Morgunblaðið - Sunnudagur - 12.07.2015, Blaðsíða 44

44 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12.7. 2015
É
g sé aftan á Steinunni Eldflaug
þegar ég geng út í garð kaffihúss
í miðbæ Reykjavíkur á sólríkum
júnídegi, þar sem við höfum mælt
okkur mót. Hún drekkur te og
situr við lestur en gengur snögglega frá bók-
inni ofan í tösku þegar ég kynni mig. „Vin-
kona mín gaf mér þessa bók en ég reyni allt-
af að láta engan sjá kápuna,“ útskýrir
Steinunn nokkrum mínútum seinna og sýnir
mér eitt bókarhornið, ég sé glitta í fimm-
arma stjörnu. „Þetta er svona fræðibók um
sögu norna um allan heim,“ segir Steinunn.
„Ég hef haft áhuga á nornum frá því ég var
lítil og sagði fólki að ég væri norn. Mér datt
einmitt í hug þegar ég sá þig að þú værir
kannski norn líka.“ Ég get varla neitað því.
Við hefjum spjall.
Nafnið þitt er forvitnilegt. Hver er Stein-
unn Eldflaug og af hverju „Eldflaug“?
Steinunn hlær. „Ég er bara manneskja...
ekki eldflaug. En mig langar til þess að fara í
eldflaug. Það er draumurinn minn. Ég hef
alltaf verið heilluð af geimnum og öllu sem
flýgur og fer með mann burt frá jörðinni og
mig langaði að heita eftir einhverju sem mér
finnst skemmtilegt. Ég fékk þetta reyndar
ekki samþykkt af mannanafnanefnd en gerði
mitt besta. Það er „ekki hefð fyrir því í ís-
lensku máli að fólk heiti eftir farartækjum“
en ég nota þetta samt núna og verð alltaf
jafnglöð þegar ég man að ég heiti Steinunn
Eldflaug. Það er alltaf verið að spyrja mann
hvað maður heiti og þá er mjög gott að nafnið
gleðji mann þegar maður segir það,“ segir
Steinunn og brosir. „Svo getur líka verið gott
að hafa nafn sem er ekki manns eigið nafn, til
dæmis þegar maður er feiminn. Í mörg ár
kynnti ég mig alltaf með einhverjum öðrum
nöfnum, ég hét „Hannes“ og „Bleikur vitleys-
ingur“ og svoleiðis. Ég kunni bara ekki að
kynna mig með mínu eigin nafni og er enn að
hitta fólk sem þekkir mig bara sem Hannes!
Ég fattaði samt ekki að maður gæti skipt um
nafn fyrr en pabbi ákvað að skipta um nafn
þegar hann varð fimmtugur. Nafn er ekkert
sem maður verður að hafa. Maður breytist og
þá heitir maður kannski bara eitthvað annað
einn daginn. Maður er ekki nafnið sitt.“
„More is more“
„Ég ólst lengst af upp í Breiðholtinu og mér
leið alltaf eins og við byggjum uppi í sveit,
Elliðaárdalurinn var rétt hjá. Ég laumaðist
þangað en mátti það ekki,“ segir Steinunn
sem byrjaði ung að hrífa fólk með sér inn í
aðra veröld. „Ég gekk um hverfið og spurði
krakkana hvort þeir vildu koma með mér í
„töfraland“ og svo stalst ég með þau niður í
Elliðaárdal. Á einum stað var landamæra-
vörður í glerbúri sem við þurftum að passa
okkur á og ef einhver sagði mér að hann sæi
ekki vörðinn, þá var það auðvitað af því að
hann var ósýnilegur. Mér fannst þetta ótrú-
lega skemmtilegt, að leiða fólk með mér inn í
aðra veröld og þetta er ég enn að gera á
tónleikum. Það er svo gaman þegar maður
nær því að allir tónleikagestirnir fari saman í
einhvern annan heim. Þá hefur maður búið
til töfraheim fyrir fleiri en bara sjálfan sig.
Auðvitað er mjög margt í gangi á tónleik-
unum mínum og ég hef heyrt að sumum
finnist það of mikið og verði ringlaðir. En
þeir verða þá bara að fara á einhverja aðra
tónleika. Í Listaháskólanum var alltaf verið
að segja manni að „less is more“ en ég
hugsa frekar bara „more is more“ og fylgi
því,“ segir Steinunn glettin og tekur nýlega
tónleika sína á Secret Solstice sem dæmi,
þar sem hún tók þrjú listaverk með sér upp
á svið, tvö dýr með glóandi augu og eitt hvítt
dýr sem hún varpaði myndbandi á. „Svo var
ég með ljós og reyk og allt það. Auðvitað er
líka heillandi að standa bara einn og nakinn
á sviðinu og spila...“ Steinunn hættir að tala
og hugsar sig um. „Já, kannski geri ég það
einhvern tíma. Þá er maður bara alveg með
fólkinu. Ef skrautið á tónleikum verður of
mikið, þá missir maður nefnilega tengslin við
fólk í salnum og það verður of mikil skipting
á milli áhorfenda og „atriðisins“. Mér finnst
erfiðast að halda tengslum ef hlutirnir á
sviðinu eru hvorki fáir né margir... það er
allt í lagi að þeir séu vandræðalega fáir því
þá er maður bara að spila. Og ef þeir eru
mjög margir, þá gerist eitthvað líka, það
skapast einhver heild. Svona töfraheimur.“
Byggir sjálf sinn töfraheim
Ertu aldrei hrædd um að týnast í töfraheim-
inum?
„Jú...“ Steinunn dregur seiminn. „Þetta
getur verið erfitt. Manni finnst maður
kannski vera með öllum en er í rauninni dá-
lítið útundan og í sínum eigin heimi. Ef mað-
ur vill ekki verða einmana þá verður maður
að reyna að vera í hinum heiminum líka. Ég
áttaði mig eiginlega ekki á því fyrr en fyrir
skömmu þegar ég var í partýi hjá vini mín-
um. Á einum tímapunkti sagði hann: „...en
þú veist að töfrar eru ekki til.“ Og það var
eins og köld gusa í andlitið því ég hef aldrei
pælt í því. Maður byggir sjálfur sinn eigin
heim og hjá mér er allt töfrandi, alveg síðan
ég var lítil þegar mamma sagði mér að fífl-
arnir segðu að sumarið væri á næsta leiti.
Viðtal