Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 190

SKAGFIRÐINGABÓK
hokraði með móður sinni á örreytiskoti, því rýrasta í hreppn-
um. Þar var fátt um undankomu frá hörðu stritinu, nema þær
stopulu stundir sem góðum félögum gafst að láta blessaða tón-
listina lyfta huganum frá frumstæðu basli.
Og nú hafði ein slík stund staldrað við á sínu hraða flugi.
Fólkið kyrjaði hvert lagið af öðru. Og þar er mér efst í minni,
hvað rödd Aðalsteins naut sín vel þegar sungið var lag Wetter-
lings við Ijóð Steingríms „Heiðstirnd bláa hvelfing nætur“, sér-
staklega á hærri tónunum. Sá söngur kom beint frá hjartanu.
Og þegar erindinu lauk, kallaði Steini: „Hækkum það“. Og sá
sem við orgelið sat hækkaði lagið drjúgum. Fullum hálsi var
sungið: „Heill sé þér, sem helgast lætur / himinfúsa ljóssins
vini / til að lyfta hug sem hæst“. Og þegar kom að hæsta tóni,
sveif rödd Steina hátt yfir stund og stað upp í heiðstirnda hvelf-
ingu draums og unaðar. Ómurinn af þeim söng fylgdi mér á
heimleiðinni frá þessum ógleymanlega fundi.
Áratugir liðu og ég hafði sest að norður við Skjálfandaflóa.
Fyrir kom að ég átti erindi suður yfir heiðar. Á einni slíkri ferð
staldraði ég við í Varmahlíð meðan áætlunarbíllinn fékk bens-
ín. Þá var þar lítið annað en húskumbaldi þar sem ferðamenn
gátu leitað skjóls. Það var kalsaveður en úrkomulaust. Þoka
rauk meðfram Glóðafeyki og Mælifellshnjúkur var skýjum hul-
inn hið efra. I afdrepi undir vegg sá ég mann híma með upp-
brettan kraga á snjáðri treyju. Hann var berhöfðaður og hæru-
skotið hár blakti í kulinu. Eg þóttist bera kennsl á manninn
þótt allmjög hefði hann látið á sjá. Ég gekk til hans. „Sæll,
Steini", sagði ég. Hann tók kveðju minni hlýlega og rétti mér
hönd. Við spurðum hvor annan einkalegra tíðinda. Hann hafði
orðið að láta kotið af hendi þegar móðir hans féll frá, var ein-
hleypur í lausamennsku hvar sem skást blés hverju sinni. Ég
gat ekki stillt mig um að minnast á kvöldið í Hámúla forðum
og allan sönginn. Aðalsteinn brosti sem snöggvast: „Nú hafa
sumir sungið nóg.“ Og hann leit til fjalla þar sem hrönnuðust
grá ský við himin. Mér flaug í hug að spyrja hvort hann hefði
188