Félagsbréf - 01.10.1962, Blaðsíða 26

22
F É L A G S B K É F
Nei, sagði unglingurinn eftir langa umhugsun og hreyfði sig ekki.
Þú hefur lært lygina, sagði trúboðinn. Nú ætla þau að beita þér fyrir sig
til óhæfuverkanna. Þú skalt samt vita það, að þeir sem ofsóttir eru trúar sinnar
vegna munu upphafðir verða. Ég veit þú munt grýta mig!
Að svo mæltu gekk hann leiðar sinnar og skeytti ekki lengur um ungling-
inn né aðra krakka sem hópuðust kringum hann. Þegar húsvitjaninni lauk,
gekk trúboðinn að bíl sláturfélagsins, sem stóð við réttina.
Verið var að lyfta fé á bílinn. Maður í regnkápu stóð á bílpallinum og tók á
móti fénu. Trúboðinn kallaði til hans:
Er þetta síðasti bíll?
Já, svaraði maðurinn í regnkápunni.
Hvenær fer hann?
Einhvern tíma í kvöld með nóttinni. Eftir hallið.
Get ég komizt með?
Spurðu bílstjórann, hann Svein. Hann ræður því.
Trúboðinn hóf leit að bílstjóranum og fann hann við hlið ómerkingadilksins
ásamt hreppstjóranum, sem stútaði sig á flösku og reykti vindil.
Kemst ég með bílnum? spurði trúboðinn.
Bílstjórinn leit á trúboðann, síðan á hreppstjóra, því næst til veðurs, glotti
og sagði: Ef Harmagedon hildarleikurinn verður ekki skollinn á. Mér virðist
hann líta illa út í austrinu, — og skellihló ásamt hreppstjóranum, sem sagði: Iss.
Eftir hláturinn spurði hreppstjórinn: Hvað er þetta Harmagedon?
Bílstjórinn: Ég veit það ekki. Heimsendir býst ég við. Spurðu þennan.
Iss, sagði hreppstjórinn. Að sumt fólk skuli ekki skammast sín að fara með
þvætting og hreinan ósóma.
Trúboðinn reyndi að fá ákveðið svar, en bílstjórinn sneri stöðugt út úr orð-
um hans. Hreppstjórinn hló og sagði: Iss. Smám saman tók fólk og krakkar
að hópast á staðinn til að taka þátt í gríninu ásamt hundum. Ef trúboðinn
sagði eitthvað var mjálmað eða ropað. Það vakti mikinn hlátur og hundgá.
Loksins gafst trúboðinn upp, gekk að lengri hlið ómerkingadilksins og lagði
kassann á jörðina. Hann stóð þar lengi í rigningunni með teppið breitt yfir
höfuðið og beið þess að hreppstjórinn gengi inn í dilkinn og fólk tæki að hóp-
ast saman á veggina til að fylgjast með uppboðinu. Óðum rökkvaði.
Loksins gekk hreppstjórinn inn í dilkinn og trúboðinn steig upp á kassann.
Hann hafði valið þessa stund og þennan stað, þar sem orð hans náðu til flestra.
Réttarstörfunum var að mestu lokið. Líffénu var hleypt úr dilkunum, og það
sveimaði þreytt um heimahagana. Hreppstjórinn bauð npp ómerkinga. Trú-