Morgunblaðið - Sunnudagur - 26.07.2015, Síða 45

26.7. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 45
inn baðst síðar afsökunar á atvikinu.
Eigi að síður var hart tekið á málinu
enda um skýlaust brot á Genfarsáttmál-
anum að ræða. Spítalanum var lokað í
fjóra daga á eftir, aðeins tekið við fár-
sjúku eða stórslösuðu fólki, til að senda
út skýr skilaboð. Svona lagað verður ekki
liðið!
Helena segir það auka á öryggið að
andstæðingar ríkisstjórnarinnar vilji er-
lendu hjálparstarfsfólki ekki illt. Þvert á
móti njóti þeir góðs af þjónustunni eins
og aðrir. „Stríðandi fylkingar hafa ekki
horn í síðu Lækna án landamæra og við
sinnum einfaldlega þeim sem á læknis-
eða sálfræðiþjónustu þurfa að halda. Á
spítölum er ekki spurt um pólitík. Stríð-
andi fylkingar vita líka að falli erlent
hjálparstarfsfólk við störf sín verða koll-
egar þeirra sendir heim með það sama.“
Helena segir dvöl sína í Kunduz hafa
verið einstaka lífsreynslu. „Það er mjög
gefandi starf að hjálpa fólki sem býr við
svona erfiðar aðstæður. Ég hef upplifað
ótrúlegustu hluti í Kunduz, fólk lifir af
skelfilegustu slys og kveinkar sér ekki
einu sinni. Ég veit ekki úr hverju þetta
fólk er eiginlega gert. Það eru forréttindi
að sjá kraftaverkin verða til. Ég renndi
blint í sjóinn með þetta verkefni, hafði til
dæmis aldrei komið inn á skurðstofu. Til
allrar hamingju komst ég að því að mér
líður vel innan um sjúklinga og virka
ágætlega við þessar aðstæður. Þoli til
dæmis alveg að sjá blóð renna og taka á
móti fólki sem misst hefur útlimi. Það
kom mér á óvart. Fólk er misjafnlega út-
sett fyrir svona löguðu. Ég er greinilega
meiri töffari en ég gerði mér grein fyrir.“
Hún hlær.
Helena segir þessa lífsreynslu óhjá-
kvæmilega hafa breytt sér. Mikilvægt sé
þó að setja hlutina áfram í samhengi og
hneykslast ekki á fólki hér heima sem
kveinkar sér undan lítilsháttar hnjaski.
Það séu vitaskuld forréttindi að búa á
landi þar sem stríð eru fjarlæg og ham-
farir sjaldgæfar. „Maður má heldur ekki
verða of heilagur, þó maður fáist við
hjálparstörf. Ég millilenti til dæmis í Vín-
arborg á leiðinni heim um daginn og
leyfði mér alveg að kíkja inn í HM-búð.“
Hún hlær.
Fer pottþétt út aftur
Þegar skyldum Helenu líkur í Kunduz í
október kemur hún heim aftur og vonast
til að stoppa í tvo mánuði eða svo. Þá
tekur við næsta verkefni á vegum Lækna
án landamæra. „Ég fer pottþétt út aftur.
Þetta er líf sem mér líkar vel að lifa.
Samtökin fjárfesta líka í manni í upphafi
og vilja því gjarnan nota mann í fleiri en
eitt verkefni. Á þessari stundu hef ég
ekki hugmynd um hvert ég verð send,
Læknar án landamæra eru með starfsemi
í 63 löndum.“
Hún lýkur lofsorði á samtökin. „Ég
gæti ekki mælt meira með Læknum án
landamæra. Samtökin eru fagmennskan
uppmáluð og allt gengur eins og vel
smurð vél. Ég er svolítið hissa á því að
fleiri Íslendingar hafi ekki gefið kost á
sér gegnum tíðina. Ég hvet alla sem hafa
áhuga til að kynna sér starfsemi samtak-
anna, lækna, hjúkrunarfræðinga, sálfræð-
inga og aðra. Það er sannarlega þess
virði.“
„Ég tók á sínum tíma ákvörðun um að eign-
ast ekki börn og hef ekki verið í sambandi
lengi. Þannig að ef ég er ekki týpan til að
gera þetta þá veit ég ekki hver er það,“
segir Helena Jónsdóttir sálfræðingur.
Morgunblaðið/Golli
* Ég er ævintýragjörnað upplagi og mighefur lengi langað að
sinna hjálparstarfi í
útlöndum.
Helena ásamt læknum á stofugangi á spítalanum.
Helena með afgönskum læknum og Clemens, gjörgæslulækni spítalans í Kunduz.