Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Síða 87

Þröstur: En mér finnst þetta. Maður á alltaf að segja það sem
manni finnst. Svo fylgir líka hugur máli hjá mér. Ég er til dæmis
steinhættur að borða kjöt.
Lóa: Þú hefur aldrei borðað kjöt.
Þröstur: Einmitt! Þarna sérðu!
Eva
Þuríður
Nafnið Þuríður er grátgjarnt nafn, svo meyrt innra með sér að það
nálgast sefasýki. Þetta nafn er sífellt að vaða út í brimið í þeim
tilgangi að drekkja sér, en drekkir sér aldrei. Á ströndinni eru
nokkrir krakkar að horfa á Þuríðamafnið vaða út í sjóinn og
hugsa: „Skyldi Þura loksins hafa sig upp í það að láta sig hafa
það.“ Nei, nafninu skolar lifandi á land, líkt og væri það ódrep-
andi formóðir tímans. í mínum huga þótti mér nafnið ekki aðeins
vera það elsta í heimi heldur hefði einhver Þuríður verið upphaf-
lega í Paradís, löngu á undan Evu.
Guðbergur Bergsson
85