Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Side 42

brátt hraðan hjartslátt og svima. Er þeirri stund fegnastur þegar
mér hefur tekist að breyta vindlinum í ösku og þramma rakleitt til
Franks.
í dyrasímanum tilkynnir Frank veikindi sín og treystir sér illa til
að taka á móti gestum. Fleldur finnst mér það ergilegt eftir allt um-
stangið, en það er kominn kvöldmatartími og ég ákveð að heim-
sækja Makker, vin minn, og athuga hvort hann nennir ekki að
snæða kvöldverð mér til samlætis á Café Wilder’s.
Dagur Kári Pétursson
Frank
Frank kynnist ég á þann hátt að hann verður á vegi mínum á því
einkennilega augnabliki lífs míns þegar ég uppgötva að ég hef
ekki talað við nokkurn mann í fjóra eða fimm daga. Ég stend við
lyftudymar í viðskiptabankanum mínum og um leið og þær opn-
ast og Frank birtist með hnakkann í lyftuspeglinum, man ég
skyndilega eftir því að ég hef ekki sagt aukatekið orð við nokkra
manneskju í tæpa viku. Eða frá því að ég hringdi í vin minn til að
láta hann vita af væntanlegri lokun símans míns. Ég man ekki ná-
kvæmlega hvað okkur Frank fór á milli þama við lyftuna og veit
eiginlega ekki hvers vegna hann sagði til nafns því ekki sagði' eg
honum mitt. En það var auðvitað ekkert nema tilviljun að það
skyldi verða hann sem varð fyrsta manneskjan sem ég talaði við í
fjóra eða fimm daga; nokkmm mínútum síðar ræddi ég lengi við
þjónustufulltrúa á þriðju hæðinni vegna yfirdráttarheimildar sem
hafði tekið mig alla þessa daga að byggja upp í mér kjark til að
sækja um. En burtséð frá öllu þessu hef ég alltaf tengt nafnið
Frank einhverju glæpsamlegu.
Bragi Ólafsson