Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Side 51

Harrí
Maður átti ekki að venjast þessu furðulega nafni. Það kom ekki í
hugarheim minn fyrr en bandaríski herinn kom hingað í seinna
stríðinu. Harrí varð að fremur umkomulausum og grátlegum ung-
um manni sem stóð eitt sinn í golu við homið á hermannatjaldi
við að fróa sér í ákafa í furðulegri stellingu meðan hann skimaði
flóttalega í kringum sig. Áður en þessu lauk stakk annar hermaður
höfðinu út um tjaldopið og kallaði: Harrí, Harrí, sem mun þó hafa
verið hurry, hurry. Mér fannst aftur á móti ekki liggja á því að
félagi hans lyki verkinu.
Guðbergur Bergsson
Hákon
Hún getur aldrei vanist þessari bjánalegu þögn í símanum í hvert
skipti sem hún kynnir sig.
Þorvaldur Þorsteinsson
Heiðmar
Þú komst mér fyrir sjónir sem einlægur og auðskiljanlegur náungi.
Nú hefur annað komið í ljós. Vandamálið með svona glansandi
vatn er að þó allt virðist vera á tæru svona við fyrstu sýn er það
einungis vegna þess að maður sér sjálfan sig í því. Ef þú hins
vegar færir þig nær til að sjá til botns gerist það sama og þegar þú
ert of nálægt að horfa inn í spegil. Þá blasa einungis myrkir auga-
steinamir við þér og þú ert engu nær. Þessir hvarfpunktar sál-
arinnar em þar að auki eini hlutur augnanna sem ekki em melt-
anlegir. Ef við leggjum þá okkur á annað borð til munns.
Haraldur Jónsson
49