Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 185
A FJÖLUNUM AUSTAN FJARÐAR
er nokkrir unglingar ásamt fullorðnum stóðu að. Magnúsi féll
þetta þungt. Hann gerði því jafnvel skóna, að glæpaöld riði yfir
byggðina í kjölfar ævintýrsins við Höfðavatn. Slík var hugraun
hans af vaxandi unglingavanda, ef Höfðakaupstaður risi ytra.
Hofsós gæti þá orðið „fyrirmyndar uppeldisstöð fingralangra
unglinga og ef til vill framtíðarþjófa hins frjálsa lýðveldis".
Heilsu Magnúsar læknis mun hafa farið mjög hrakandi, þeg-
ar hér er komið sögu. Hann hlífði sér aldrei, þoldi illa hinar
löngu og erfiðu sjúkravitjanir („Fljótaferðir") í illærinu fyrir
1920, einkum munu ferðalög í heljarbruna frostavetrarins
mikla, hafa leikið hann grátt. Sá ekki fyrir enda á erfiðu tíðar-
fari, þegar hann ritar bréfið á haustdögum snjóaveturinn mikla
1919. Geðið var ekki eins glatt og fyrr. Það bryddi á lífs-
beiskju.
Að leiðarlokum
Magnús læknir lifði það, að „Höfðavatnsævintýrið" rynni út í
sandinn — eiginlega í bókstaflegri merkingu. Því var ekki að
óttast, að í kjölfar framkvæmda þar, risi spillingarbæli. Oðrum
þræði að minnsta kosti, mun Magnús eins og svo margir aðrir,
hafa orðið fyrir vonbrigðum.
Málin þróuðust reyndar þannig, að það skipti héraðslækni
Hofsóshéraðs litlu persónulega á hvern veg veltist í byggðum
austan fjarðar, því að tíminn vildi ekki tengja sig við hann.
Hvað hugsar efnalítill, sjö barna faðir, þegar heilsan er að bila
og starfsvettvangurinn er sem helgrindahjarn? Hann vildi ó-
gjarna leita læknis, jafnvel þótt hann ætti vini að mæta, þar
sem var Jónas Kristjánsson.
Magnús komst á fætur eftir leguna haustið 1916 og reyndist
sem fyrr ódeigur ferðamaður. Þó þóttust kunnugir merkja, að
þrekið væri ekki samt og áður, er í hönd fóru erfiðustu ár ald-
arinnar, sífelld barátta við frostgrimmd og fannfergi. Frostavet-
urinn mikli 1918. Snjóaveturinn mikli 1919-
183