Són - 01.01.2012, Blaðsíða 184

184 Ragnheiður Ólafsdóttir
stað, en Iðunnarfélagar voru að forða stemmum úr munnlegri geymd
frá glötun. Bjarni hafði fólk sér til aðstoðar í öllum landshlutum, en
vann einn að bókinni, valdi og ritstýrði því efni sem til hans var sent,
og ráðfærði sig við erlenda tónlistarfræðinga.
Iðunnarfélagar fólu þriggja manna rímnalaganefnd að ákveða
hverjir skyldu kveða og hvaða stemmur og vísur skyldu teknar upp á
silfurplötur. Þessi nefnd ákvað líka hvaða afbrigði af stemmum væru
‘rétt’, og hvaða stemmur og vísnaafbrigði væru elst. Um þetta urðu
nokkrar umræður eins og sjá má í Gjörðabókum Iðunnar. Þó að hér sé
talað um félaga Iðunnar í karlkyni voru konur samt nærri jafnmargar
körlum í félagatalinu frá 1930–1936 (sjá töflu 12) og áttu sæti í nefnd um
félagsins, þar á meðal í rímnalaganefnd þar sem systurnar Ingibjörg
og Sigríður Friðriksdætur sátu. Þær voru systur varaformannsins
Björns Friðrikssonar og Þuríðar Friðriksdóttur sem var atkvæðamikil
og tók oft til máls á fundum. Ég leiði líkur að því í ritgerðinni að þessi
fjögur systkin hafi haft sterk áhrif á þróun mála hjá Iðunni, enda öll
stofnfélagar. Þau voru fædd og uppalin á Vatnsnesi í Vestur-Húna-
vatnssýslu. Þau kváðu um helming stemmanna á silfurplötunum og
kenndu sumum hinna vísur og stemmur, þannig að áhrif þeirra eru
auðrakin.
Ekki er ólíklegt að Iðunnarfélagar hafi haft nokkuð samræmda hug-
mynd um hvernig rímnalag átti að vera. Þetta sést í þeim tölulegu
upplýsingum sem hér koma fram, sérstaklega í töflu 3 sem sýnir
greinilegan mun á bókunum tveimur sem hér er rætt um. Niðurstöður
úr töflunum gefa til kynna að stemmur Iðunnar séu einsleitari, með
Tafla 12: Iðunnarfélagar 1929–1936