Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Side 82

þess að við tyggðum eða skyrptum því strax á eftir. Þér fannst
þetta vera besta dæmið um séríslenska og aldagamla naum-
hyggju.
Haraldur Jónsson
Ugla
Ugla var aftur á móti alvöruköttur. Virðuleg í svörtum kjól með
hvítan kraga og loppur. Næturdýr eins og fuglinn sem hún hét
eftir. Grimm eins og slípaðasta rándýr. Hún var veik fyrir pipar-
myntu og burstun, svo ég lét það eftir henni að tannbursta hana,
já hún átti tannbursta, ég nennti nú samt ekki að bursta hana á
hverju kvöldi þótt hún elti mig inn á kló og mændi á mig
burstunaraugum.
Ugla var minn köttur. Þó ég hafi á minni kattartíð átt marga var
hún öllum öðrum fremur mín. Hún var heita loðhúfan mín, svaf
með bringuna um höfuð mitt og þar dreymdi mig himingeiminn.
Þá var hún mamma mín og ég bamið hennar. Slík er ástin. Ég átti
hana og hún átti mig. Við áttumst. Ég og Ugla.
Þórunn Valdimarsdóttir
Við þessa elegíu get ég ekki bætt. Með þetta tregaljóð í æðum
hætti ég nú og fer á Gráa köttinn. Þeir lifa styttra en elskan í
okkur. Yfir minningatunglinu.
Alltaf ... minn ... og það sem þú „hést fyrir mér“.
Þórunn Valdimarsdóttir
80