Dagblaðið Vísir - DV - 23.05.2014, Blaðsíða 47

Helgarblað 23.–26. maí 2014 Fólk Viðtal 39
eins og fjölskylda manns.“
Sigrún var síðar ráðin sem dag­
skrárstjóri útvarps og sjónvarps
eftir margra ára fjarveru. „Það var
krefjandi starf. Það að halda uppi
dagskrá fyrir ríkisfjölmiðil er meira
en að segja það. Maður er einhvern
veginn að reyna að þjóna öllum og
þá kannski endar það þannig að
maður þjónar engum.“
Starfsmenn of heimakærir
„RÚV er stór vinnustaður og mjög
misjafnt hvernig fólk lítur á þenn­
an vinnustað eins og hann er í dag.
Mér fannst það orðið nokkuð áber­
andi að þröngur hópur fólks væri
orðinn dálítið heimaríkur, sem vildi
að hlutirnir ættu að vera eins og þeir
höfðu alltaf verið. Mér fannst vera
ákveðin tregða gegn því að mæta
nýjum tíma, mæta nýjum þörfum og
sjá hlutina kannski svolítið öðruvísi.
Ég hefði viljað breyta meiru.“
Aðspurð hvað henni finnst um þá
breytingu sem var gerð á rekstrar­
formi RÚV árið 2007, þegar það var
gert að opinberu hlutafélagi, segir
Sigrún það ekki hafa verið án galla.
„Meðal gallanna er nefskatturinn
sem kom í staðinn fyrir gömlu
afnotagjöldin. Nefskatturinn gerir
RÚV háð geðþáttaákvörðunum
þingmanna. Það náttúrlega sann­
aðist í fyrra, þegar það fóru að koma
hótanir til RÚV frá þingmönn­
um. Fyrrverandi útvarpsstjóri [Páll
Magnússon] sagði nú einu sinni að
þetta væri eiginlega það versta fyrir­
komulag á fjárframlögum til ríkis­
miðils sem til væri. Ég er eiginlega
sammála honum. Þetta er hættu­
legt vegna þess að þeir geta í raun
og veru alveg stjórnað ferðinni. Það
sýndi sig strax, að þegar það var búið
að ákveða einhverja upphæð til RÚV
var bara tekið af henni ákveðið hlut­
fall og sett í annað. Þegar Ríkisút­
varpið var gert að ohf. hefði ég vilj­
að sjá útvarpsráð sem var ekki bara
samsett í hlutfalli við flokkana á Al­
þingi,“ segir Sigrún og að hennar
mati var breyting rekstrarformsins
ekki gallalaus og hefur ekki orðið
RÚV til góðs.
Sigrún starfaði aldrei hjá öðrum
fjölmiðli en RÚV. Hún segir þó að
henni hafi verið boðin vinna víða,
til dæmis á Stöð 2. „Páll Magnús­
son bauð mér vinnu þar einu sinni
og ég hafnaði því pent. Maður fékk
ákveðið uppeldi hjá RÚV, og mér
fannst það aldrei koma til greina að
fara til starfa á öðrum miðli. Og mér
þykir enn í dag mjög vænt um RÚV
og vona að nýr útvarpsstjóri eigi eftir
að leiða það inn á betri braut. Ég hef
tröllatrú á honum.“
Í heilögu stríði gegn kreppunni
Sigrún var dagskrárstjóri þegar
kreppan skall á. En eins og með svo
mörg önnur fyrirtæki á þeim tíma
þurfti RÚV að draga saman seglin.
„Þessi tími var „töff“ og það reyndi
virkilega á mann sem stjórnanda.
Og ég þurfti náttúrlega að skera nið­
ur. Ég flutti heim frá Danmörku og
ætlaði að gera betra útvarp, en var
allt í einu komin með annað ver­
kefni, að reyna að gera eins gott úr
hlutunum eins og hægt var. Og við
ræddum þetta inni á Rás 1 og Rás 2,
sumir vildu láta þetta heyrast sem
mest, en mín kenning var sú að það
væri ekki almenningur í landinu
sem ætti sök á þessari kreppu. Það
var erfitt ástand á mörgum heim­
ilum og sums staðar var RÚV eina
menningartækið sem fólk hafði ráð
á. Mér fannst það vera mjög mikil­
vægt að við gerðum okkar besta og
létum fólk heyra sem minnst að við
værum að spara.“
Sigrún segir að hún hafi reynt að
spara annars staðar en með því að
reka fólk og vegna þess hafi hún lent
í árekstrum við aðrar deildir innan
RÚV.
„Fréttastofan sagði mjög mörg­
um upp. Ég notaði frekar svona
kvenlegar aðferðir við að spara,
meðal annars með því að gera fram­
leiðsluna ódýrari. Mér fannst mér
bera skylda til þess að reyna að
halda í starfsfólkið. Það skapaðist
þannig góður andi inni á þessum
tveimur útvarpsrásum. Við vorum í
sameiginlegu stríði gegn kreppunni.
Mér fannst þetta í raun mjög gef­
andi tími. Það var ögrun að komast
í gegnum þetta tímabil en vissulega
var það oft erfitt. Og þessar hrinur
af uppsögnum voru „röff“ og erfitt
að horfa á eftir fólki sem var búið
að vinna þarna lengi. Margir höfðu
unnið þar árum saman á tiltölulega
lélegum launum í þeirri trú að það
hefði atvinnuöryggi. Okkur var alltaf
sagt að „við værum þó með örugga
vinnu,“ en svo var það öryggi bara
allt í einu farið. Þetta voru sérkenni­
legir tímar en ég lærði mikið á þessu
og fannst ég koma sterkari út þegar
ég hætti heldur en þegar ég fór inn.“
„Vildi að ég færi að hreinsa
til niðri á gólfi“
Sigrún vann lengi með Páli Magnús­
syni og segir hún að samskipti þeirra
hafi verið góð lengst af. „Við vorum
góðir vinir. Og erum enn góðir vin­
ir. Mér fannst gaman að vinna með
honum. Hann er töffari, og er skap­
hundur eins og hann hefur lýst
sjálfur einhvern tíma. Fólk trúir því
kannski ekki en við rifumst aldrei.
Og ég rífst yfirleitt ekki við mitt sam­
starfsfólk. Páll treysti mér sem sann­
aðist til að mynda í því að hann var
alltaf að bæta við mig ögrandi verk­
efnum. Hann var greinilega sáttur
við mína vinnu og við áttum mjög
fínt samstarf alveg þangað til í vik­
unni áður en ég hætti. Þá kom upp
ágreiningur okkar á milli. Hann vildi
kljúfa starfið mitt aftur niður í sjón­
varp og útvarp og vildi að ég færi
að hreinsa til niðri á gólfi á Rás 1,
eins og hann orðaði það. Ég hafði
valið þá leið að vernda fólk en nú
vildi hann að ég færi niður og ræki.
Ég var ósátt og sagði honum að ég
vildi ekki taka það verkefni að mér
en ég myndi með ánægju halda
áfram með sjónvarpið og hann fæli
einhverjum öðrum Rás 1 og Rás 2.
Ég skrifaði honum bréf þar sem ég
ítrekaði að ég myndi frekar segja
starfi mínu lausu heldur en að fara
niður á gólf í hreinsunaraðgerðirnar.
Hann ætlaði að hugsa það mál.“
Stillti Páli upp við vegg
Hinn 8. október árið 2012 var örlaga­
ríkur dagur í lífi Sigrúnar. Þá gekk
hún út úr RÚV eftir að hafa lent í
orðaskiptum við Pál Magnússon.
„Hann kallaði mig á fund á mánu­
degi og sagðist ekki geta unnið með
fólki sem ekki tæki að sér þau verk­
efni sem þyrfti að leysa. Hann spurði
hvort ég gæti unnið þangað til búið
væri að ráða nýja dagskrárstjóra.
Ég sagði að mér hugnaðist það ekki
og þakkaði honum fyrir samstarfið.
Hann kyssti mig á kinnina og ég fór
niður og pakkaði saman og fór.“
Aðspurð hvort Páll hafi stillt
henni upp við vegg segir hún það
hafi frekar verið á hinn veginn. „Ég
stillti honum upp við vegg. Ég var
ákveðin í að ég vildi ekki gera þetta
og seinna kom í ljós að þetta voru
náttúrlega ekki góð áform sem áttu
eftir að koma í bakið á honum sjálf­
um síðar. En ég gekk út, bein í baki,
en ég gleymdi að stimpla mig út.
Þannig að ég var stimpluð inn í
mánuðum saman,“ segir Sigrún og
hlær. „Og þetta var náttúrlega bölv­
aður skellur en mér fannst ég ekki
hafa neitt val ef ég ætlaði að vera trú
sjálfri mér. Ég sagði við Pál að ég vildi
geta horfst í augu við sjálfa mig þegar
ég liti í spegil. Ég lét hjartað ráða för.“
„Fúll yfir því að hann
gat ekki beygt mig“
„Ég held að Páll hafi ekkert ætlað að
láta þetta fara svona, en hafi orðið
fúll yfir því að geta ekki beygt mig.
Ég hafði ekki gert ráð fyrir að hann
myndi velja þennan kost.“ Sigrún
viðurkennir að ákvörðun hans hafi
komið henni á óvart. „Hann var
svo sem búinn að spyrja hvort það
væri hægt að fá mig til að skipta um
skoðun. En það var bara ekki inni í
myndinni. En þetta var áfall vegna
þess að þetta var spennandi starf
og ögrandi fyrir mig. Mér fannst ég
vera að gera góða hluti og langaði
ekki til að hætta. Ég hef ekki komið
inn í RÚV í Efstaleiti síðan.“ Sigrún
segist þó oft fara í heimsókn á RÚV
á Akureyri, enda stutt að fara þar
sem húsnæði RÚV er á skólalóð
háskólans, þar sem Sigrún starfar
núna. „Ég fer oft í kaffi út á RÚVAK.
Þar ræði ég málin og hitti kollega.
Einnig erum við að skipuleggja sam­
eiginlegt námskeið í útvarpsþátta­
gerð fyrir fólk á landsbyggðinni sem
styrkir tengslin enn frekar. En núna
hefur svo margt gerst uppi í Efstaleiti
þannig að nú fer ég að skreppa í
heimsókn þangað. Mig langar að
hitta nýtt fólk og gamla vini.“
Fannst hún vera að
fara á rangan stað
Eftir að Sigrún sagði skilið við RÚV
tóku önnur verkefni við. Hún var að
kenna í fjölmiðlafræði og hóf líka
vinnu við bók sem hún er enn að
vinna í. „Við höfum verið að safna
viðtölum, ég og Edda Jónsdóttir,
við allar konur sem eru enn lifandi
sem hafa verið ráðherrar á Íslandi.
Við erum búnar að tala við þær all­
ar, Auður Auðuns er sú eina sem
er látin. Við eigum þetta hráefni og
erum að finna okkur form og leita
okkur að útgefanda og annað. Það
var gott að hafa þetta í bakhöndinni
í fyrra þegar mér var allt í einu kippt
úr sambandi. Ég hafði verið mjög
upptekin í starfi og einn daginn er
ég bara ein heima í eldhúsi. Þetta
var eins og að ganga á vegg,“ segir
Sigrún. Nákvæmlega ári síðar var
Sigrún ráðin til Háskólans á Akur­
eyri. Hún hafði þá verið hvött af
innanbúðarfólki við hug­ og félags­
vísindasvið til að til sækja um starf
sviðsforseta. Umsóknarferlið tók
langan tíma en svo fór að Sigrún
fékk stöðuna og hóf störf 1. desem­
ber í fyrra.
„Fyrstu vikurnar í starfi fannst
mér þetta svona svolítið „skitsó­
frenískt“ og eins og að ég væri að
fara á vitlausan stað. Mér fannst að
ég ætti að vera að fara út á RÚVAK
en ekki upp í Háskóla, en það er liðin
tíð. Mér finnst mjög gaman að vinna
í þessu háskólasamfélagi og hér eru
ögrandi verkefni. Mér finnst að há­
skólinn þurfi að verða sýnilegri, að­
sókn í námið er að aukast þannig
að við erum í sókn. Háskólinn er
laus við skuldahala krepputímans.
Og núna er að koma nýr rektor, sem
verður áhugavert að vinna með í
framtíðinni. Ég er bara mjög lukku­
leg með mína stöðu í dag.“
Sigrún segir að hún hafi áður
íhugað að sækja um sömu stöðu við
skólann en hafi verið töluð ofan af
því af Páli Magnússyni, sem var þá
yfirmaður hennar. „Hann varð mjög
fúll þegar ég nefndi það við hann. Ég
sagði að ég hefði enga tryggingu fyr­
ir því að ég fengi starfið en mig lang­
aði til að sækja um. Hann sagði að
sér fyndist það vera vísbending um
losarabrag og að ég væri að hugsa í
einhverjar aðrar áttir og að það væri
vont fyrir mig sem stjórnanda. Hann
sagðist sjálfur aldrei sækja um störf
nema hann væri viss um að fá þau.
Svoleiðis að ég ákvað að gera þetta
ekki, en var óánægð yfir því að ég
hefði látið hann hræða mig frá því
að sækja um.“
Umdeilt ráðningarferli
Eins og fyrr sagði var umsóknar­
ferlið sem Sigrún gekk í gegnum
langt og ráðning hennar átti eftir að
draga dilk á eftir sér.
„Um leið og það varð ljóst hverj­
ir sæktu um, var okkur Ólínu
[Þorvarðardóttur] stillt upp á móti
hvor annarri kannski vegna þess
flestir könnuðust við okkur. Þannig
að þetta er sett upp þannig, að mig
minnir í DV, að við sækjumst báðar
eftir þessu embætti. Síðan fer þetta
í dómnefnd og í dómnefndar áliti
kemur fram að ég hafi mesta reynslu
í stjórnun ásamt Ólínu en ég væri
metin með meiri reynslu en hún í
kennslu á háskólastigi. Þannig að ég
kem vel út úr því. Síðan erum við um­
sækjendur látnir halda kynningar á
okkur sjálfum og því sem við stönd­
um fyrir. Í kjölfar þess var atkvæða­
greiðsla sem að margra mati fór eitt­
hvað úr böndunum. Í fyrsta lagi
voru sumir sem fengu að kjósa bæði
í fyrstu umferð og annarri umferð,
sumir fengu að kjósa á netinu og aðr­
ir ekki. Þetta var klúður,“ segir Sigrún.
„Þar með byrjar ballið og blöðin
byrja. Það fer í fréttir að það sé búið
að ráða Ólínu, sem var alls ekki búið
að gera. Það er rektor sem ræður og
rektor hefur síðasta orð um það hver
fær þessa stöðu, ásamt háskólaráði,“
segir Sigrún.
„Mér er síðan boðin staðan. Og
Ólína var mjög ósátt við það greini­
lega og hefur sent þetta mál til um­
boðsmanns Alþingis og þar er það
núna. Mér finnst þetta leiðindamál.
Sérstaklega er þetta leiðinlegt af því
að við erum ágætis vinir. Ég er alla­
vega ekki ósátt við hana og hún ekki
við mig, eftir því sem ég best veit.
Við unnum lengi saman hjá RÚV,
mér þykir vænt um Ólínu og ég vona
að hún fari að fá áhugavert starf.“
Hefði átt að eyða
meiri tíma með sonunum
Sigrún segist sjá eftir fáum hlutum
í lífinu. „Það þýðir ekki neitt,“ segir
hún en bætir þó við að „maður geti
alltaf verið klókur eftir á. Ég hefði
átt að eyða meiri tíma með son­
um mínum. Ég er af þeirri kynslóð
þar sem maður átti að vera að gera
allt. En ég get ekkert snúið til baka
því tímahjóli. Nú er ég að reyna að
bæta þeim þetta upp með því að
vera þokkalega góð amma. Ég legg
mjög mikla áherslu á það að vera í
góðu sambandi við mín barnabörn
og eyða tíma með þeim. Við förum
til dæmis með fermingarbörnin
í ferðir til útlanda og við erum
að reyna að vera lifandi og hress
sem afi og amma. Þannig að þetta
er hálfgerð eftirágreiðsla til sona
minna – reyndar mjög gefandi eftir­
ágreiðsla.“
Sigrún segir að þegar hún líti til
baka, geti hún ekki sagt annað en
að hún hafi lifað spennandi lífi og
að hún hafi notið forréttinda að því
leyti, ævi hennar og störf hafa verið
viðburðarík og fjölbreytt.
„Ég held að ég sé líka smá töffari.
Ég tek áhættu og þori að beygja af
braut og gera eitthvað allt annað. Ég
horfi til framtíðar og finnst gaman
að vera til. Höggið, sem ég fékk á
mig þegar ég gekk út úr RÚV verð ég
alltaf sáttari og sáttari við. Ég held
að einhver innri rödd hafi bara sagt
mér að hlusta á sjálfa mig og hætta.
Mín skoðun er sú að við þurfum að
vera duglegri við að hlusta á innri
rödd og breyta ekki gegn eigin sam­
visku og eigin sýn.“ n
Spennandi líf
Sigrún segir að þegar hún
líti til baka, geti hún ekki
sagt annað en að hún hafi
lifað spennandi lífi.
Mynd SigtryggUr Ari
„Mér var allt
í einu kippt
úr sambandi