Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 210

SKAGFIRÐINGABÓK
En það gerðist ekki. Og ekki hefði frú Þóra Björnsdótrir
Thorlacius svarið meineið fremur en Ragnheiður Brynjólfsdótt-
ir. Ekkert var sannkristinni manneskju jafnvoðalegt.
Ekki batnaði árferði á Islandi um miðja 18. öld. Hitt var held-
ur, að steininn tæki úr. Gerðust og mörg firn og stórmerki.
Dugði lítt þótt íslenskur maður, sjálfur Skúli Magnússon, yrði
landfógeti, enda urðu íslendingar „forvirraðir, því þeir þenktu
ekki að svo illur djöfull sem landfógetinn gæti verið íslenskur“.
Latínulærður draugur á Hjaltastað í Utmannasveit mælti ill-
um orðum og það einnig á íslensku, sagðist heita Djöfull og
Andskoti, og vildi hafa fylgilag Opíu Loftsdóttur sem þá var að
vísu nokkuð aldri orpin. Eggert Olafsson og Bjarni Pálsson
gengu á háfjöll og jökla, landfógeti dreif upp svokallaðar Inn-
réttingar sem Sveinn Sölvason sagði að hefðu verið „með öllu
forgefins", en 1757 taldist reikningsglöggum mönnum svo til,
að níundi hver Islendingur væri dáinn úr hungri og harðrétti.
Þá var fyrir nokkru slokknað Ijós augna herra Halldórs Brynj-
ólfssonar. I harðindunum hafði hvort tveggja gengið til þurrð-
ar, heilsa hans og efni. Árið 1751 kenndi hann mjög til í hálsi,
og ári síðar var hann orðinn afar máttfarinn. Lét hann bera sig
í skip á Hofsósi og kvaddi til fylgdar sér góða þjónustustúlku,
Halldóru Aradóttur. Hún reyndist biskupi hin nærfærnasta hjúkr-
unarkona, en sjúkdómurinn gaf engin grið. Herra Halldór
Brynjólfsson lést í hafi á leið til Kaupmannahafnar 28. október
1752, ríflega sextugur að aldri. Lík hans „var heiðarlega greftr-
að í Vorfrúarkirkju í Kaupmannahöfn þann 2. nóvember fyrr-
greinds árs“.
IX
Páll Eggert Olason kann að lýsa Halldóri Brynjólfssyni, og
segir: „Halldór byskup var maður fyrirmannlegur og fríður sýn-
um, röggsamur og ráðsettur, vel að sér um margt, guðhræddur
og góður ræðumaður." Um raupsemi hans, sem getur í sögum,
segir Páll Eggert að slíkar sögur hafi hann sagt til gamans.
208