Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Síða 23

annað fólk og elska þar til ekkert stæði eítir af mér annað en
skinin beinin.
Eva
Ástríður
Slangur af fólki stendur norpandi á bak við Þjóðleikhúsið og bíð-
ur. Stöðugt bætast fleiri í hópinn. Þau eru öll klædd bláum Kraft-
gallasamfestingi, em í nákvæmlega eins svörtum gúmmístígvélum
og með eins ferðatösku í annarri hendi og ferðabækling í hinni.
Þegar tíu em mættir gengur hópurinn upp tröppurnar bakdyra-
megin, opnar útidyrahurðina, gengur inn og lokar á eftir sér.
Komin inn í ganginn fara þau úr stígvélunum. Eftir að hafa skilið
þau eftir í hrúgu á gólfinu stilla þau ferðatöskunum út við vegg og
leggja ferðabæklingana ofan á þær. Ganga síðan á sokkaleist-
unum inn baksviðs. Þegar þau em komin að innganginum að
sviðinu stilla þau sér upp í röð og bíða þess að þeim verði gefið
merki um að ganga inn á sviðið. Fram úr salnum heyrist mikið
skvaldur því hann er þéttsetinn eftirvæntingarfullum áhorfendum.
Tjaldið er dregið frá, þögn slær á salinn, leiksviðið lýsist upp og
um leið er gefið merki og hópurinn gengur inn á sviðið frá hægri.
Þetta em fimm karlmenn og fimm konur á miðjum aldri. Eins
klædd og nákvæmlega eins í útliti. Þau em rauðhærð með stutt-
klippt liðað hár. Augu þeirra em græn, kinnbein há, nef beint og
munnur vellagaður. Þau em í meðallagi há og öll nokkuð feitlag-
in.
Á sviðinu stendur stórt autt viðarborð og við það standa 10 stól-
ar. Þau ganga hvert að sínum stól og setjast nema einn mannanna
sem gengur áfram yfir sviðið og út af því vinstra megin án þess að
nokkur veiti því eftirtekt.
Þau sitja þegjandi á stólum sínum góða stund og horfa hokin og
feimin niður á borðið.
21