Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 41
ÞORBERGUR ÞORSTEINSSON FRÁ SAUÐÁ
Brennivín er betra en matur,
bragðið góða svíkur eigi.
Eins og hundur fell ég flatur
fyrir því á hverjum degi.
I þessum steinkofa var Þorbergur í einn vetur, hafði olíulampa
til að lýsa upp höllina. Hann svaf þarna með ullarhúfu niður
fyrir eyru, með belgvettlinga og í gæruskinnskuldaúlpu ásamt
öðrum virðulegum útbúnaði. Þennan vetur var hann svo hepp-
inn að fá vinnu í steinullarverksmiðju, sem stóð þar nokkrum
metrum neðar. Voru það braggaskemmur frá hernum. Eigandi
fyrirtækisins var Sveinbjörn Jónsson framkvæmdastjóri og eig-
andi Ofnasmiðjunnar hf. í Reykjavík. Kona hans var Guðrún
Björnsdóttir frá Veðramóti í Gönguskörðum. Mörgum árum
síðar brann verksmiðjan til kaldra kola.
Erfitt var um aðdrætti fyrir Þorberg, en mjólk fékk hann í
Gunnarshólma hjá Gunnari frænda í Von, keypti hana ógeril-
sneydda í brúsa. En það fór eftir veðri hve vel hún geymdist.
Ymist var hún frosin eða gallsúr og allt þar á milli. Vatn hafði
hann ekki annað en úr Hólmsánni, sem í leysingum varð brúnt
á litinn. En ef vatnið var látið standa yfir nótt eða svo, var
moldin botnfallin og vatnið þá nothæft. Að öðru leyti hafði
hann nokkurs konar skrínukost, og sennilega þröngan kost.
Oft var matur hans frosinn, svo að slá varð máltíðinni á frest þar
til farinn var úr honum mesti gaddurinn undir svefnbrekáninu,
jafnvel næturlangt. Þegar frost voru mikil, varð mikil engla-
birta í steinkassanum frá litlu kerti, því það stirndi á milljónir
ískristalla, bæði á lofti og veggjum, og þá voru ísnálar hél-
unnar meira en tveir sentimetrar á lengd. Þegar þíða kom, var
hráslagalegt í híðinu, en moldargólfið tók við vatninu svo ekki
fór allt á flot. En loftleki var óumflýjanlegur. Og væri blotinn
aðeins kerlingarhláka, stokkfraus brekánið svo að erfítt var að
skríða undir það. Ekki hefur Beggi verið hrifinn af þessu ver-
elsi og kvað:
39