Félagsbréf - 01.10.1962, Blaðsíða 51

FÉLAGSBRÉF
47
konuna stolta sigurglaða
sýnandi öllum heiminum
sinn vorsána frjóa akur,
þar sem undrið vex í myrkri
moldinni gljúpu: vex.
(Mansöngur)
Hér er rödd Einars einlægust: jörð,
kona, birta eru honum nákomnust tákn
og yrkisefni, og styrkur hans hin hóf-
sömu vinnubrögð, fágunin, ræktin í
beztu ljóðu m hans. Honum tekst sízt
betur upp þar sem hann leitar nýstár-
legra ljóðmáls eða myndsmíðar, og
óhlutbundin viðfangsefni láta honum
ekki; á hinn bóginn er hin „hefð-
kundna“ og kunnuglega tilfinning beztu
^jóða hans ekki miður sannfærandi
þótt stutt sé þar í byltingunni.
Þetta býst ég við að margir yngstu
skáldanna eigi sammerkt með Einari
Braga: að baki formbyltingarinnar býr
^oeira eða minna hefðbundið ljóðrænt
'’iðhorf, sjálf skáldsýnin er ekki ný eða
nýstárleg, og Ijóðmálið hlýtur því að
leita í átt einfaldleika, beinnar skír-
skotunar einfaldra tákna. Ljóðræn ein-
íeldni af þessu tagi er vissulega ekki
ný í skáldskap, og ljóð þessarar teg-
Undar geta vitaskuld verið góð og
gild, en formvandi þessara skálda cr
nýr-' ljóðrænir hagyrðingar fyrri tíð-
ar áttu sér skjól í braghefðinni og jarð-
samband við eldra ljóðmál; áfkomend-
Ur þeirra hljóta að mæta vanda sín-
Uln berskjaldaðir.
Sumir þessara höfunda a.m.k. munu
aðhyllast einhvers konar kenningu um
„skorinort“ ljóð þótt ljóðlistarvið-
leitni þeirra sé óljós að öðru leyti.
Dagur Sigurðarson hefur kannski tekið
einna skýrasta og að sínu leyti skemmti-
legasta afstöðu:
Or3 eru tæki
til að breyta heiminum
hafa endaskipti á endemum umhverfisins,
yrkir hann skorinort (hverju sem þessi
tilkynning breytir svo í heiminum) og
lýsir því yfir að hann vilji „segja les-
andanum frá ýmsu sem hann veit hálft
í hvoru en vogar ekki að gera sér
grein fyrir, gefa honum eitthvað sem
hann getur brúkað sér til hjálpræðis
hérnamegin.... Það er einginn óvirk-
ur skáldskapur til.“
En Dagur er enginn ljóðrænumaður;
liispurslaust óprúttið orðfæri hans og
nakin, stundum grótesk skynjun, sem
honum tekst stöku sinnum að búa
form, vottar einmitt frjálsræði hans
frá ytri og innri hefð, og verður til
að glæða vonir um skáldskap hans.
Ari Jósefsson virðist að sumu leyti
sama sinnis og Dagur, en er að svo
komnu miklu óráðnari höfundur og
brestur enda hina berorðu skyggni
Dags og hispurslaust tungutak. Það er
engin ástæða til að veitast sérlega að
æskuljóðum hans, Nei, en fátt er þar
sem hreyfir við lesanda, enda tök Ara
á máli og ljóðmáli öll losaraleg þótt
margt sé sjálfsagt vel og drengilega
hugsað í þessum ljóðum: