Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Side 77

góðu að hún bíður í bát einhvers staðar við sjóinn - það gæti
verið hvar sem er — og reykir Viceroy eða Winston úr munnstykk-
inu sínu. Og auðvitað kemur maðurinn ekki; yfirmaður hans asn-
ast til að kenna honum póker um kvöldið og það þarf víst ekki
meira til en örlitla kunnáttu í fjárhætmspilum svo að menn láti
ekki sjá sig þar sem þeirra er vænst. Loks þegar maðurinn lætur
svo lítið að svipast um eftir Rósu er hún horfin og ekki aðeins hún
heldur báturinn sem hún beið í líka. En tunglin bíða samt eftir
honum, tvö eða fleiri.
Bragi Ólafsson
Rósa
Hún stóð alltaf við gosbrunninn, og nafnið hennar, Ró, lá skrifað í
hverja hrukku.
í lófanum geymdi hún rósarhöfuð með svo þéttum blöðum, að
ekki einu sinni vatnið gat skriðið milli þeirra.
Og þegar hún sleit eitt og eitt af, komu ekki eyður, heldur
þrýstust hin blöðin ennþá nær hvert öðru.
Hún las hvert blað fyrir sig eins og það væri eina blaðið sem til
væri í öllum heiminum, og hlustandanum leið eins og fyrsta og
síðasta hlustanda í senn sem heyrði hinn dýpsta sannleik -
hljómandi svo einfaldan og aðeins ætlaðan sér.
Þegar þetta fólk sem gat hlustað og vildi heyra, gekk framhjá,
sagði hún alltaf: „Á ég, ljúflingur, að rósa þig?“
Inga Björk Ingadóttir
75