Skírnir - 01.01.1986, Page 75

SKÍRNIR
HETJUDAUÐI STURLU SIGHVATSSONAR
71
þeir tveir, Sighvatur og Kolbeinn Sighvatsson, fyrir liðinu. Þegar
dregur til úrslita í orrustunni sækja margir að Sturlu einum:
Hann [Sturla] hafði mikla atsókn ok varðist alldrengiliga. ...
Sturla hörfaði upp ór kvínni fyrir neðan húsit ok svá vestr um. ... Sturla
varðist með spjóti því, er Grásíða hét, fornt ok ekki vel stinnt málaspjót.
Hann lagði svá hart með því jafnan, at menn fellu fyrir, en spjótit lagðist, ok
brá hann því undir fót sér nökkurum sinnum.
Húnröðr, sonr Magnúss Húnröðarsonar, lagði spjóti til Sturlu, en hann
lagði á mót, svá at Húnröðr fell. Hann var lítill maðr ok hafði góða brynju ok
varð ekki sárr.
Þá sótti Koðrán Svarthöfðason at Sturlu ok lagði til hans með spjóti.
Sturla mælti til hans: „Ertu þar enn, fjandinn?"
Koðrán svarar: „Hvar væri hans meiri ván?“
Þat segja fleiri menn, at Sturla skeindist eigi á því lagi.
Þá stóð Húnröðr upp ok lagði spjóti í hægri kinn Sturlu ok nam í beini stað.
Þá mælti Sturla: „Ok nú vinna smádjöflar á mér,“ sagði hann.
Þá lögðu tveir menn senn til Sturlu. Hjalti biskupsson lagði í vinstri kinn
honum, ok skar spjótit út ór tungu, ok var sárit beinfast. Böðvarr kampi, sonr
Einars nautbælings, lagði spjóti í kverkr Sturlu ok renndi upp í munninn.
Sturla lagði til Hjálms á Víðivöllum, ok fell hann við.
Þá er Sturla var sárr þremr sárum, mælti hann til Hjalta: „Grið, frændi,“
sagði hann.
„Grið skaltu af mér hafa,“ sagði Hjalti.
Sturla var þá þrotinn af mæði ok blóðrás. Hann studdi þá höndunum á herð-
ar Hjalta, ok gengu þeir svá út af gerðinu. Hjalti tók þá annarri hendi aftr á
bak Sturlu ok studdi hann svá. Sturla kastaði sér þá niðr, er hann kom skammt
frá gerðinu. Mál hans var þá óskýrt, ok þótti Hjalta sem hann beiddist prests-
fundar. Hjalti gekk þá í braut, en yfir honum stóð Óláfr tottr, mágr Flosa
prests. Hann skaut skildi yfir Sturlu, en JátgeirrTeitsson, mágr Gizurar, kast-
aði buklara yfir hann.
Þá kom Gizurr til ok kastaði af honum hlífunum ok svá stálhúfunni. Hann
mælti: „Hér skal ek at vinna.“ Hann tók breiðöxi ór hendi Þórði Valdasyni ok
hjó í höfuð Sturlu vinstra megin fyrir aftan eyrat mikit sár ok hljóp lítt í sundr.
Þat segja menn þeir, er hjá váru, at Gizurr hljóp báðum fótum upp við, er
hann hjó Sturlu, svá at loft sá milli fótanna og jarðarinnar. Þá lagði Klængr
Bjarnarson í kverkr Sturlu í þat sár, er þar var áðr, ok upp í munninn. Var allt
sárit svá mikit, at stinga mátti í þremr fingrum. (434-36)
Hér segir Sturla sagnaritari beinlínis að nafni sinn hafi lagt svo
hart með Grásíðu að menn féllu fyrir og varist þannig eins og
hetja mikilli atsókn.