Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1876, Qupperneq 57

51
1876
leigu.— Samkvæmt allraþegnleguslum tillögum ráðgjafans fyrir ísland hefir hans há-
tign konunginum 21. febrúar þ. á. allramildilegasl þóknazt að fallast á, að hjáleiga h'ins
forna prestséturs að Elúlsi við Hamarsfjörð, Teigárhorn í Geilhellnáhreppi í Suður-Múla-
sýslu, er nú beyrir til Ilofsprestakalli í Álptafirði, vcrði seld verzlunarsljóra, kammerasse-
sorWeywadt í Berufirði fyrir 1600 krónur i 4°/o arðberandi konunglegum skuldabrjefum,
er verði eign prestakallsins, og með því móti að goldin vcrði eptir hina seldu hjáleigu
tíund og önnur almenn gjöld, er á bœndaeignum liggja.
I*etia er tjáð stiptsýiirvöldunum lil þóknanlegrar lciðbeiningar, birtingar og frekari
ráðstöfunar.
— Bi'jef landsliöfðingja tii póstrneistaram í Reyhjavík uni staðaliœtur
f y r i r s k e m m d i r á p ó s t s e n d i n g u. — Jeg hefi meðtekið frá
herra póstmeistaranum þóknanlegar skýringar og ítarlegar upplýsingar þær, er þörf þótti
á að útvega vegna skaðabótakröfu þeirrar, sem hafin hafði verið útaf því, að 28. júlí
f. á. hafði peningasending frá biskupsstofunni verið látin inn á póstslofuna, sem útti að
komast með vestanpóstinum til prófastsins í Barðastrandarsýsiu, og var sögð 313 kr.
94 aur., en ekki heimlað að húu væri talin á póststofunni, — en eptir skýrslu þess, sein
sendingin var til, hafði vantað á peningana 56 kr., þá er scndingin barst bonum í hend-
ur —, og skal nú hjer með til þóknanlegrar leiðbeiniugar og lrekari auglýsingar þjón-
ustusamlega tjáð það, er hjer segir:
í>að er upplýst í málinu, að um peningasending þessa hafi verið búið svo sem fyrir
er mælt í augl. 3. maí 1872, og að umbúðir hennar hafi verið nokkuð skaddaðar þegar
hún kom á póststöðvarnar f Bœ í Barðastrandarsýslu, þó eigi meira en svo, að bæði
póstafgreiðahdi og 2 vitni, sem voru við, þegar póslskrínurnar voru opnaðar, álilu það ó-
hugsandi, að neitt af því, sem ( pokanum var, hefði getað smogið út, þar sem hann var
skemmdur, með því að margir þræðir, sem lágu langsetis eptir pokanum, voru heilir.
Umboðsmaður þess, er sendingin var til, var annar hinna viðstöddu votta, þegar póst-
skrínunum var lokið upp, og nefndi það að vísu lauslega, hvort ekki ætti að opna pok-
ann og telja í honum,' en hjelt því ekki fast fram, eptir að pokinn var rannsakaður að
nýju og reyndist að vikt 2 pnd. 40 kvnt., en það stóð. heima við það, sem hann álli að
vega eptir póstsendingaskrúnni frá Ileykjavík. l’okinn var þá afhentur uinboðsmanni
móttökumanns gegh kvittun hans í kvittunarbók póslafgreiðslunnar.
Með þýíjaðeptir þessu má álíla sannað, að umgetin peningasending hafi verið jafuþung
þegar hún var látin á póststofuna og þegar henni var skilað þeim, sem hún átti að fara
til, og þareð skemmdir þær, er umbúðirnar höi'ðu orðið fyrir, eptir nákvæma rannsókn,
sem umboðsmaður meðtakanda tók sjáifur þátt I, voru álitnar svo lagaðar, að pening-
arnir ekki liefðn getað farizt gegnum þær, og þareð uinboðsmaður meðtakanda, eptir að
hann hafði tekið þátt ( nýnefndri rannsókn, hefir tekið á móti og kvittað fyrir sendinguna,
er ekki undir rckstri málsius fram komin nein sönnun fyrir eða llkindi til, að það sem í
peningabögglinum var, hafi raskazt neilt, meðau hún var ( vörzlum póststjórnarinnar, en
þetta er eptir 13. gr. tilsk. um póstmál á íslandi 26. febr. 1872 skilyrði fyrir endúr-
gjaldsskyldu póstsjóðsins.
Samkvæmt þvl, sem nú hefir sagt verið, verður því endurgjaldskrafa sú, sem hafin er
1 þessu máli, ekki lekin til greina.
Út af þvl, sem komið hefir fram I þessu máli, skal jeg hiðja herra póstmeistarann
eð mæla svo fyrir við alla póstafgreiðendur, að þegar póstscndin'gar hafa orðið fyrir þeim
47
21. apríl.
48
28. april.