræn og ánægjulegt að þau hafi
fundið sér áhugavert háskólanám
hér á landi.“
Árið 2001 tóku Frosti og Auður
sig til og fluttu með börnin til Frakk-
lands. „Við höfðum ferðast töluvert
um Evrópu og alltaf verið hrifin af
Suður-Frakklandi og áttum drauma
um að prófa að búa þar í einhvern
tíma. Eftir fimm ár sem forstjóri hjá
Nýherja fannst okkur tímabært að
flytja út, og drífa í því áður en krakk-
arnir yrðu of gamlir.
Við seldum húsið okkar, settum
búslóðina í gám og byrjuðum á því
að leigja úti en keyptum svo gamalt
hús sem þurfti að gera upp. Ég fór
að hreinsa veggfóður og vinna sem
húsasmiður sem var góð tilbreyting
frá skrifstofuvinnunni.
Þetta var hið ljúfa líf; vinna í að
gera húsið upp, fara á ströndina,
hjóla um, skoða nærliggjandi hér-
uð og fara á skíði. Mjög skemmtileg-
ur tími – en eftir nokkur ár fór heim-
þráin samt að ágerast.
Ísland er svo ótrúlegt, eftir því
sem maður býr lengur erlendis skil-
ur maður það betur. Litirnir, birtan,
loftið, hvað allt er tært og hreint, víð-
áttan og fólkið. Íslendingar eru ekki
þjóð, við erum meira eins og þjóð-
flokkur.
Á meðan þú getur gengið um
Frakkland heilan dag án þess að
hitta neinn sem þú þekkir geturðu
varla gengið út úr húsi á Íslandi án
þess að hitta kunningja.“
Ríka fólkið í fangelsi
„Þótt Frakkland sé ekki hættulegt
land þá er Ísland mun öruggara og
frelsið meira. Þarna var nánast keppt
í því hver væri með rammgerðustu
þjófavörnina og grimmasta hund-
inn til að halda þjófum í burtu.
Ójöfnuðurinn er mikill og innbrot
eru tíð. Á húsinu okkar voru rimlar
fyrir gluggum og hlerum vandlega
læst á hverju kvöldi.
Hér þarf ekki að setja rimlana
fyrir eða rúlla niður járngrindum á
íbúðarhúsum eins og víða erlend-
is. Þegar ójöfnuður er orðinn svo
mikill að ríka fólkið þarf að hafa
rimla fyrir öllum gluggum, þá er
það sjálft komið í eins konar fang-
elsi. Vonandi verður það ekki fram-
tíðin hér.“
Hann segist ekki sakna hússins.
„Þetta er bara hús. Ég er ekki
haldinn söfnunaráráttu og þótt við
hefðum lagt mikla vinnu í að gera
húsið upp, þá nutum við þess. Ég
var bara glaður að einhver annar
gæti tekið við því. Nýi eigandinn er
víst búinn að breyta því öllu,“ segir
hann brosandi.
Notar ekki skíðalyftur
Frosti er mikill útivistarmaður.
Hann fer á skíði, gengur á fjöll og er
virkur í Hjólafélagi miðaldra skrif-
stofumanna. Sem unglingur keppti
hann í hjólreiðum auk þess sem
hann státar af Íslandsmeistaratitli
í skvassi. „Ég fæ dellur. Núna er ég
kominn með hund sem heimtar
göngutúr á hverjum degi en hann
er líka góður veiðifélagi. Ég syndi
líka og er nánast hættur að nota
skíðalyftur og geng frekar upp og
skíða utan brauta, þar sem finna má
lausa mjöll.
Á mínum aldri er mikilvægt að
hreyfa sig og helst á hverjum degi.
Til þrítugs eru menn í góðu formi af
náttúrunnar hendi en eftir það þurf-
um við að hafa fyrir því,“ segir hann
en neitar að það hafi reynst honum
erfitt að ná fimmtugu. „En ég finn
fyrir því. Ég fer ekki í skvass tvo daga
í röð án þess að vera að drepast.
Maður er lengur að jafna sig. Þess
vegna keppi ég ekki lengur.
Maður gengur nærri sér í keppn-
um og þegar maður er orðinn þetta
gamall tekur það of marga daga að
jafna sig. Ég vil ekki ofbjóða líkam-
anum.“
Engir rokkstjörnudraumar
Eftir fimmtugt ákvað Frosti að láta
draum rætast og stofna bílskúrs-
band. „Ég lærði á gítar sem krakki en
hafði aldrei verið í hljómsveit. Ég hef
átt gítar en þegar ég varð fimmtug-
ur keypti ég mér loksins rafmagns-
gítar og magnara. Við spilum til að
skemmta okkur sjálfum og erum að
feta okkur í gegnum rokksöguna.
Ég hef gaman af öllu, allt frá rokki
yfir í djass. Þegar við erum búnir að
æfa upp uppáhaldslögin okkar með
Led Zeppelin og Clash förum við
vonandi í djassinn líka. Við æfum
heima svo hittumst við einu sinni í
viku eða aðra hvora viku og reynum
að sauma þetta saman. Við erum
ekki enn farnir að semja lög; erum
bara að æfa okkur ennþá.
Þetta er hálfgerður saumaklúbb-
ur, við spilum lögin og spjöllum
þess á milli um heima og geima. Ég
á mér enga rokkstjörnudrauma. Mér
finnst bara gaman að spila tónlist.
Tónlist er svo skemmtileg; næring
fyrir sálina. Fjölskyldan er ótrúlega
þolinmóð gagnvart þessu gítargauli
í mér öll kvöld og fyrir það er ég
þakklátur.“
Fjölskyldan með efasemdir
Frosti viðurkennir að Auður og
börnin hafi ekki verið of hrifin af
pólitísku brölti hans þegar hug-
myndin kom fyrst upp. „Vinirn-
ir vöruðu mig við og konan spurði
mig hvort ég væri viss; hún hafði
sínar efasemdir, en hefur verið minn
harðasti stuðningsmaður eftir að ég
tók þessa ákvörðun.
Ég hef verið stjórnandi í fyrir-
tækjum og hef aldrei verið hrædd-
ur við að axla ábyrgð og taka súru og
sætu eplin en ég er alls ekki sólginn
í að láta á mér bera. Ég vil láta gott
af mér leiða og ef það væri hægt
án þess að koma fram í fjölmiðlum
væri ég feginn en ég veit að það er
nauðsynlegt til þess að koma mik-
ilvægum málefnum og breytingum
áleiðis.
Það er ókosturinn við þetta. Að
geta ekki verið út af fyrir sig leng-
ur. Maður reynir að lifa við það en
það er ekki eftirsóknarvert. Kannski
finnst einhverjum það. Kannski
Paris Hilton. Ég veit það ekki.“
Slá keilur í beinni
Frosti segir slæmt umtal umlykja
þingsetu. „Þetta er ekki vel borgað
starf og ég gæti unnið mun betur
borgaða vinnu annars staðar. Orðið
af starfinu er að það sé leiðinlegt,
þér muni líða illa, einkalíf þitt verði
truflað og að þú munir eignast óvini
sem þú vissir ekki að væru til. Að
fólk, sem var alveg sama um þig
áður, fari að véla gegn þér, og ef þú
átt skrítna fortíð verði hún dreg-
in upp. Þessu verður að breyta svo
fleiri geti hugsað sér að vinna þarna.
Færir einstaklingar með reynslu
sem myndi nýtast á þingi koma ekki
nálægt þessu því þeir skilja hverju
þarf að fórna.“
Hann segir það verkefni þing-
manna að vinna aftur virðingu sam-
félagsins. „Það er okkar að breyta og
bæta, vinna að góðum málum og
vera málefnaleg. Ég veit að við erum
öll þarna til að reyna að gera góða
hluti. Líka þeir sem eru mér ósam-
mála, þeim gengur gott eitt til og
vilja vel þótt þeir vilji sjálfsagt draga
úr áhrifum mínum. Og nota til þess
hin og þessi brögð.
Það er mikilvægt að taka ekki
orrahríðinni persónulega. Eflaust
þarf ég að byggja mér upp skráp
en aðalatriðið er að fara ekki að
nota sömu meðölin, að fara ekki að
breytast sjálfur í einhvern ofurpóli-
tíkus. Ég er líka svo gamall svo það
tekur því varla héðan af.
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
„Hún
var
hálfgerður
pönkari á
þessum tíma
Frosti Sigurjónsson segir að harkan á þinginu hafi komið á óvart. Hann
ræðir pólitíkina, flóttann undan hrekkjusvínunum, pönkarann sem hann féll fyrir
og bílskúrsbandsdrauminn sem hann lét rætast þegar hann varð fimmtugur.
„Eflaust þarf
ég að byggja
mér upp skráp“