Morgunblaðið - 17.12.2015, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. DESEMBER 2015
✝ Herdís Ingi-björg fæddist á
Hornafirði 16.
mars 1938. Hún lést
á líknardeild LSH í
Kópavogi 8. desem-
ber 2015.
Foreldrar
Herdísar voru
Rannveig Karólina
Sigfúsdóttir frá
Skálafelli í Suð-
ursveit, f. 1908, d.
1998, og Einar B. Davíðsson frá
Vopnafirði, f. 1907, d. 1941.
Bróðir Herdísar var Sigfús Júl-
íus, f. 1940, d. 1942. Systkini
Herdísar eru Guðrún
Sveinsdóttir, f. 1946, og Bene-
dikt Sveinsson, f. 1951. Eftir lát
föður síns ólst Herdís upp á
Eskifirði hjá móður sinni og
stjúpföður, Sveini B. Auðbergs-
syni, f. 1914, d. 1992.
Hinn 19. desember 1959 gift-
ist Herdís eftirlifandi eigin-
Jack, f. 1965. Börn þeirra eru: a)
Tómas Orri, f. 1991; b) Birgir
Atli, f. 1993, c) Elva María, f.
2002. Fyrir átti Birgir Birnu
Dís, f. 1986, í sambúð með
Andra Janussyni, f. 1986, og
eiga þau synina Alexander Jan,
f. 2011, og Brynjar Daða, f.
2015.
Herdís lauk hefðbundinni
skólagöngu á Eskifirði og út-
skrifaðist síðan frá Eiðaskóla. Á
Eskifirði vann hún ýmis störf,
m.a. verslunarstörf þar til árið
1956 að hún réði sig til starfa
hjá Kaupfélagi Rangæinga á
Hvolsvelli. Þar kynntist hún
Birgi, sem seinna varð eigin-
maður hennar og þar hófu þau
sinn búskap. Frá Hvolsvelli var
flutt til Vestmannaeyja um
stuttan tíma en síðan til Reykja-
víkur og frá 1974 hafa þau búið í
Kópavogi, fyrst í Löngubrekku
10 en síðustu 11 árin í Gull-
smára 11. Síðustu 18 ár starfs-
ævinnar vann Herdís sem mót-
tökuritari hjá Heilsugæslu
Kópavogs í Hamraborg.
Útför Herdísar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 17. des-
ember 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
manni sínum, Birgi
Ísleifssyni, f. 5.10.
1937. Foreldrar
hans voru Ísleifur
Einarsson, f. 1895,
d. 1968, og Þor-
gerður Diðriks-
dóttir, f. 1917, d.
2007. Börn Herdís-
ar og Birgis eru: 1)
Einar, f. 1957, maki
Lára Hafsteins-
dóttir, f 1961. Börn
þeirra eru: a) Hlynur, f. 1985, í
sambúð með Önnu Kristínu
Pálsdóttir, f. 1987; b) Herdís, f
1991. 2) Linda, f. 1961, maki
Óskar Júlíusson, f. 1960. Dætur
þeirra eru: a) Sólveig, f. 1987, í
sambúð með Jóni Þór Elfars-
syni, f. 1983, og eiga þau Elfar
Þór, f. 2013; b) Selma, f. 1990, í
sambúð með Kjartani Sigurðs-
syni, f. 1989, og eiga þau Freyju
Sól, f. 2012; c) Sandra, f. 1999. 3)
Birgir, f. 1963, maki Berglind
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt og hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allt.
Þín dóttir
Linda.
Í dag kveðjum við ömmu Dísu
og þá er gott að rifja upp hlýjar
og góðar minningar. Það var allt-
af skemmtilegt að fara í heimsókn
til ömmu og afa í Kópavoginn.
Uppi á efri hæðinni í Löngu-
brekkunni var nóg af alls kyns
leikföngum; litlir bílar, tindátar,
Tinnabækur og síðast en ekki síst
hælaskórnir hennar ömmu.
Skóna kölluðum við barnabörnin
alltaf hænuskó og amma var ekki
feimin við að leyfa okkur að nota
þá í leik. Alltaf var hægt að
treysta á veitingar í Kópavogin-
um. Kremkexið var á sínum stað í
eldhúsinu og íspinnar í frystikist-
unni – og það var að sjálfsögðu í
lagi að fá sér tvo pinna. Á sum-
ardögum lékum við okkur í garð-
inum á meðan amma sat í sólstól
uppi á svölum og fylgdist með.
Það var svo toppurinn að fá að
framlengja heimsókn til ömmu og
afa og gista yfir nótt. Amma sýndi
áhugamálum okkar alltaf mikinn
áhuga.
Hún og afi mættu á tónfundi og
hlustuðu á klukkutíma langa
barnatónleika til þess eins að
heyra okkur barnabörnin spila
jafnvel bara eitt lag. Amma fylgd-
ist líka vel með hvernig gekk í
skóla og vinnu og oftar en ekki
spurði hún brosandi hvort það
væri hreinlega ekki of mikið að
gera. Í seinni tíð er alltaf notalegt
að koma í Kópavoginn, borða
súkkulaðirúsínur, fletta í gegnum
gömul myndaalbúm og spjalla um
daginn og veginn. Amma var allt-
af stolt af því sem við tókum okk-
ur fyrir hendur og við ætlum að
halda áfram að gera hana stolta.
Amma var yndisleg kona, bros-
mild og skemmtileg og þannig
minnumst við hennar um ókomna
tíð.
Hlynur og Herdís.
Það er alltaf erfitt að kveðja,
þótt við vissum í hvað stefndi.
Yndisleg móðir, tengdamamma
og amma kvaddi þennan heim
þann 8. desember síðastliðinn eft-
ir stutta legu. Við minnumst
hennar með þakklæti og hlýhug.
Megi hún hvíla í friði.
Hryggðar hrærist strengur
hröð er liðin vaka
ekki lifir lengur
ljós á þínum stjaka.
Skarð er fyrir skildi
skyggir veröldina
eftir harða hildi
horfin ertu vina.
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfir vinafundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr)
Birgir, Linda, Birna Dís,
Tómas Orri, Birgir Atli
og Elva María.
Nú er hún elsku stóra systir
mín búin að kveðja okkur eftir
löng og erfið veikindi og kveð ég
og fjölskylda mín hana með mik-
illi sorg og söknuði en líka gleði að
hafa átt hana í lífi okkar öll þessi
ár.
Fyrir rúmum fimm árum
veiktist Dísa systir mín mikið af
sjaldgæfum sjúkdómi og vissi
maður stundum ekki hvort líf
hennar væri að fjara út. Enginn
var þó viðbúinn þeim ógnar vá-
gesti sem bankaði upp á í haust
og dró hana til dauða. Hvernig
hugsað var um hana heima af eig-
inmanni hennar, Birgi Ísleifssyni,
var einstakt og gerði hann allt til
að létta henni lífið, að ég hygg
meira en nokkur annar hefði get-
að.
Móðir okkar sagði að hún hefði
borið litlu systur á mjöðminni út
um allt og var hrædd um að hún
yrði rammskökk í vextinum. Svo
varð þó ekki og hélt hún sínu
flotta og fallega útliti svo að segja
til hinstu stundar.
Ég vil nú þakka af alhug allan
stuðninginn við mig og fjölskyld-
una á erfiðum stundum við fráfall
sonar og maka og ekki síst þegar
ég var með mikið veikt barn í
marga mánuði á spítala, nafna
hans Birgis. Þá voru þau hjónin
bæði alltaf til staðar til að hjálpa.
Elsku Birgir, börn, tengda-
börn, barnabörn og langömmu-
börn, innilegar samúðarkveðjur
frá mér og fjölskyldunni. Við
verðum að trúa að vel hafi verið
tekið á móti systur minni af móð-
ur, stjúpföður, Jónasi og Þóri sem
þótti svo vænt um hana.
Elskuleg systir mín,hve djúpt
ég sakna þín en gleðst líka yfir að
þjáningum þínum sé nú lokið.
Hvíldu í friði, engillinn minn, og
Guð geymi þig.
Þín systir,
Guðrún Sveinsdóttir
(Gugga).
Dísa systir mín er dáin, eftir
sitja minningar um góða og glæsi-
lega konu og söknuðurinn er mik-
ill.
Dísa fæddist á Vopnafirði árið
1938. Hún missti ung föður sinn
og bróður og ólst upp hjá móður
sinni, Karólínu og fósturföður,
Sveini, á Eskifirði.
Tveggja mánaða gamall var
undirritaður tekinn í fóstur af
Karólínu og Sveini, móður og
fósturföður Dísu og með í pakk-
anum fylgdu tvær systur, Dísa og
Gugga. Enginn smá ávinningur
fyrir lítinn strák.
Fyrsta minningin um Dísu er
reyndar ekki þegar hún hélt mér
undir skírn á fermingardaginn
sinn. Nei, fyrsta minningin um
þessa fallegur og ljúfu systur
mína er þegar hún kom til Eski-
fjarðar með kærastann sinn,
Birgi Ísleifsson, Bigga, og litla
soninn, Einar, og mér leið eins og
ég hefði eignast nýjan vin og lít-
inn bróður.
Þvílíkt par, ung og falleg með
litla strákinn sinn og allt lífið
fram undan. Þannig lýstu þau
upp heimilið okkar á Eskifirði,
sem er ógleymanlegt.
Í framhaldinu dvöldu Dísa,
Biggi og Einar á heimili okkar á
Eskifirði á sumrin. Biggi var um
skeið kokkur á síldarbátum frá
Eskifirði og Dísa saltaði síld og
þannig var byggt upp fyrir fram-
tíðina.
Síðan stækkaði fjölskyldan
þegar Linda og síðar Birgir
fæddust og fóru að koma með
pabba og mömmu og Einari á
Eskifjörð á sumrin. Já, minning-
arnar frá samveru okkar á Eski-
firði í þá gömlu góðu daga eru
margar og ljúfar.
Dísa og Biggi bjuggu um skeið
í Vestmannaeyjum, síðan í
Reykjavík, en lengst af í Kópa-
vogi. Undirritaður naut þess
ávallt að eiga þau að og þegar
leiðin lá til Reykjavíkur í gamla
daga til þess að komast í fram-
haldsskóla var heimili þeirra
ávallt opið og allt gert til þess að
greiða götu litla bróður frá Eski-
firði. Fyrir það verður seint full-
þakkað.
Við Sif, konan mín, eigum
margar ljúfar minningar um
Dísu. Sérstaklega góðar minning-
ar eigum við frá þeim tíma þegar
við bjuggum erlendis og fengum
að gista hjá Dísu og Bigga í Kópa-
voginum þegar við komum í
heimsókn til Íslands, m.a. til þess
að gifta okkur og skíra dóttur
okkar.
Dísa systir mín var falleg kona,
glaðlynd, brosmild og ávallt vel til
höfð. Hún var einlæg, hafði fal-
lega framkomu, fallega söngrödd
og öllum leið vel í návist hennar.
Fyrir nokkrum árum veiktist
Dísa alvarlega og náði sér aldrei
að fullu. Hún tókst á við veikindi
sín af miklu æðruleysi og mætti
erfiðleikunum með brosi á vör. Í
haust kom svo í ljós að veikindin
voru komin á mjög alvarlegt stig
og að barátta upp á líf og dauða
væri fram undan. Þeirri baráttu
er nú lokið og eftir standa ætt-
ingjar og vinir fullir sorgar og eft-
irsjár.
Elsku Biggi mágur. Þú hefur
misst mikið og ég samhryggist
þér innilega. Ég er fullur aðdáun-
ar og þakklætis fyrir það hversu
vel þú annaðist systur mína í
hennar erfiðu baráttu við veikindi
allt þar til yfir lauk. Þú ert mikil
hetja og það vitum við öll.
Innilegar samúðarkveðjur til
Einars, Lindu, Birgis og fjöl-
skyldna.
Benedikt Sveinsson.
Elsku elsku Dísa Dísa mín.
Ég man ennþá þegar ég hitti
þig fyrst. Það var þegar við Benni
bróðir þinn komum í fyrsta skipti
saman til Íslands, en við höfðum
kynnst í London og hann vildi
endilega kynna mig fyrir Dísu
systur sinni og Bigga mág.
Þú varst svo flott, grönn og vel
til höfð með varalit og skartgripi,
fallega framkomu og alltaf bros-
andi. Þú varst drauma mágkona
mín.
Þegar við svo komum ári
seinna til að gifta okkur bjuggum
við hjá ykkur Bigga í Kópavog-
inum
Þegar ég var að hafa mig til í
Löngubrekkunni á brúðkaups-
daginn sjálfan hugsaði ég með
mér að ég ætlaði að mála mig eins
fallega og hafa mig eins vel til og
þú myndir gera. Þú varst fyrir-
myndin mín.
Tveimur árum seinna komum
við heim til að skíra dóttur okkar
og þá bjuggum við aftur hjá ykk-
ur og veislan var haldin á heimili
ykkar. Takk, elsku Dísa og Biggi.
Það er tvennt sem ég lærði af
þér, elsku mágkona. Aldrei að
fara út úr húsi án þess að setja á
sig varalit og smá glingur. Og
annað, þegar þú varst farin að
missa heyrnina sastu alltaf með
okkur í öllum boðum og heim-
sóknum og brostir þegar aðrir
brostu, án þess að vita alltaf um
hvað við vorum að tala. Bara að
vera með og hafa gaman af. Þú
varst alveg sérstök.
Svo var það rauða dragtin,
hvíta skyrtan og perlurnar.
Klikkaði aldrei.
Ég sakna þín og hlakka til að
hitta þig aftur og þá verður þú bú-
in að taka hina himnesku golfvelli
út og við spilum saman eins og
enginn sé morgundagurinn. Svo
hittum við strákana okkar á
nítjándu og fáum okkur smá
hvítt.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast þér.
Birgir er í góðum höndum því
að þið eigið frábæra fjölskyldu.
Guð geymi ykkur öll.
Þín mágkona,
Sif.
Góð vinátta er gulli betri. Hóp-
ur skólasystkina frá Eiðum vet-
urinn 1954-55 hittist á skemmti-
samkomu og rifjaði upp góðar
stundir. Mál þróuðust á þá leið að
hópurinn fór að koma saman
tvisvar til þrisvar á ári, stundum
oftar.
Einhvern veginn var þetta
ekki sérstaklega undirbúið – það
bara gerðist. Nú eru liðin um það
bil 55 ár frá því að þessi hópur
hittist fyrst og enn köllum við
okkur „Eiðakrakkana“.
Nú er sorg í hópnum góða.
Herdís Ingibjörg Einarsdóttir
var burtkölluð þann 8. desember
síðastliðinn eftir erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Dísa, eins og við kölluðum
hana alltaf, var í miklu uppáhaldi
hjá okkur öllum. Húmor hennar
og dillandi hlátur smitaði út frá
sér og hafði góð áhrif á okkur öll.
Áfram mun hópurinn okkar
hittast og eiga saman góðar
stundir en samt verður hann aldr-
ei eins. Minningar okkar um hana
Dísu eru allar á einn veg. Hún átti
svo mikið að gefa af sjálfri sér.
Við sendum Birgi og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Herdísar
Ingibjargar Einarsdóttur.
Fyrir hönd „Eiðakrakkanna“,
Guðni Stefánsson.
Okkur langar að minnast með
nokkrum orðum Herdísar vin-
konu okkar sem lést 8. desember
síðastliðinn.
Við Herdís, eða Dísa, kynnt-
umst um miðjan sjöunda áratug-
inn þegar við fluttum í fjölbýlis-
hús í Háaleitishverfinu sem
nokkrir skólabræður frá Bifröst
byggðu. Ungar fjölskyldur komu
í íbúðirnar og börnin voru flest á
líku reki. Íbúarnir áttu því margt
sameiginlegt en samkomulagið
var gott þótt meðalaldurinn í hús-
inu væri lágur.
Á þessum árum komu sumir
heimilisfeður heim í mat í hádeg-
inu og á eftir var stundum tæki-
færi fyrir húsmæðurnar til að
spjalla saman – ýmist hver hjá
annarri yfir kaffibolla eða í
löngum gönguferðum um ná-
grennið með börnin.
Ef árshátíð var í nánd var
gjarnan fundið snið í blaði,
saumavélin tekin fram og úr varð
kjóll eða annar klæðnaður. Þá var
gott að fá álit hjá Dísu því að hún
var hjálpsöm og smekkleg.
Ótalin eru ferðalögin með Dísu
og Birgi, allt frá tjaldútilegum
innanlands til utanlandsferða.
Minnisstæðust er ökuferð um
Evrópu, frá Amsterdam um
Frakkland til Sviss og til baka um
Þýskaland. Margt bar fyrir augu
og flest nýstárlegt.
En tíminn hefur liðið hratt og
er okkur við þessi tímamót efst í
huga þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar.
Fjölskylda Dísu hefur misst
mikið en mestur er missir Birgis.
Guð styrki þau og styðji á þessum
erfiða tíma.
Blessuð sé minning Herdísar I.
Einarsdóttur.
Inga G. Guðmannsdóttir,
Elís R. Helgason.
Það var fyrir margt löngu að
tvær litlar stúlkur sátu í brekk-
unni fyrir neðan Bröttuhlíð á
Eskifirði. Önnur þeirra var hún
Dísa vinkona mín sem nú hefur
kvatt þessa jarðvist. Hún var að
kenna mér ljóð Davíðs Stefáns-
sonar sem hún var nýbúin að læra
í skólanum þar.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Við ystu hafsbrún sefur sól,
og sofið er í hverjum hól.
Í sefi blunda svanabörn
og silungur í læk og tjörn.
Oft erum við búnar að minnast
þessarar stundar og raula fallega
lagið eftir Þorvald Blöndal, nú
síðast á líknardeildinni rifjuðum
við þetta upp.
Ég var flutt frá Eskifirði til
Reykjavíkur nokkrum árum áður
en þetta var, en var svo lánsöm að
eiga ömmu og afa þar eystra, sem
ég dvaldi oft hjá á sumrum. Þarna
hófust okkar traustu kynni sem
hafa staðið í 70 ár.
Margs er að minnast frá þess-
um sumrum og á veturna skrif-
uðumst við á. Á þessum tíma fóru
ungmenni af Austurlandi til náms
í Eiða og linnti ég ekki látum fyrr
en ég fékk að fara þangað líka. Á
Eiðum myndaðist hópur vina sem
alltaf hefur haldið saman og hist
reglulega og vil ég þakka það sér-
staklega Stellu, vinkonu okkar,
sem hefur verið óþreytandi að
rækta vináttuna og halda í hefð-
irnar. Fljótlega eftir Eiðadvölina
kynntumst við Dísa mönnunum
okkar og eignuðumst börnin á
svipuðum tíma.
Dísa og Birgir hófu búskap
sinn á Hvolsvelli, í heimabyggð
hans, en fluttu svo til Vestmanna-
eyja og bjuggu þar í stuttan tíma.
Lengst af bjuggu þau svo í Kópa-
vogi, þar sem Dísa starfaði lengi á
Heilsugæslustöðinni. Þar nutu
sín vel hennar góðu eiginleikar.
Þegar svona stutt var orðið á
milli okkar sköpuðust ótal tæki-
færi til samvista. Við fórum í
dans, sungum saman í kór og
ferðuðumst þó nokkrum sinnum
til útlanda, en upp úr standa þó
spilakvöldin sem urðu æði mörg
og skemmtileg. Mikið var hlegið
og spilað var fram á rauða morg-
un, ýmist heima við eða í bústaðn-
um okkar. Þau hjónin iðkuðu golf
til margra ára, ferðuðust víða og
nutu sín reglulega vel. Ekki fór
Dísa áfallalaust gegnum lífið.
Hún varð meðal annars fyrir
verulegri heyrnarskerðingu sem
skerti lífsgæði hennar. Margs
konar erfiðleikar og veikindi
komu upp, sem ekki verða tíund-
uð hér, en fyrir fimm árum veikt-
ist hún alvarlega og var vart hug-
að líf. Hún naut þess þá að eiga
góðan og traustan eiginmann, en
Birgir hefur síðan annast konu
sína af sérstakri alúð.
Í haust sem leið greindist Dísa
með ólæknandi krabbamein og
dvaldist á líknardeild Landspítal-
ans í Kópavogi á þriðja mánuð,
þar sem hún naut einstaklega
góðrar umönnunar fjölskyldu og
starfsfólks.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson)
Kæru vinir. Birgir, Einar,
Linda, Birgir yngri og fjölskyld-
ur.
Innilegar samúðarkveðjur og
hjartans þakkir fyrir allt og allt
frá okkur hjónum.
Birna Gunnhildur
Friðriksdóttir (Dunna).
Herdís Ingibjörg
Einarsdóttir
Yndisleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA JEPPESEN,
kennari,
lést þann 15. desember síðastliðinn á
líknardeild LSH í Kópavogi.
Útför verður tilkynnt síðar.
.
Grímur Leifsson,
Emil Grímsson, Rikke Elkjær Knudsen,
Leifur Grímsson, Elsa Hrönn Reynisdóttir,
Sigríður Sif Grímsdóttir, Árni Arnórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.