19. júní - 19.06.2007, Page 40

Viðhorf geta verið lífsseig. Sagt er
að konur refsi körlum sínum ef
þeir gera eitthvað sem konunum
ekki líkar með því að neita þeim
um kynlíf. Í Kastljósinu 23. apríl
sl. var sýnt brot úr leikritinu
Hjónabandsglæpir eftir leik-
skáldið Eric-Emmanuel Schmitt.
Aðalkarlpersónan, leikin af Hilmi
Snæ Guðnasyni, trúði okkur fyrir
því að eiginkona hans refsaði
honum með þessum hætti ef
hann hegðaði sér ekki vel. Er það
svo að konur refsi körlum ef þeir
gera eitthvað sem þeim mislíkar?
Nota þær kynlíf sem agatæki? Er
kynlífið gulrót sem karlmenn fá ef
þeir hegða sér eins og konan vill
en annars ekki?

Skýringin á því að konur neita
körlum sínum um kynlíf er þó
augljós: Ef karlinn hefur brotið
gegn konunni, sært hana eða
niðurlægt þá er konan raunveru­
lega frábitin því að hafa mök við
hann. Hún er ekki að refsa
honum. Hún væri að misbjóða
sjálfri sér með því að stunda
kynlíf með þeim sem hún elskar
eftir að hann hefði gert eitthvað
sem henni liði illa yfir. Er álitið
sjálfsagt að konan ýti til hliðar því
sem gert var og tilfinningum sem
það vakti og stundi kynlíf þegar
karlinn fer fram á það? Þá er í
raun verið að segja að hún eigi að
vera nautnaviðfang karlsins en
ekki manneskja með tilfinninga­
legan rétt og sjálfstæð kynvera
sem stundar kynlíf eftir eigin
löngun og líðan.
Í ýmsum sjónvarpsþáttum og
kvikmyndum er þetta viðhorf
greinilegt. Í þeim gera karlarnir
gjarnan eitthvað af sér svo konur
þeirra verða reiðar og líður illa. Ef
Refsinornir eða manneskjur?
þær hafa ekki áhuga á kynlífi í
kjölfarið, dæsa karlarnir og
bregðast við eins og um óheppni
sé að ræða, meinta svokallaða
fyrirtíðaspennu eða duttlunga
fýlugjarns smákrakka. Þeir reyna
þá að smjaðra fyrir konunum og
segja fyrirgefðu en berlega kemur
fram að þeir hafa ekki skilning á
því hverju þeir eru að biðjast
fyrirgefningar á. Tenging verður
ekki til í kolli þeirra milli eigin
gjörða og líðunar kvennanna.
Ferlið er jafnvel látið endurtaka
sig og alltaf verða þeir jafn
undrandi á sárindum kvenna
sinna, en reyna að kaupa blíðu
þeirra með blómum eða þeir
jafnvel leggja það á sig að vinna
létt heimilisverk til að gleðja þær
og vinna upp í ból til sín. Þeir
virðast álíta að þeir hafi orðið fyrir
tilviljanakenndu og óviðráðanlegu
óhappi, líkt og þegar brestur á
fárviðri fyrirvaralaust.
Þeir dvelja aldrei við þá
hugsun að kannski hefðu þeir
gert eitthvað sem virkilega er
óviðunandi í samskiptum jafn­
ingja og elskenda. Þeir líta ekki á
það sem sitt mál að laga sig að
því að vera í sambandi og láta af
hegðun sem er eigingjörn, særir
og niðurlægir, heldur telja þeir að
konan sé smámunasamur fýlu­
poki sem gerir of mikið úr hlutun­
um og enginn getur skilið. Þeir
verði þess vegna að taka því sem
hverju öðru hundsbiti þegar
óhappið verður og vera elsku­
legir í smátíma eða þangað til
konan hefur jafnað sig.
Konur eru ekki óskiljanlegar.
Þvert á móti er mjög auðvelt
að skilja viðbrögð þeirra við
ýmsum gjörðum karlmanna. Þeir
karlar sem eiga erfitt með að
skilja konur þyrftu ekki annað en
að setja sig í spor kvennanna og
snúa dæminu við. Spyrja sjálfa
sig: Væri ég sáttur við að hún
gerði eða segði það sama og ég?
Ef þeir svo settu hlutina í sam­
félagslegt samhengi og reyndu að
skilja viðbrögð kvenna út frá
stöðu þeirra gagnvart karlmönn­
um, myndu þeir ekki einungis
skilja sínar konur heldur skilja
betur út á hvað kvenfrelsis­
baráttan gengur. Hún er ekki tuð
í bitrum konum, heldur viðleitni
kvenna sem kunna að skilgreina
eigin tilfinningar og hvað hefur
áhrif á þær til að fá viðurkenningu
sem manneskjur.
Texti: Svanhildur Steinarsdóttir
0