Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Síða 10

minni um að vera munaðarleysingi með dökkbláa derhúfu stend
upp og fer á barinn.
Oddný Eir Ævarsdóttir
Agnes
í mínum augum átti nafnið Agnes aðeins að vera á ömmu, kindar-
legri fremur hávaxinni gamalli konu með grátþrungin augu og
örlítið blátt nef. Seinna komst ég að raun um það, mér til furðu,
að Agnes merkir ekki það sama og gömul amma heldur var það
útlent orð yfir lamb, oftast kennt við guð - eða guðslambið. Það
átti að vera lítill, þægur drengur. Jafn skjótt og þekkingin varð
svona mikil, ræktaði ég í huganum hliðstætt en hiukkótt, lotlegt
lamb, sem hafði nálgast háa elli, sambland af kerlingu og krakka,
og ég kallaði það ömmulambið.
Guðbergur Bergsson
Alma
Ég sé Ölmu fyrst þar sem hún stendur bogin af kulda í kjallara-
tröppunum hjá vinkonu sinni og er að reykja eina af fyrstu síga-
rettunum sínum um ævina. Þær vinkonurnar eru nýkomnar af bíó
þar sem þær höfðu ætlað að reykja í hléinu en komu því ekki við
vegna þess að Alma hitti móðursystur sína á leiðinni út í bíóand-
dyrið og kunni ekki við annað en að spjalla við hana á meðan
frænkan reykti tvær langar piparmyntusígarettur áður en seinni
helmingur myndarinnar hófst. Alma og vinkona hennar reykja
fjórar Dunhill sígarettur í kjallaratröppunum áður en þær kveðjast
um miðnættið og Alma gengur hóstandi heim til sín. Á göngunni
veltir Alma því atviki fyrir sér sem foreldrar hennar vildu meina að
hefði orðið til þess að þeir völdu handa henni nafnið Alma.
Bragi Ólafsson