Morgunblaðið - 05.12.2015, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2015
✝ Jóhann Krist-inn Daníelsson
(Jói Dan), kennari
og söngvari, fædd-
ist 18. nóvember
1927 að Syðra-
Garðshorni í
Svarfaðardal.
Hann lést á dval-
arheimilinu
Dalbæ, Dalvík, 23.
nóvember 2015.
Jóhann var son-
ur hjónanna Daníels Júl-
íussonar frá Syðra-Garðshorni,
f. 5.11. 1891, d. 14.12. 1978, og
Önnu Jóhannsdóttur, f. 27.4.
1893, d. 14.3. 1988, frá Brekku-
koti í Svarfaðardal. Jóhann
ólst upp í Syðra-Garðshorni
ásamt fjórum systkinum; Stein-
unni, f. 8.1. 1919, látin, Jó-
hönnu Maríu, f. 6.12. 1921, lát-
in, Júlíusi Jóni, f. 6.1. 1925, og
Birni Garðars, f. 26.8. 1932.
Jóhann kvæntist 31.12. 1962
Gíslínu Hlíf Gísladóttur frá
Eyvindarstöðum í Blöndudal, f.
11.10. 1935, d. 6.7. 2009. Jó-
hann og Gíslína eignuðust þrjú
börn, en fyrir átti Gíslína
dreng: 1) Yngvi Örn, f. 3.4.
1956, maki Ragnheiður Elín
Ragnarsdóttir. Barn þeirra er
Theódóra Ýr. Önnur börn
Yngva eru Ragnheiður Hlíf og
ur Tónlistarskóla Dalvíkur.
Hann varð síðar bókasafns-
vörður í Dalvíkurskóla til árs-
ins 2000.
Jóhann söng fyrst opinber-
lega níu ára gamall. Hann
stundaði söngnám í Reykjavík
og á Akureyri, hjá Sigurði
Demetz Franssyni og Ingi-
björgu Steingrímsdóttur, og
kom víða fram sem einsöngvari
með karlakórum og fleirum.
Hann söng nær óslitið frá 16
ára aldri með ýmsum kórum
víðs vegar um landið; Karlakór
Blönduóss, Karlakór Ólafs-
fjarðar, Karlakór Akureyrar,
Karlakórnum Geysi, Karlakór
Fóstbræðra og síðast Karlakór
Dalvíkur, sem gerði hann síðar
að heiðursfélaga. Síðar söng
hann einnig með samkór eldri
borgara í Dalvíkurbyggð.
Þrjár plötur voru útgefnar
með söng Jóhanns; Jóhann
Daníelsson og Eiríkur Stef-
ánsson syngja einsöngva og
tvísöngva (1976), Í kvöldró
(1981) og síðast safnplata, Jó-
hann Daníelsson, með upp-
tökum af söng hans frá árunum
1964-2004 (2010).
Jóhann tók þátt í leiklist-
arlífi Akureyrar og Dalvíkur í
gegnum árin með söng og leik
og átti hlutverk í myndinni
Land og synir, þar sem hann
söng eftirminnilega lagið „Við
fjallavötnin fagurblá“.
Jóhann verður jarðsunginn
frá Dalvíkurkirkju á morgun,
6. desember 2015, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Atli Már. 2) Anna
Guðlaug, f. 10.11.
1962. Börn hennar
eru Jóhann Björn
og Hlíf. 3) Gísli
Már, f. 19.5. 1967.
Barn hans er Mia
Líf. 4) Aðalbjörg
Kristín, f. 8.12.
1971, maki Rúnar
Dýrmundur
Bjarnason. Börn
þeirra eru Bjarni
Ívar, Ísold Kristín og Gísli Dan.
Jóhann lauk gagnfræðaprófi
á Akureyri 1946 og íþrótta-
kennaraprófi frá
Íþróttakennaraskóla Íslands
1949. Hann var við nám í Jæ-
rens Folkehöjskola á Jaðri í
Noregi og Statens Gymna-
stikkskole í Ósló 1951-1952. Jó-
hann lauk söngkennaraprófi
frá Kennaraskóla Íslands 1959.
Hann var íþróttakennari á
Blönduósi og víðar 1949-56, á
Ólafsfirði 1956-57 og sá um
söngkennslu á Dalvík 1957-63,
nema veturinn 1958-59 er hann
var íþróttakennari í Reykjavík.
Jóhann var kennari við Odd-
eyrarskóla á Akureyri 1964-74,
en þá flutti hann öðru sinni
með fjölskyldu sinni til Dalvík-
ur þar sem hann kenndi tónlist
og varð meðal annars formað-
Jóhann frændi fallinn frá!
Minningarnar streyma fram, hug-
urinn hverfur aftur í tímann: Jó-
hann frændi hafði alltaf verið til,
hann hafði alltaf verið með okkur
sem vorum í Syðra-Garðshorni,
hann kom svo oft frameftir. Og
svo seinna, þá varð hann einhvern
veginn aldrei gamall. Hann var
alltaf eins, hann varð að vísu eldri
og allra síðustu árin var hann orð-
inn veikur, en það var alltaf jafn
gaman að koma í heimsókn til
hans, í Dalbæ á Dalvík, þar áður
Sunnubrautina eða í önnur hús
þar sem heimili hans og fjölskyld-
unnar stóð.
Í Syðra-Garðshorni ólst Jó-
hann upp og hann var þar mjög
oft þegar ég var að alast þar upp.
Hann kom þegar heyskapurinn
stóð yfir og hjálpaði til, hann kom
þegar til stóð að spila brús og
syngja og þá var gaman að hlusta
á þá Jóhann, Björn, Júlíus og
Hjalta syngja fjórraddað „Enn
syngur vornóttin“ og önnur lög,
stundum inni í stofu, stundum úti
á hlaði í bjartri vornóttinni í
Svarfaðardal. Íddi í Bakkagerð-
um var líka oft að spila brús með
þeim heima í stofu í Syðra-Garðs-
horni og sjálfsagt að syngja líka.
Ég man þegar Jóhann frændi,
Júlíus pabbi og Daníel afi voru í
réttunum frammi á Tungum. Við
börnin vorum mjög glöð því
sjoppan var opin og við fengum
bláan ópal og Lindubuff og spur
með lakkrísröri en þeir karlarnir
stóðu með pela og sungu af hjart-
ans lyst með vinum sínum og
sveitungum.
Júlíus faðir minn segir oft frá
Söltunarfélaginu, menningar-
félagsskap sem hafði það að
markmiði að koma saman og
yrkja. Jóhann var ómissandi í
þessum félagsskap, en þarna voru
menn eins og Halldór Jóhannes-
son og Óttar Einarsson auk
Hjalta, Björns, Júlíusar, Jóhanns
og Ídda o.fl. Fjöldi kvæða og fer-
skeytlna liggur eftir félagsmenn
og mikið af því til vélritað og fjöl-
ritað.
Ég man líka þegar Jóhann og
Sissa bjuggu á Akureyri, í
Þingvallastrætinu, og við komum
oft í heimsókn til þeirra. Síðar
fluttu þau út á Dalvík og Jóhann
kenndi þar við skólann lengi.
Hann átti fjölda vina og kunn-
ingja um allt hérað og var alls
staðar hrókur alls fagnaðar.
Jóhann var frábær söngvari,
afbragðs tenór. Hann söng á
skemmtunum, í veislum og jarð-
arförum, á plötum og í kvik-
myndum. Hann gerði stóra plötu,
LP plötu, með öðrum söngvara,
Eiríki Stefánssyni. Hann kom
fram og söng í myndinni Landi og
sonum, mynd um upplausn sveita-
samfélagsins sem var tekin í
Svarfaðardal. Sveitasamfélagið í
Svarfaðardal var sjálft ekki í
neinni upplausn þótt það væri
notað sem sviðsmynd og er ekki í
upplausn. En með Jóhanni er
horfinn stór hluti æsku minnar.
Ég ólst upp við að Jóhann væri
alltaf til taks, hann kallaði mig
strax Grím áður en mér var gefið
nafn (og mamma óttaðist að hún
myndi segja Grímur þegar prest-
urinn spyrði hvað barnið ætti að
heita). Jóhann var svo hlýr, glað-
lyndur og hress, það var alltaf
gaman þegar hann kom.
Nú er röddin hljóðnuð og orðin
fátækleg sem koma á blaðið. Það
er erfitt að tjá minningar um heila
ævi í stuttum pistli, heila ævi sem
gaf svo mörgum svo mikið. Kæra
þökk fyrir allt, Jóhann, og ég bið
að heilsa!
Árni Daníel Júlíusson.
Ég ætla í fáeinum orðum að
heiðra minningu móðurbróður
míns sem fallinn er frá eftir langt
og viðburðaríkt líf, sem svo sann-
arlega hefur gert hann eftirminni-
legan í huga margra. Jóhann
frændi, eins og ég kallaði hann,
var einstaklega skemmtilegur og
góður. Strákslegur gáski hans
kom mörgum í gott skap, enda var
hann ákaflega fyndinn, gaman-
samur og léttur í lund. Það var
aldrei leiðinlegt þar sem Jóhann
var. Ef hann skemmti ekki fólki
með skemmtilegheitum sínum og
fyndni átti hann það til að taka
lagið í góðra vina hópi svo undir
tók og hann hafði ákaflega gott
lag á að fá fólk til að syngja með
sér á góðri stundu og það langt
fram á nótt. Allir sem ég hef hitt
og sem þekktu Jóhann, minnast
hans með einstökum hlýhug sem
mikils gleðigjafa.
Jóhanni var margt til lista lagt
sem hann nýtti sér í starfi og leik.
Hann var góður söngmaður og
söngur var hans aðalsmerki, enda
söng hann í og stjórnaði mörgum
kórum, auk þess að syngja ein-
söng og gefa út plötur með söng
sínum. Þar að auki var hann góð-
ur íþróttamaður og keppti í frjáls-
um íþróttum í mörg ár með góð-
um árangri.
Þessa hæfileika sína nýtti hann
sér síðar sem kennari og kenndi
íþróttir og tónmennt í mörg ár og
er hans einna helst minnst sem
tónlistarkennara, enda hafa mörg
dalvísk ungmenni, sem hafa notið
leiðsagnar hans í tónlist, orðið
landsfræg sem tónlistarmenn.
Sagt var um Jóhann að hann
hefði alltaf notið mikillar kven-
hylli, enda var hann myndarmað-
ur og það hversu mikill húmoristi
hann var, gerði það að verkum að
hann þótti mikill „sjarmör“ meðal
kvenfólks, enda náði hann í ynd-
islega fallega og góða konu, hana
Gíslínu, sem ætíð var kölluð Sissa.
Það var alltaf tilhlökkun að
heimsækja Jóhann og fjölskyldu
þegar farið var norður, því maður
vissi að maður ætti von á
skemmtilegum móttökum þar,
enda var gleði og fjör við völd þeg-
ar þangað var komið. Einnig var
gaman að hitta börnin þeirra Jó-
hanns og Sissu og leika sér við
þau, enda ákaflega skemmtilegir
og vel gerðir krakkar sem enn er
gaman að hitta.
Mörgum fannst ég vera líkur
Jóhanni í útliti og jafnvel töktum.
Það er ekki leiðum að líkjast enda
Jóhann myndarlegur og bráð-
skemmtilegur. Margir sem
þekktu Jóhann spurðu mig oft
hvort ég væri ekki skyldur honum
Jóhanni Dan. Að sjálfsögðu var ég
ætíð upp með mér yfir þessu. Ein-
hverju sinni þegar ég á mínum
yngri árum gekk með Jóhanni í
miðbæ Akureyrar, mætti hann
kunningja sínum sem tók hann
tali og sem spurði hann hvort ég
væri sonur hans. Jóhann hvað svo
ekki vera, þó svo að hann segðist
eiga heilmikið í mér sem verandi
móðurbróður minn.
Jóhanns verður sárt saknað og
það verður tómlegt að koma til
Dalvíkur næst og geta ekki hitt
Jóhann og átt góðar stundir með
honum. Nú eru söngurinn, hlátra-
sköllin, sem og gleðin og gáskinn
sem einkenndu Jóhann, bara
minningin ein. En skemmtileg-
heit hans lifa í minningunni um
langa framtíð.
Elsku Yngvi, Anna Gulla, Gísli,
Kitta og annað venslafólk, við hér
í Mosfellsbænum vottum ykkur
innilega samúð okkar.
Þinn systursonur,
Örn.
„Því nú er ég á förum.“ Þetta
stef úr sænsku lagi söng Jóhann
gjarnan er hann hélt heim á leið
eða hvarf á braut frá vinum sín-
um. Nú er hann endanlega farinn.
Merki Karlakórs Dalvíkur er
byggt á verki Mendelssohns, Á
vængjum söngsins.
Það er huggun harmi gegn að
nú svífur Jóhann á þessum vængj-
um inn í eilífðina. Þar á hann svo
sannarlega skilið hlýjar mót-
tökur.
Í Hávamálum segir:
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Svona eru vinir!
Er ég handskrifa þetta, fellur
hagl úr auga ofan á blaðið. Sökn-
uðurinn er sannur. Minningarnar
streyma fram. Það er ekki pláss
fyrir þær allar hér. Ég á þær
bara. Hér koma samt örfáar.
Við áttum litla trillu og sóttum
á grunnslóð á vorin, sumrin og í
haustfiskinn. Einstakar stundir.
Eitt vorið er við dorguðum á
Hólsbótinni í stafalogni og hljóð-
bærri vorblíðunni sungum við öll
vorljóðin og nutum náttúrunnar.
Ánægðir með þyrsklinginn kom-
um við stoltir í land. Þar tók á
móti okkur með látum og gífur-
yrðum kunningi okkar „lögregla
hafsins“. Þessi sanni sjómaður
hótaði okkur löggu og öllu illu,
taldi að Bakkus væri með í för.
Hann sá strax að svo var alls ekki,
gekk í rólegheitum frá okkur,
sneri sér við og sagði: „En þið vor-
uð að syngja.“ Því var ekki neitað,
en upp frá því rákum við aldrei
upp bofs nema stæði af landi.
Árið 2002 voru hljóðrituð nokk-
ur lög fyrir okkur prívat. JD flutti
brot af eftirlætissöngvum sínum.
Upptakan fór fram í Dalvíkur-
kirkju. Tæknimaður var í safnað-
arheimilinu, en við tveir einir
framan við altarið. Ég spilaði á
glænýjan flygil kirkjunnar og var
svolítið feiminn við þetta glæsta
hljóðfæri. Þessi stund okkar vin-
anna gleymist aldrei, tveir einir í
þessum helgidómi. Oft höfum við
„mússiserað“ saman en aldrei
eins og þarna. Heilög stund.
Jóhann var farsæll og vinsæll
kennari sem öllum þótti vænt um.
Hvort sem var á Blönduósi, þar
sem hann kenndi kvennaskóla-
stúlkum íþróttir, Akureyri, Dal-
vík og víðar. Hann var vel íþrótt-
um búinn. Síðustu kennsluár sín
sá hann um bókasafn Dalvíkur-
skóla. Gjarnan las hann fyrir
yngri börnin og sagði þeim sögur,
sem þau kunnu að meta, enda
kölluðu þau hann AFA.
Fjölskylda Jóhanns og Gíslínu
tengdist mér og mínum einlægum
vinaböndum. Mikill samgangur
var milli okkar við allskonar tæki-
færi. Konurnar og börnin bundust
tryggðaböndum. Það var og er
einlæg og traust vinátta. Gíslína
sat t.d. löngum stundum við rúm
Valborgar konu minnar síðustu
daga hennar. Hvað þær hjöluðu
veit ég ekki, en hlýja var í fyr-
irrúmi, það veit ég.
Jóhann var afar hjálpsamur.
Við studdum hvor annan er eitt-
hvað þurfti að gera. Þá unnum við
það gjarnan saman.
JD gat verið hrekkjóttur og
hafði mikið gaman af en allt sak-
laust.
Til er nokkuð af upptökum af
útgefnum söng JD. Þannig getum
við notið sönglistar hans áfram.
„Sonur dalsins“ hefur nú farið
á vit söngsins endalausa. „Farðu
vel, bróðir og vinur.“
Við Gunnur, börnin mín og
þeirra fólk vottum fjölskyldu Jó-
hanns dýpstu hluttekningu.
Heimir Kristinsson.
Jóhann Daníelsson er fallinn
frá og eftir standa minningar um
góðar stundir með þeim lífsglaða
snillingi. Hugurinn hvarflar að
draumabláu sumarkvöldi á Dal-
víkinni við söng Jóhanns. Tíminn
stöðvast og ekkert er til nema
augnablikið. Upplifunin algjör og
stundin eilíf, glasið fullt. Í um-
gjörðinni er sætur ilmur af svarf-
dælskum gróðri. Tenór Jóhanns
er sterkur, hljómmikill og karl-
mannlegur en um leið kliðmjúkur
og tær eins og fjallavötnin fagur-
blá. Lögin sem hljóma í minning-
unni koma eitt af öðru, lög eftir
Eyþór Stefánsson, Jón Björnsson
og fleiri norðlensk tónskáld við
ljóð Davíðs Stefánssonar og ann-
arra fagurkera. Hann syngur um
bjarta nótt: „Gaman, gaman,
gaman er að vera til, vera til og
vaka“; um grænkandi dal: „Guð
minn hve nú er gaman, glampandi
sólin skín, við skulum syngja sam-
an, syngdu mér lögin þín.“ Í lag-
inu Vorið kemur segir frá lóunni
sem naut þeirra forréttinda að
„mega saklaus alla ævi, una þér
við söng og blóm“. Hápunktur
kvöldsins er svo um meyna frá
Mandalay þar sem segir frá
blökkustúlkunni sem söngvarinn
kyssti „bak við kalda klaustur-
múra“. Hann gleymir aldrei
stúlkunni en hún reikar um mann-
laus torg og vonar að hann „muni
koma senn“. Heimir situr við pí-
anóið og gefur sig augnablikinu á
vald. Lokatónar lagsins virðast
lifa að eilífu og hrifningin altekur
hverja taug. Síðan er fagnað,
hlegið og skálað fyrir dásemdum
lífsins. Og sungið meira.
Þessi tónlist og hin rómantísku
ljóð sem Jóhann hafði yndi af að
syngja eru einkennandi fyrir
þann mann sem hann hafði að
geyma. Jói Dan vakti, eins og tón-
listin, einatt hjá okkur góðar til-
finningar, ekki aðeins fyrir það
hversu léttur hann var í lund og
viðræðugóður, heldur bjó að baki
einlæg manngæska og fordóma-
leysi. Hann hafði þann kost, sem
er æ sjaldgæfari í seinni tíð, að
dæma ekki annað fólk. Og þótt
hann hefði góðan húmor og næmi
fyrir breyskleikum mannskepn-
unnar þá var hrekkleysi og góð-
vild ávallt yfirsterkari kaldhæðn-
inni.
Tími sumarkvöldanna er liðinn
og nú er Jói Dan allur. Þessi mikli
listamaður lífsins hefur sungið
sitt Haustljóð og „sofnað eins og
trén og blómin“. Þótt í ljóðinu segi
líka að það vori og sumri að nýju,
þá er heimurinn fátækari nú en
áður.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst manni eins og Jóhanni
Daníelssyni. Nærvera hans og
söngur var náttúruafl.
Ég votta börnum hans og af-
komendum mína dýpstu samúð
og þakka fyrir ógleymanlegar
stundir og kveð Jóa Dan með
þeim orðum sem honum voru töm:
Blessaður ævinlega, vinur.
Ólafur Sigurðsson.
Hann setti svip á mannlífið í
dalnum okkar með lífsgleði og
gamansemi. Hann gaf tóninn með
fögrum söng og hann lífgaði upp á
umhverfið með penslinum. Það
voru forréttindi að eignast Jóa
Dan að vinnufélaga og vini. Allir
þekktu þennan glaðlynda söng-
fugl frá Syðra-Garðshorni, ég
fyrst og fremst fyrir hans fallegu
tenórrödd sem honum hafði verið
gefin og hann leyft landsmönnum
öllum að njóta. En þótt við ættum
dálæti á söng að sameiginlegu
áhugamáli var það samt málning-
in sem leiddi okkur saman. Jói
Dan var lipur með málningar-
pensil og rúllu og hafði látið til sín
taka með þau áhöld í sveitinni,
aðallega í húsnæði hreppsins, svo
sem Þinghúsinu, Húsabakkaskóla
og Sundlaug Svarfdæla. Hand-
verkið var fágað og haft að leið-
arljósi að gleðja augað með lit og
skrauti, rétt eins og andann með
söng. En umfram allt að skemmta
sjálfum sér um leið. Fræg voru
listaverkin hans í lofti og á veggj-
um á Þinghúsinu og karlinn (með
sultardropana) og kerlingin á sal-
ernishurðunum þar. Margir köf-
uðu líka niður að hafmeyjunni
hans á botni laugarinnar í Sund-
skálanum. Þar var söngmálarinn
einn að verki en það var hjá Páli
málara (Máli pálara!) sem við
sameinuðumst í málaraiðninni
ásamt Júlíusi Dan, bróður Jó-
hanns. Við fjórmenningarnir unn-
um, í það minnsta að eigin áliti,
hvert þrekvirkið öðru meira í því
að mála húseignir Svarfaðardals-
hrepps af listfengi og smekkvísi
utanhúss sem innan. Við tæmdum
hverja málningardósina á eftir
annarri og áttum líka til að tæma
úr öðrum dósum og glerflöskum í
dagslok. Við flýttum okkur einu
sinni að mála gaflinn á syðra
skólahúsinu síðla á föstudegi til að
geta farið að sinna öðru mikilvæg-
ara sem var búið að gerjast nóg.
Meðan við vættum kverkar og
nutum veiga kom skýfall og þegar
aftur var snúið til starfa á mánu-
dagsmorgni var sem aldrei hefði
komið málningardropi á gaflinn!
Við mundum ekki annað en að
hafa örugglega málað. Páli mál-
ara hefur líklega þótt við þrír ekki
alltaf fullkomnir fagmenn en hann
hafði samt gaman af, húmorinn
hans og okkar hinna fór saman.
Málningardagarnir voru oft eins
og sögustundir þar sem hver
skemmtisagan um menn og mál-
efni rak aðra og menn kepptust
við að vera manns gaman og að
lita umhverfið um leið. Tónarnir
sem Jói Dan skilur eftir í hljóðrit-
unum eru dýrmætir og dýrmætar
eru sannarlega líka minningarnar
um samverustundirnar með mál-
urunum miklu Jóa Dan, Júlíusi
Dan og Páli. Ég sé alltaf brosið
þeirra (eða glott) og brosi þá líka
(eða glotti).
Jón Baldvin Halldórsson.
Eyfirska byggðin frjóvgar og fæðir.
Fegurðin mannlífið styrkir og glæðir.
Ljóðmögnuð listaþing
leiddu fram Svarfdæling
Þar lýsti Jóhann sem ljós upp í hæðir.
Söngvarinn og glaðværi félagi
okkar frá Íþróttakennaraskólan-
um á Laugarvatni er horfinn til
æðri heima.
Það voru alltaf hressandi sam-
verustundirnar með Jóhanni.
Söngurinn, glettnin og glaðværð-
in voru ávallt skammt undan hjá
honum.
Dvölin okkar í skólanum vetur-
inn 1948-49 á Laugarvatni varð
upphaf að samstöðu og félagslegri
einingu okkar skólasystkinanna,
sem staðið hefur alla tíð síðan. Jó-
hann var þarna sá hressi og káti
félagi.
Íþróttir og tónlist renna saman
á mörgum sviðum listarinnar. Þar
er mest hrífandi dansinn og
söngurinn. Þessar greinar voru
Jóhanni mjög hugstæðar.
Þegar litið er til baka þá hefur
iðkun hans og aðkoma að söngn-
um skarað fram úr mörgum hans
jafningjum á öðrum sviðum fé-
lagslífs og samvista.
Þessara hæfileika hans fengum
við að njóta á Laugarvatni og þess
hafa nemendur hans og samferða-
fólk einnig fengið í enn ríkara
mæli að njóta.
Mjög oft höfum við náð að hitt-
ast og gleðjast við minningar frá
skólaárunum.
Eftirminnileg er hópferð okkar
skólasystkinanna 2005 er við tók-
um hús á þeim hjónum Gíslínu og
Jóhanni á Dalvík.
Þar var höfðingi heim að sækja
og húsmóðir sem kunni að taka á
móti gestum. Annað var sem vakti
einnig athygli, sem við fundum í
fari heimamanna, en það sú mikla
hlýja og virðing sem þau hjón
nutu meðal fólksins.
Við skólasystkinin kveðjum
hann með innilegri þökk fyrir all-
ar gleðistundirnar sem við áttum
með honum.
Börnum og fjölskyldum þeirra
sendum við okkar hlýjustu sam-
úðarkveðjur.
Hjörtur Þórarinsson.
Jóhann Kristinn
Daníelsson
HINSTA KVEÐJA
Létt um hörpu lífsins strauk
litrík fjöllin þráði.
Gleði söngsins gjörvallt naut,
góðvild allri sáði.
Haf þökk fyrir alla okkar
daga.
Þorgils Gunnlaugsson.