Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Qupperneq 17

15
að komu ráðgjafar frá Manitoba háskóla
sem sátu í nefnd ásamt íslendingum, en
nefndin var skipuð af Menntamálaráðu-
neytinu hér til að athuga möguleika á því að
stofna til menntunar iðju- og sjúkraþjálfara.
Niðurstaða nefndarinnar var að það væri
grundvöllur fyrir stofnun námsbrautar í
sjúkraþjálfun innan læknadeildar HÍ, en
ekki tímabært að hefja námsbraut í iðjuþjálf-
un. Þetta var árið 1975. Það má geta þess að
nefndin áleit nauðsynlegt að nám í iðjuþjálf-
un myndi tengjast námi í sjúkraþjálfun inn-
an 5-10 ára á þeim tíma. Skólanefndinni hér
var boðin skólavist fyrir þrjá sjúkraþjálfara-
nema í tengslum við þessa samvinnu. Þegar
mín umsókn barst til Kanada var ákveðið að
veita mér líka skólavist, þó það hafi ekki
verið hugmyndin í upphafi að bjóða skóla-
vist í iðjuþjálfun þar sem ekki voru mörg
pláss fyrir iðjuþjálfanema og því fengu er-
lendir nemar ekki inngöngu.
- Fórstu að vinna að loknu náminu í Kanada
eðafórstu strax yfir í Mastersnám?
Ég fór í þriggja ára diplómanám í Kanada
sem var heilsársnám og voru sumrin notuð
til verkmenntunar. Ég lauk iðjuþjálfaprófi
1978. Við skólann var einnig boðið uppá
bachelorgráðu sem framhaldsmenntun fyrir
iðju- og sjúkraþjálfara. Tveggja ára starfs-
reynsla var skilyrði til að komast í það nám.
Ég fór því heim og vann í fjögur ár, fyrst hjá
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra og síðan á
Grensásdeild Borgarspítalans. Að þeim tíma
loknum fór ég aftur út og lauk bachelor-
gráðunni frá Manitoba háskóla, með við-
komu í McGill háskólanum í Montréal, þar
sem ég tók greinar í kennslusálfræði. Að því
loknu fór ég heim og vann um tíma á Borg-
arspítalanum í Fossvogi og á Grensásdeild-
inni.
- Hvers vegna og hvenær ferðu svo í masters-
námið og um hvaðfjallaði lokaverkefnið?
Það var árið 1985, en þá var þörfin fyrir
frekari fróðleik farin að gera vart við sig aft-
ur. Ég ákvað að sækja um Fulbrightstyrk og
fékk hann. Ég var búin að kynna mér
mastersnám í iðjuþjálfun og taugasálfræði
við mismunandi háskóla í Bandaríkjunum,
enda hafði ég alveg eins áhuga á að fara yfir
í taugasálfræði og tengja hana iðjuþjálfun.
Suður-Kaliforníu háskóli varð fyrir valinu,
því margir viðurkenndir prófessorar störf-
uðu þar þá. Má þar nefna doktor Yerxa, sem
hefur lagt mikið af mörkum innan fagsins í
sambandi við kenningar, rannsóknir og
menntun, ekki síst til að koma menntuninni
yfir á æðri skólastig. Hún ferðast nú um
heiminn og aðstoðar við að færa námið úr
sérskólum yfir í háskóla og við undirbúning
masters- og doktorsnáms.
Doktor Ayres starfaði einnig við þennan
skóla, en ég hef alltaf haft mikinn áhuga á
„Sensory integration", eða skynheildun í
tengslum við meðferð barna og fullorðinna.
Námið tók tvö ár og lauk með mastersrit-
gerð. Ég valdi að athuga fylgni á milli til-
gátu iðjuþjálfa og niðurstöðu tæknilegra
matsaðferða, það er að segja tölvusneið-
mynda og heilalínurita, varðandi staðsetn-
ingu skertrar heilastarfsemi. Tilgáta iðju-
þjálfans byggðist á athafnagreiningu við
framkvæmd daglegra athafna. Greiningin
gaf til kynna hvort um var að ræða skerta
framkvæmdafærni og ef svo var hvaða sál-
ræn einkenni af vefrænum toga yllu skerð-
ingunni.
- Nú ert pú pekkt víða um lönd fyrir að hafa
próað sérstaka matsaðferð, A-ONE. Byggðir pú
pá aðferð á mastersverkefninu?
Nei, hún byggist ekki á því, en þróun
matsins var forsenda þess að hægt væri að
framkvæma rannsóknina. Það kom nefni-
lega í ljós að engir nothæfir kvarðar voru til
sem byggja mætti tilgátu iðjuþjálfans á. Ég