Fréttablaðið - 22.09.2016, Blaðsíða 64

TónlisT
ljóðatónleikar
HHHHH
lög eftir Beethoven og schumann.
Elmar Gilbertsson söng, Gerrit
schuil lék á píanó.
Kaldalón í Hörpu
sunnudaginn 18. september
Elmar Gilbertsson tenór býr yfir einni
fegurstu rödd íslenskra söngvara. Hún
er silkimjúk, kraftmikil en líka full af
fíngerðum, fögrum blæbrigðum ef svo
ber undir. Elmar vakti verðskuldaða
athygli í óperunni Ragnheiði eftir
Gunnar Þórðarson. Þar sló hann í
gegn svo um munaði. En tónleikar
hans og Gerrit Schuil píanóleikara í
Kaldalóni í Hörpu á sunnudaginn ollu
vonbrigðum.
Fyrst á dagskránni var Adelaide
eftir Beethoven, og svo ljóðaflokkur­
inn An die ferne Geliebte. Rödd Elm­
ars var ekki alltaf í fókus, sumir tón­
arnir voru bjagaðir, jafnvel óhreinir.
Píanóleikurinn var sömuleiðis fremur
óstöðugur, talsvert var um feilnótur
sem voru hvimleiðar. Gerrit má þó
eiga það að það var rétti karakterinn í
túlkuninni, hún var svipsterk og fylli­
lega í anda Beethovens. En það var
ekki nóg.
Þetta var synd, því tónlistin er í
sjálfu sér hrífandi fögur. An die ferne
Geliebte er merkilegt verk; Beethoven
samdi það seint á ævinni. Andrúms­
loftið er margbrotið, fullt af sársauka.
Formið er óvanalega heilsteypt og
laglínurnar eru himneskar. En á tón­
leikunum komust þær aldrei á flug,
því miður.
Söngurinn var miklu betri í Dicht­
er liebe eftir Schumann. Elmar var þar
kominn í gang og söng af fagmennsku.
Hann var þó sífellt að horfa í nótna­
bókina, það virkaði eins og hann
kynni ekki lögin. Þetta dró töluvert
úr áhrifamætti túlkunarinnar. Auð­
vitað kunni Elmar það sem hann
var að syngja, en maður heyrði samt
að honum hafði ekki tekist að gera
lögin almennilega að sínum. Hann
var bara að miðla einhverju fyrirfram
ákveðnu til áheyrenda. Vitaskuld á
góður túlkandi að holdgera hugsun
tónskáldsins og færa hana til hlust­
enda, en túlkunin verður jafnframt
að koma frá hjartanu. Það gerði hún
sjaldnast hér. Inntak skáldskaparins
skilaði sér ekki þótt söngurinn væri
tæknilega góður og röddin mögnuð.
Tónlistarflutningurinn fór aldrei með
mann í andlegt ferðalag eins og svona
dagskrá á að gera.
Dichterliebe er dásamleg tónlist,
full af ástarþrá. Píanóleikurinn er sér­
lega áberandi, mun meira en í sam­
bærilegum ljóðum eftir Schubert, til
að mynda. Þarna er ekki hægt að kalla
píanóleikinn undirspil, hann stendur
söngnum fyllilega jafnfætis. Í lokin er
t.d. viðamikið eftirspil píanóleikarans.
Þar lítur hann til baka og rifjar upp
það sem gengið hefur á í öllu verkinu.
Það er einstaklega fögur stund.
Gerrit gerði þetta sumpart ágæt­
lega; margt í lögunum var þrungið
fallegum litbrigðum. En það var of
mikið af feilnótum, þær voru trufl­
andi og gerðu að verkum að maður
gat aldrei lokað augunum og gefið sig
tónlistinni á vald. Jónas Sen
niðursTaða: Píanóleikurinn var
ekki nægilega öruggur, söngvarinn
var lengi að komast í gang og nokkuð
vantaði upp á dýptina í túlkuninni.
Ekki alltaf í fókus
Elmar var lengi að komast í gang í Kaldalóni á sunnudaginn. Fréttablaðið/StEFán
Hér er á ferðinni nýr söng­leikur. Handritið er eftir Andra Snæ en leikgerðin
eftir Berg Þór Ingólfsson og hann
samdi nýja söngtexta sem ég gerði
ný lög við, alls fimmtán talsins.“
Þetta segir Kristjana Stefánsdóttir
tónlistarkona um Bláa hnöttinn
sem frumsýndur verður í Borgar­
leikhúsinu nú á laugardaginn.
Eins og samnefnd bók er sýning­
in ævintýri þar sem brýnt er fyrir
fólki að hlaupa ekki eftir innan­
tómu stuði. Tuttugu og tvö börn
eru í sýningunni og þau fljúga út
um allt svið að sögn Kristjönu.
„Þetta er ein tæknilegasta sýning
sem ég hef unnið við í leikhúsi,“
segir hún.
Kristjana kveðst hafa samið
lögin að mestu á fyrstu sex mán­
uðum ársins, ásamt því að klára
trúðasýningu með álíka mörgum
lögum og líka sína fyrstu sólóplötu
með eigin tónsmíðum. „Það er eins
og það hafi opnast ný slagæð með
hugmyndum hjá mér. Þær bara
flæða,“ segir hún glaðlega.
Miklar pælingar liggja bak við
lögin í Bláa hnettinum eins og
hún lýsir. „Gleðiglaumur kemur
inn á þennan bláa hnött og gerir
þar usla og því hef ég öll lögin hans
dálítið virkjana­ og iðnvæðingar­
leg. En tónlist sem hljómar í dökka
heiminum er sinfónísk, þar er samt
bland í poka.“
Börnin eru með míkrófóna og
söngurinn er allur lifandi en undir­
leikurinn ekki, að sögn Kristjönu.
„Nú fékk ég í fyrsta skipti alvöru
upptökustjóra með mér. Daði
Birgisson spilar á öll hljóðfærin og
við eigum útsetningarnar saman.
Það er dýrmætt að fá slíkan fag­
mann með sér.“ gun@frettabladid.is
Ein tæknilegasta sýning sem ég hef unnið við
Mikil litadýrð og hreyfing einkennir söngleikinn Bláa hnöttinn sem verður frumsýndur á stóra sviði
Borgarleikhússins á laugardaginn. Höfundur tónlistarinnar er Kristjana Stefánsdóttir.
GleðiGlauM-
ur KeMur inn
á þennan
Bláa Hnött
oG Gerir þar
uSla oG því
Hef éG öll
löGin HanS
dálítið
virKjana- oG
iðnvæðinGar-
leG.
2 2 . s E p T E m B E r 2 0 1 6 F i m m T u D a G u r52 m E n n i n G ∙ F r É T T a B l a ð i ð
menning
2
2
-0
9
-2
0
1
6
0
4
:2
4
F
B
0
8
0
s
_
P
0
7
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
6
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
0
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
1
7
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
A
A
7
-5
2
3
C
1
A
A
7
-5
1
0
0
1
A
A
7
-4
F
C
4
1
A
A
7
-4
E
8
8
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
3
B

F
B
0
8
0
s
_
2
1
_
9
_
2
0
1
6
C
M
Y
K