Morgunblaðið - 10.07.2015, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 10.07.2015, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015 ✝ Einar ÖrnEiðsson fædd- ist á Akranesi 9. febrúar 1978. Hann lést á heim- ili sínu, Ásvalla- götu 65, 29. júní 2015. Foreldar Einars Arnar voru Ásdís Einarsdóttir kenn- ari, er uppalin var í Læk í Leirár- sveit, f. 1952, d. 2008, og Eiður Arnarson, f. 1951, d. 2006, er starfaði lengst af sem kerf- isfræðingur. Ásdís og Eiður skildu. Foreldrar Ásdísar voru Einar Helgason og Vilborg Kristófersdóttir, búsett að Læk í Leirarársveit og foreldrar Eiðs voru Örn Eiðsson og Hall- fríður Kristín Freysteinsdóttir, búsett í Garðabæ. Einar Örn var elsta barn Ás- ar Marteinsson, f. 1998. Einar Örn bjó að mestu á heimili móður sinnar í vest- urbæ Reykjavíkur með viðveru á sumrin að Læk í Leirársveit í búskap. Hann ferðaðist einnig oft til syðri hluta Afríku þar sem stjúpfaðir hans vann fyrir ÞSSÍ. Einar Örn stundaði nám við Menntaskólann við Hamrahlíð og tölvubraut við Iðnskólann í Reykjavík. Síðar stundaði hann nám í Háskóla Íslands í málvís- indum og rússnesku. Einar Örn bar áhuga til tungumála og hafði unun af vel rituðu máli. Hann starfaði lengst af sem kerfisstjóri og þá helst hjá Margmiðlun. Hann vann einnig að ýmsum störfum fyrir Geð- hjálp sem starfsmaður og sjál- boðaliði ásamt félagsstörfum fyrir Húmanistafélagið. Einar Örn var barnlaus. Útför Einars Arnar fer fram í Neskirkju í dag, 10. júlí 2015, kl. 13. Jarðsett verður á Borg á Mýrum. dísar og Eiðs en hálfbræður hans eru Vilhjálmur Ólafsson, sam- mæðra, f. 1988, og Einar Rafn Eiðs- son, samfeðra, f. 1989. Einar átti einnig stjúpsystur þrjár í gegnum seinni mann Ásdísar, Ólaf Valgeir Einarsson, f. 1952, d. 1997, en þær eru: Jóna Valdís Ólafsdóttir, f. 1974, Ásgerður Ólafsdóttir, f. 1979, Valgerður Ólafsdóttir, f. 1983, og einn stjúpbróður, Val Rafn Valgeirsson, f. 1976, í gegnum seinni konu Eiðs, Hafdísi Stef- ánsdóttur, f. 1957. Einar Örn átti að auki eitt foreldrasystkini, Guðbjörgu Kristínu Arnardóttur, f. 1958, en sonur hennar er Örn Bjarn- Ég hef ávallt álitið það svo miðað við fyrri tíma að nútím- inn veiti okkur það lán að lifa mun lengur en mannskepnunni hefur verið hæft öldum áður. Það er því sorglegt þegar gáf- aður maður fellur frá ungur að aldri og lán í óláni er að for- eldrar hálfbróður míns eru ekki vitni að þeim degi enda engum það boðlegt að jarða eigin börn. Við erum víst öll í ósýnilegri biðröð þeirri er end- ar í þeim eilífa sannleika að maður mun deyja og það eina er við getum gert í því er að sjá til þess að skilja það eftir okkur er vert er að minnast og geyma fyrir kynslóðir þær er taka við. Einar skildi ekki eftir sig börn sem er miður en mun vera minnst út ævi þeirra er þekktu hann, og þeirra er koma á eftir þeim, fyrir þann mann er hann hafði að geyma. Einar hafði þann kost að spyrja aldrei fyrir kurteisis- sakir hvernig maður hefði það, hann vildi vita svarið. Hann var einnig ávallt tilbúinn til þess að hjálpa ef eitthvað þurfti og þó svo við bræðurnir höfum ekki sammælst um marga hluti þá lét hann það aldrei koma í veg fyrir það að bera þann kærleik í brjósti er góðum bróður sæmir. Tungumál voru Einars hjartans mál og taldist hann til orðheppinna einstaklinga. Orð eru öflug og geta veitt mönn- um óhugsandi þjáningar sem og læknað djúp sár. Þau geta þó ekki lýst mönnum á þann hátt er maður vill á tímum sem þessum. Einars minnist ég þó helst af því að berjast fyrir mannrétt- indum og þeim er áttu erfitt fyrir í samfélaginu. Sú barátta var mér ungum gott fordæmi en því miður hefði oft sá bar- áttuvilji Einars betur snúið að honum sjálfum. Mér verður minnisstæð sú kenning að hver ákvörðun mannsins leiði til annars raun- veruleika er við búum í og syndin er sú að sá heimur þar sem Einar varð beiskju manns- ins ekki að bráð er með öllu raunhæfur. Heimur þar sem Einar hefði notið sinna ágætu eiginleika og verið virtur til þeirra metorða er hann svo auðveldlega hefði öðlast. Heim- ur þar sem hann hefði gamall kvatt okkur, ástvini sína, með bros á vör. Ég vil að lokum þakka öllum þeim er þekktu til Einars fyrir þann stuðning er þið hafið sýnt mér og fjölskyldu minni. Vilhjálmur Ólafsson. Við Einar Örn unnum saman í Margmiðlun fyrir margt löngu. Á þeim árum skemmtum við okkur oft saman. Hann var kerfisstjóri af guðs náð, sjálf- menntaður og einstaklega út- sjónarsamur og úrræðagóður. Eftir að Margmiðlun lagði upp laupana héldum við sambandi í mörg ár og þótt við hittumst ekki jafn reglulega, gáfum við okkur alltaf tíma til að taka tal saman þegar við hittumst á förnum vegi og ef langt var um liðið, slógum við annað slagið á þráðinn hvor til annars. Síðast þegar við hittumst var það fyr- ir utan hið nýja Háskólatorg, veturinn 2013-2014. Eftir að hafa hætt í tungu- málanámi einhverjum árum áð- ur og snúið sér að öðru í milli- tíðinni, var Einar Örn aftur kominn inn á þær brautir og sagði mér glaðbeittur frá því að sér hefði nýlega áskotnast sjaldgæf rússnesk orðabók, sem hafði komið upp í hend- urnar á honum fyrirhafnarlítið og honum að kostnaðarlausu. Fyrir tilviljun rakst ég stuttu síðar á þessa sömu orðabók í bókabúð hér fyrir austan og ætlaði einmitt að segja honum frá þessu eintaki næst þegar við hittumst. Úr því varð ekki, en ég á margar minningar um góðan dreng, sumar skrautleg- ar – allar hugljúfar og einlæg- ar. Ég votta ættingjum og vin- um samúð mína. Hvíl í friði, Einar Örn. Senn eru dagar sóleyjanna taldir. Síþyrstur blærinn grípur í tómt þegar hann staldrar við næst til að bergja á bikar blómanna hér fyrir neðan, angandi skálum þessarar brekku. Senn eru dagar sóleyjanna taldir. Ég sé þig í anda fella kvíðatár þegar þú finnur á morgun kulið koma koma inn um dyrnar, strjúka þér um brár. Senn eru dagar sóleyjanna taldir. Sumarið reyndist furðu stutt í ár. (Hannes Pétursson.) Kristian Guttesen. Mig langar til að minnast Einars, þessa ágæta drengs í nokkrum orðum. Bróðir hans, Vilhjálmur, og Eyjólfur sonur minn voru vinir í í Melaskóla og þannig kynntist ég fjöl- skyldu Einars. Um tíma hittumst fjölskyld- urnar gjarnan um jólin og komu bræðurnir þá ásamt Ás- dísi og móður hennar, Vilborgu ýmist heim til okkar eða við fórum til Ásdísar. Voru þetta ánægjulegar samverustundir og tengdust fjölskyldurnar böndum sem aldrei hafa rofn- að. Einar hafði mikinn hug á að stunda nám og fékk hann inn- göngu í Háskóla Ísland þrátt fyrir að hafa ekki lokið stúd- entsprófi. Þar lagði hann stund á íslensk fræði og er tímar liðu fram á rússnesku. Hann hafði sérstaka ánægju af að læra og skrifa rússneska letrið. Einar átti góðan vin í Rúss- landi og ákvað síðastliðið haust að láta draum sinn rætast. Fór hann til Rússlands, til heima- borgar þessa vinar síns, til að kynnast landinu af eigin raun og ná tökum á rússneskunni. Undirbjó hann ferðina af kost- gæfni. Á þeim tíma kom hann stundum á Lynghagann og átt- um við góðar stundir saman, sem eru mikilvægar núna þeg- ar hann er allur. Var rætt um alla heima og geima og kom þá fram hve vel hann var að sér og hvernig hjarta hans sló með lít- ilmaganum. Einar dvaldi í Rússlandi í þrjá mánuði en dvölin reyndist honum erfið. Hringdi hann oft á Lynghagann til þess að ræða málin. Hann sagði mér margt fróðlegt af dvöl sinni en hélt fyrir sig mestu erfiðleikunum enda stoltur að eðlisfari. Einar var trúr þeim sem honum þótti vænt um. Allt fram á seinasta dag var hann að hugsa um Vilborgu ömmu sína á Læk og hafa áhyggjur af því hvort hann gæti farið í sveitina og sett niður kartöflur fyrir hana eða slegið blettinn í kringum húsið. Eins vil ég nefna að Einar var mjög stoltur af Vilhjálmi bróður sínum og sagði mér hve vænt honum þótti um hann. Hann gladdist mjög þegar Vil- hjálmur gifti sig í september síðastliðnum en gat því miður ekki verið viðstaddur því þá var hann kominn til náms í Rúss- landi. Hann lagði sig fram um að kaupa fallega brúðargjöf handa Elínu og Vilhjálmi eða eins og hann sagði eitthvað fallegt sem þau ættu alltaf frá honum. Að lokum vil ég og fjölskylda mín senda Vilborgu ömmu hans, Vilhjálmi og Elínu inni- legrar samúðarkveðjur svo og öllum öðrum aðstandendum. Mun minningin um góðan dreng lifa í huga í okkar. Anna Friðriksdóttir. Þegar ég hóf störf hjá Geð- hjálp var Einar Örn Eiðsson einn af þeim fyrstu til að bjóða mig velkomna. Hann kynnti sig fyrir mér og bauð fram aðstoð sína á sinn einlæga, hægverska hátt í gegnum síma í septembermán- uði árið 2013. Stuttu síðar birt- ist hann svo á miðju skrifstofu- gólfinu á Túngötunni til að innsigla kynni okkar með þéttu, hlýju handtaki. Einar Örn hafði haldið sam- an kvíðahópi á vegum Geð- hjálpar þrátt erfið veikindi í ein þrjú ár árið 2013. Nú var hann orðinn þreyttur á bindingunni og velti því fyrir sér hvort einhver/einhverjir Einar Örn Eiðsson ✝ Elsa Jóhann-esdóttir fædd- ist á Rangárvöllum í Kræklingahlíð 7. júlí 1929. Hún and- aðist eftir stutta baráttu við krabba- mein á Landspítala háskólasjúkrahúsi 10. júní 2015. Foreldrar Elsu voru Karólína Soffía Jósefsdóttir, f. 5. febrúar 1905, d. 1991, og Jó- hannes Jóhannesson, f. 17. maí 1904, d. 1989. Systir Elsu var Bergrós Sigurbjörg, f. 21. júní 1927, d. 1996. Elsa giftist 17. júní 1949 Hreini Þorsteini Garðarssyni, f. 4. maí 1929, d. 2001. Foreldrar Hreins Þorsteins voru Garðar Þorsteinsson, f. 29. október 1898, d. í flugslysi í Héðinsfirði 1947, og Anna Pálsdóttir, f. 25. ágúst 1896, d. 1978. Systkini Hreins Þorsteins voru Hilmar, f. 1922, Rannveig María, f. 1927, bæði látin, og Anna, f. 1939, bú- sett í Reykjavík. Elsa og Hreinn Þorsteinn skildu árið 1963. Börn þeirra eru 1. Garðar, f. 4. september 1950, giftur Ástu Gestsdóttur, f. 9. september 1955. Börn þeirra ardóttir, f. 19. mars 1987. Val- garður á dótturina Anítu Líf, f. 1994; b) Hildigunnur Jóna 29. janúar 1990 og c) Brynhildur María, f. 17. júlí 1992. Árið 1968 giftist Elsa Eggerti F. Guðmundssyni listmálara, f. 30. desember 1906, d. 1983, son- ur hans er Thor Benjamín, f. 28. desember 1945, giftur Guðnýju Margréti Skarphéðinsdóttur, f. 6. janúar 1950. Eftirlifandi sam- býlismaður Elsu er Kjartan Ingibergsson, f. 20. febrúar 1927. Sonur hans er Sigurberg, f. 20. júlí 1953. Elsa ólst upp á Akureyri. Hún lauk gagnfræðaprófi frá Menntaskólanum og vann á tímabili í Braunsverzlun. Hún lauk námi frá Húsmæðraskóla Reykjavíkur 1949. Elsa var tæp- lega tvítug þegar hún gifti sig og stofnaði heimili á Akureyri. Fjölskyldan bjó á Oddeyrargötu 15 fram til ársins 1960 og flutti þá til Reykjavíkur. Elsa veikist af krabbameini 34 ára gömul og var þá nýfráskilin með þrjú börn á aldrinum 4 til 12 ára. Hún náði aldrei fullri heilsu eft- ir það. Elsa helgaði sig heim- ilisstörfum alla tíð og sinnti heimili sínu af alúð og natni. Hún var félagi í Oddfellowregl- unni, fyrst á Akureyri og síðar í Reykjavík. Útför hennar hefur farið fram. eru a) Garðar Þór, f. 29. júlí 1986, og b) Tanja Bryndís, f. 11. desember 1991. Garðar og fjöl- skylda eru búsett í Bandaríkjunum. 2. Anna Karólína, f. 1. desember 1952, gift Guðbergi Rún- arssyni, f. 11. júlí 1951. Börn þeirra eru a) Jóhann Rún- ar, f. 20. mars 1974, giftur Guð- rúnu Huld Birgisdóttur, f. 6. maí 1978. Börn þeirra eru Birgir Rúnar, f. 2007, og Ísak Máni, f. 2013. Fyrir átti Jóhann Rúnar soninn Aron Berg, f. 1999, og Guðrún dótturina Selmu Rún, f. 1999. b) Garðar Thor, f. 3. sept- ember 1977, sambýliskona Lauf- ey Ýr Hákonardóttir, f. 12. nóv- ember 1976. Börn þeirra eru Anna Valdís, f. 2005, og Ágúst Logi, f. 2008 og c) Elsa Kristín, f. 2. júní 1980, sambýlismaður Sturla Þorvaldsson, f. 22. nóv- ember 1976. Börn þeirra eru Andrea Eva, f. 2011, og Ingólfur Arnar, f. 2015. 3. Rannveig María, fráskilin Gesti Valgarðs- syni. Börn þeirra eru a) Val- garður Daði, f. 18. mars 1980, sambýliskona Þórunn Arn- Snemma árs 1970 byrjuðum við Anna að draga okkur saman og vorum yfir okkur ástfangin. Eins og gengur þegar slíkt ástand ríkir í fjölskyldum reyna skötuhjúin að halda aftur af af- skiptum foreldra og grafarþögn er í fullu gildi. Ég hafði enga hug- mynd um hve klók tilvonandi tengdamóðir mín var. Fljótlega gómaði hún okkur í herbergi Önnu og sagði: „Og hvað hyggist þér fyrir með dóttur mína.“ Ég glotti eins og fáviti og Anna varð eins og kleina. Fátt var um svör. Tengdó hafði fylgst með dóttur- inni og greinilegt var á innkomu hennar inn á sviðið að hún hafði einsett sér að upplýsa ástandið. Við fundum mjög fljótt að mikill þrýstingur var á að koma ein- hverju skikki á þetta samband okkar og við trúlofuðumst um vorið, allt undir strangri og öruggri leiðsögn þeirra eldri. Sambandið við tilvonandi tengdamóður var gott og ég var öllum stundum í Hátúni 11, heima hjá Önnu. Haustið 1972 gengum við Anna í hjónaband, útskrifuðumst úr framhaldsskóla árið 1973 og héldum á vit ævin- týranna austur á Eskifjörð. Tengdamamma lét sig ekki vanta og kom í heimsókn í Framkaup- stað en svo hét húsið sem við bjuggum í. Árin liðu, Jóhann Rúnar og Garðar Thor komu í heiminn. Við fluttum til Reykjavíkur og tengdamamma hafði yndi af barnabörnunum og alltaf reiðubúin að gæta þeirra. Ævin- týraþráin ólgaði enn í blóðinu og fluttum við fjölskyldan austur á land þar sem ég tók við stöðu um- sjónarmanns Lagarfossvirkjun- ar. Þrátt fyrir vegalengdina aust- ur kom tengdamamma reglulega í heimsóknir. Á þessu tímabili kom prinsessan í heiminn. Hún var skírð Elsa Kristín í höfuðið á Elsu tengdamömmu. Árin liðu og fjölskyldan bjó í Álaborg. Ég var í verkfræði, Anna í sérkennaranámi og börnin í danska skólakerfinu. Þessi tími var yndislegur og auðvitað lét tengdamamma sig ekki vanta. Hún kom í heimsóknir til Dan- merkur og átti góðar stundir með okkur í Álaborg. Síðustu árin hef- ur hún verið dugleg að ferðast austur um haf til að heimsækja „gullmolann“ sinn Garðar, barna- börnin og Ástu tengdadóttur. Elsa var vel gefin, skapstór, stjórnsöm og fylgin sér. Hún var alltaf miðdepillinn, hvar sem hún var og hrókur alls fagnaðar. Hún var góður vinur vina sinna en vei þeim sem settu sig upp á móti henni. Ævinlega var gott að sækja hana heim og marga stór- veisluna hefur hún boðið til í gegnum tíðina. Hún var mikil barnagæla og krafðist óskiptrar athygli barna sinna, maka þeirra, barnabarna og raunar allra sem hún umgekkst. Sem dæmi um staðfestu Elsu er þegar hún ákvað að hætta að reykja. Hún hafði ákveðið að það skyldi gerast á sjötugsafmælisdaginn, 7. júlí. Hún kveið því að hætta en með klókindum sínum sneri hún á sjálfa sig og hætti einum degi fyrr en hún hafði skipulagt og fækkaði þar með kvíðadögum um einn. Elsa hefði orðið 86 ára hefði hún lifað næsta afmælisdag. Það er mikill söknuður vegna fráfalls hennar. Guð blessi hana og varð- veiti. Guðbergur Rúnarsson. Jæja amma mín, nú ertu farin á annan stað fjarri okkur. Það gladdi mitt hjarta að fá að kveðja þig, þegar þú kreistir hönd mína þá vissi ég að þú værir sátt við að fara á annan stað. Þar munum við á endanum hittast á ný og kannski taka eitt rommý eða bara spjalla um lífið og tilveruna eins og við gerðum svo oft. Já, þú ert amma mín og þannig verður þú alltaf til í mínu hjarta. Ég er svo þakklátur að hafa feng- ið að eyða svo miklum hluta af lífi mínu hjá þér. Sem lítill snáði var það ævintýraheimur að fá að verja öllum þessum stundum í Hátúninu með þér. Allar pylsurn- ar sem þú gafst mér, smákökurn- ar og ég tala nú ekki um gos- birgðirnar sem leyndust í kjallaranum hjá þér. Að vera hjá þér gaf mér frið frá öllu. Manstu föstudagskvöld- in amma? Við tvö að horfa á Der- rick og bara spjalla. Mér leið svo vel hjá þér, amma mín. En það var nú ekki alltaf kósíkvöld. Nei, það þurfti líka að þrífa og gera fínt, ekki slapp maður við það, bæði var það heimilið og garðurinn, endalaus vinna en þú launaðir manni alltaf fyrir erfiðið. Það voru jú alltaf pylsur til í frystinum og ef það lá sérstak- lega vel á þér þá skelltirðu nokkr- um kótelettum á pönnuna. Amma mín, nú ertu farin en samt ertu hjá mér. Ég mun aldrei gleyma þér og þeim stundum sem við áttum saman. Minningin um þig sem ömmu mína, mun ávallt verða í hjarta mínu. Knús frá Gunnu og börnunum. Þinn Jóhann. Elsa Jóhannesdóttir Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/ sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu- degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber- ist áður en skilafrestur rennur út. Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð- una. Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum. Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn- arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina vita. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.