Morgunblaðið - 13.01.2016, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 2016
✝ Sigríður Krist-ín Brynjólfs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 13.
október 1967. Hún
lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 29. des-
ember 2015.
Foreldrar henn-
ar eru Valgerður
Kristjánsdóttir, f.
21.6. 1944, og
Brynjólfur Kristinsson, f. 28.7.
1937, d. 22.5. 2014. Systkini
Sigríðar eru: Hildur, f.19.12.
1964. Valdís, f. 26.7. 1966,
maki Sævar Hansson. Hrund,
f. 21.6. 1974. Systkini sam-
feðra eru: Kristinn Lárus, f.
ur þeirra er Pálmar Dan, f.
15.7. 1988, þau slitu samvistir.
Sigríður ólst lengst af upp í
Breiðholtinu og í Bolungarvík.
Hún lauk grunnskólaprófi í
Fellaskóla. Hún vann á Al-
þingi þegar fyrsta barnið
fæddist en valdi að gæta
barna heima þegar sonurinn
kom í heiminn. Þau Einar
bjuggu á Snorrabrautinni þar
til þau fluttu á Hellissand, síð-
ar keyptu þau íbúð í Hafn-
arfirði, þar sem heimili henn-
ar var þar til ári áður en hún
lést. Sigga vann ýmis störf
eins og í Osta- og smjörsöl-
unni, á skrifstofu Sambíóanna
og í Jolla á kvöldin. Síðar
vann hún í mötuneyti Héðins,
hjá 365 miðlum og síðast í
mötuneyti HB Granda. Hún
flutti síðan úr Hafnarfirðinum
í Laugarnesið. Útför Sigríðar
fer fram frá Grafarvogskirkju
í dag, 13. janúar 2016, klukk-
an 13.
2.10. 1959, maki
Guðmunda Guð-
jónsdóttir. Krist-
jana, f. 15.3. 1960.
Páll, f. 8.6. 1960,
maki Margaret
Brynjolfsson.
Dóttir Sigríðar
og Viðars Zophan-
íassonar er Val-
gerður Brynja, f.
10.7. 1985. Maki
Valgerðar er Dav-
íð Þór Björnsson. Börn þeirra
eru Ylfa Rán Hjaltadóttir, f.
28.8. 2003, Jakob Máni Júl-
íusson, f. 7.4. 2008, og Aþena
Ýr Davíðsdóttir, f. 31.10. 2012
Sigríður var í sambúð með
Einari Vigni Sigurðssyni. Son-
Þegar ég var að verða
þriggja ára kom mamma heim
með Siggu af Fæðingarheim-
ilinu. Ég flýtti mér að kíkja of-
an í burðarrúmið og sagði: „Já,
þetta er Valdís!“ En virðist svo
átta mig og segi hissa: „Nei,
þetta er ekki Valdís!“ Þessi
misskilningur er kannski skilj-
anlegur í ljósi þess að þarna
var Valdís systir aðeins eins
árs.
Þetta voru mín fyrstu kynni
af Siggu systur en m.a. vegna
lítils aldursmunar vorum við
systurnar mjög samrýmdar frá
barnæsku. Aðeins á unglingsár-
unum varð einhver breyting
þar á en það stóð ekki yfir í
langan tíma.
Þegar við nálguðumst full-
orðinsárin flutti ég til Frakk-
lands og Sigga fór að vinna og
eignaðist Völu Brynju og
seinna Pálmar Dan. Á þessum
tíma var ekkert internet og því
voru bréfaskriftir og símtöl
heim mér mjög mikilvæg til að
draga úr heimþránni sem hrjáði
mig oftar en ekki.
Bréfin voru oft lengi að ber-
ast að mér fannst og símtöl það
dýr að þau hefðu átt að vera af
skornum skammti. En alltaf
hringdi Sigga reglulega í mig
og finnst mér það vera lýsandi
fyrir það hvernig manneskja
hún var – alltaf boðin og búin
til að láta öðrum líða betur.
Ósjaldan töfraði hún fram
veislumat þegar maður var
bara rétt að kíkja í heimsókn
og oftast sá hún um matseldina
fyrir alla þegar við vorum stór-
fjölskyldan að hittast. Alltaf
hress og kát og jákvæð.
Við höfum ætíð verið mjög
nánar allar systurnar þrátt fyr-
ir að vera ólíkar að mörgu leyti
og hafa farið mismunandi leiðir
í lífinu.
Sigga var örugglega sú þol-
inmóðasta af okkur en hún gat
t.d. setið tímunum saman við að
púsla hin erfiðustu púsl og mér
er mjög minnisstætt hvað hún
gat náð langt í Mario Bros-
tölvuleiknum í gamla daga,
sælla minninga!
Hún var líka sú eina í fjöl-
skyldunni sem tókst að leysa
töfrateninginn sem ég hef alltaf
verið full aðdáunar yfir. Það
sem var ekki síður aðdáunar-
vert var handavinnan hennar,
en það sem hún prjónaði eða
saumaði var svo fallegt og óað-
finnanlegt.
Ég er svo þakklát fyrir það
hvað við eyddum miklum tíma
saman síðastliðið sumar. Valdís
„Noregsfari“ var því miður
fjarri góðu gamni en við hinar
nutum þess að dvelja um tíma í
bústaðnum hennar og Sævars.
Hin árlega sumarútilega í
Fljótshlíðinni hjá mömmu og
Bjarna varð mun lengri en
vanalega – við skelltum okkur
meira að segja til Vestmanna-
eyja með börnum og barna-
börnum og lékum túrista um
Suðurlandið. Bæjarrölt á björt-
um sumarnóttum, þar sem gist-
ing var innifalin hjá Siggu sem
var nýflutt í Laugardalinn, eru
mér einnig mjög minnisstætt.
En eins og einstök púsl geta
verið mismunandi í laginu þá
mynda þau eina heild þegar
þau eru sett saman og þannig
finnst mér við systurnar hafa
verið. Núna þegar eitt púsl
vantar í spilið er eins og ég sé
búin að missa hluta af sjálfri
mér sem aldrei verður að fullu
bættur. Sigga var ekki aðeins
systir mín heldur góður vinur
sem dæmdi aldrei og ég gat
treyst. Systrahópurinn verður
aldrei samur en ég veit að við
hinar munum veita hver ann-
arri styrk ásamt öðrum fjöl-
skyldumeðlimum með því að
halda í yndislegar minningar
sem við eigum um Siggu syst-
ur.
Hildur
Brynjólfsdóttir.
Elsku Sigga litla systir mín
situr úti í götu.
Þetta notaði ég mikið í gegn-
um árin. Þá sagði hún oft: „Val-
dís mín, ég er ekki litla systir
þín, ég er stærri en þú.“ Sigga
var þó einu ári yngri en ég og
minnti ég hana á það reglulega.
Við vorum alla tíð mjög nánar.
Við deildum herbergi stóran
hluta æsku okkar og dunduðum
okkur við hina ýmsu iðju. Á
tímabili sungum við út í eitt,
leystum krossgátur, púsluðum
eða teiknuðum Gissur gullrass í
A4 og margt fleira.
Þegar Sigga eignaðist Völu
Brynju, tæplega 18 ára, bjó hún
ennþá heima. Þetta var á
„djammárunum“ miklu en
Sigga lét nánast alveg af öllu
djammi og einbeitti sér að móð-
urhlutverkinu sem hún sinnti af
mikilli ábyrgð.
Pálmar Dan eignaðist hún
svo tæplega 21 árs. Þá hætti
hún að vinna á Alþingi og gerð-
ist dagmamma til að geta verið
meira heima með börnunum.
Sigga átti alla tíð mjög auð-
velt með að eignast vini, hún
vingaðist við alla og aldur eða
þroska setti hún ekki fyrir sig í
þeim efnum.
Hún var síbrosandi og mjög
hjálpfús. Hún var mikill dugn-
aðarforkur, vann hratt og vel
og lagði sig alla fram við vinnu
sína. Mér er minnisstætt þegar
hún hjálpaði til við flutninga
þegar ég flutti milli landshluta
og var með fimm vikna barn á
handleggnum. Hún sagði: „Val-
dís mín, slakaðu á og sestu nið-
ur, við hin reddum þessu.“ Og
svo var allt sett á fullt.
Við systurnar Hildur, ég,
Sigga og Hrund höfum verið
duglegar að eiga systrastundir
og þar sem Sigga hafði mikla
hæfileika í matseld fékk hún
stærstu ábyrgðina á því sviði.
Þessar systrastundir voru okk-
ur systrum mjög dýrmætar og
miklar gleðistundir. Við hinar
munum halda áfram að hittast
og njóta þess að hafa hvor aðra
en það verður tómlegt án Siggu
litlu systur. Við munum ylja
okkur við góðar minningar.
Sigga var mjög þrjósk og
átti oftast síðasta orðið í þræt-
um. Þessi þrjóska hjálpaði
henni í gegnum margskonar
mótlæti í lífinu og hjálpaði
henni þegar hún mætti sínu
stærsta og erfiðasta verkefni,
lungnakrabbanum. Hún tók
þessu verkefni með sama
æðruleysinu og öllu öðru. Þeg-
ar hún hringdi í mig og færði
mér fréttirnar brast ég í grát.
Þá sagði þessi elska: „Elsku
Valdís mín, ég hef sennilega
ekki sagt þér þetta á nógu
nærgætinn hátt.“ Hún barðist
fram á síðasta augnablik. Hún
vissi að hverju stefndi en
leyfði sér ekki að gefast upp.
Síðasta samtalið sem ég átti
við hana, fimm tímum áður en
hún lést, sagði ég að mér þætti
svo sárt að hún þyrfti að
ganga í gegnum þetta. Hún
svaraði með blíðum róm: „Ég
er ekki að ganga í gegnum
neitt.“ Hún var full áttuð og
með á nótunum, hún vildi bara
ekki gefast upp. Ég spurði
hana hvernig henni liði og sem
staðfesting á hversu vel var
hugsað um hana á krabba-
meinsdeild 11E svaraði hún
„mér líður ljómandi vel,“ og
svo brosti hún.
Elsku Sigga mín, ég sakna
þín svo sárt og á svo erfitt með
að sætta mig við örlög þín. Ég
veit að þú munt eignast fullt af
vinum þarna „hinumegin“ eins
og þú gerðir hér og góð-
mennska þín og létta lund
munu fá að njóta sín þar eins
og hér.
Þar til við hittumst að nýju.
Valdís Brynjólfsdóttir,
stóra systir.
Ég stari á símann minn – ó,
hvað ég vildi óska að hringt
væri í mig.
Í símanum stendur nafnið
hennar og þegar hún hringir
birtist mynd á skjánum af
henni, þessa mynd sé ég aldrei
aftur, heyri rödd hennar aldr-
ei aftur, mun ekki eiga næt-
urlöng símtöl um allt og ekk-
ert þar til ég nánast sofna
talandi.
Fer ekki í systraferð með
henni í bústaðinn og syng há-
stöfum í bílnum á leiðinni eða
keppi við hana í sundi – já
keppa, það gerðum við oft.
Fyrsta keppnin sem ég man
eftir var hvor okkar gæti borð-
að ristaða brauðið í færri bitum
– hún vann – alltaf. Sama hvað
ég reyndi að galopna sjö ára
gamla munninn minn, tókst
Siggu, sem var helmingi eldri
þá, alltaf að gleypa brauðið í
færri bitum. Og síðasta keppn-
in okkar var síðastliðið vor í
Laugardalslauginni. Ég taldi
öruggt að ég myndi nú verða
fljótari, enda búin að vera dug-
leg að æfa mig og farin að
synda skriðsund og allt, en ó
nei! Sigga, sem hafði ekki synt í
háa herrans tíð, beið á bakk-
anum og klappaði og hvatti mig
með miklum látum í mark!
Þegar við vorum litlar var
Sigga dugleg að „ala mig upp“
eins og hún sagðist sjálf vera að
gera, borða með lokaðan munn-
inn, ganga bein í baki og ganga
beina leið með dúkkuvagninn á
malarveginum í Bolungarvík.
Eitthvað fannst henni uppeldið á
mér vera slakt og hinir fjöl-
skyldumeðlimirnir dekra mig of
mikið, en svo urðum við eldri og
þegar Vala fæddist treysti hún
litlu systur til að gæta hennar.
Hún var alltaf boðin og búin að
rétta hjálparhönd þegar ég
þurfti á að halda.
Hún kom vestur til að hjálpa
mér að flytja til Danmerkur og
16 árum síðar kom hún þangað
til að hjálpa mér að flytja heim
aftur.
Sigga var stolt af afkomend-
um sínum. Hún var með sér
herbergi fyrir barnabörnin,
fullt af leikföngum. Litla skott-
ið mitt elskaði að koma í heim-
sókn og prófa alla prinsessuk-
jólana. Hinar stelpurnar mínar
höfðu mikla matarást á henni,
enda gerði hún góðan mat sem
hún nostraði við. Ég heimsótti
hana eitt sinn í veikindunum
um hádegisbil, hringdi rétt á
undan til að vita hvort ég ætti
ekki að ná í einhvern mat
handa okkur. Orkulaus eins og
hún var í miðri lyfjameðferð,
vildi hún ekkert svoleiðis, sagð-
ist snara kjúlla og frönskum
inn í ofn og var það síðasta mál-
tíðin okkar saman.
Þó svo að síðustu 30 árin hafi
nær alltaf einhver okkar systra
búið erlendis var Sigga klettur-
inn sem við vissum alltaf af á Ís-
landi.
Í minni minningu höfum við
alltaf verið góðar systur. Ég
minnist þess ekki að hafa rifist
við hana nokkurn tímann. Við
vorum fjögurra blaða smári, að-
eins með fjórum blöðum geta
óskirnar ræst, nú vantar óska-
blaðið.
Það er skarð sem aldrei verð-
ur fyllt.
Nú þegir síminn seint á kvöld-
in þegar aðrir sofa. En ég vaki
ein og sakna Siggu minnar svo
sárt.
Gott er ein með guði að vaka,
gráta hljótt og minnast þín,
þegar annar ylur dvín, –
seiða liðið líf til baka,
og láta huggast, systir mín!
Við skulum leiðast eilífð alla,
– aldrei sigur lífsins dvín.
Ég sé þig, elsku systir mín.
Gott er þreyttu höfði að halla
að hjarta guðs – og minnast þín.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hrund Brynjólfsdóttir.
Falleg, dugleg, hjálpsöm,
yndisleg. Þessi orð eiga svo
sannarlega við um hana Siggu
Stínu frænku mína sem laut í
lægra haldi, aðeins 48 ára, í
baráttu við krabbamein. Við er-
um systradætur. Það er sárt að
sjá á eftir konu í blóma lífsins.
Sigga Stína átti alltaf sér-
stakan sess í lífi mínu. Árið
1979 passaði hún fyrir mig
hann Kristján minn, þá aðeins
11 ára gömul. Hún tók sér ferð
á hendur frá Bolungarvík, en
þá bjó hún þar með foreldrum
og systrum, og á Selfoss til að
passa fyrir mig. Þá kom strax í
ljós dugnaðurinn sem hún bjó
yfir, að passa níu mánaða
drenginn frá miðjum maí til
ágústloka. Það sýndi sig þarna
hjálpsemin, dugnaðurinn og
væntumþykjan sem einkenndi
hana æ síðan. Á þessum tíma
var húlahringjaæðið í fullum
gangi og hún var allra flinkust
með hringinn frá hálsi og niður
á tær, ekkert mál. Hún var líka
með besta húlahringinn eins og
hún sagði sjálf, en hringinn bjó
Geiri til handa henni úr raf-
magnsröri. Sumarið eftir fórum
við fjölskyldan vestur í Bolung-
arvík og heimsóttum Valgerði
frænku og fjölskyldu. Þegar við
komum þangað var Sigga Stína
ekki heima og Kristján, sem þá
var að verða tveggja ára, var
ekki alveg tilbúinn að tala við
allar þessar frænkur sínar. En
þegar hann heyrði í Siggu
Stínu tók hann á rás og beint í
fangið á henni. Þar vildi hann
vera og hvergi annars staðar,
hann þekkti röddina hennar og
hlýja fangið. Hjá Siggu Stínu
vildi hann vera og vék ekki frá
henni þann tíma sem við vorum
hjá þeim. Á milli þeirra ríkti
gagnkvæm vinátta alla tíð.
Hvíl í friði, elsku Sigga Stína
frænka.
Sendum fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigríður (Sigga) og
Þorgeir (Geiri).
Elsku Sigga Stína.
Kallið er komið og ég er
ekki tilbúin að missa þig. Eftir
yfir 40 ára vináttu ætti ég að
vera farin að þekkja þig en það
var svo sárt að fylgjast með
þér í veikindum þínum og
meiri hetju er ekki hægt að
finna, þú varst svo dugleg og
sterk. Ég gæti endalaust rifjað
upp sögur af okkur en þá duga
ekki 3.000 stafabil og ég er lé-
legur penni.
Margar af fyrstu minningum
okkar saman leita nú til mín,
fyrstu kynni okkar á róló í Bol-
ungarvík er þú spurðir mig
hvort ég vildi leika við þig og
vorum við vinkonur upp frá því.
Svo ótal margs er að minnast
þegar af miklu er að taka.
Mér er minnistætt þegar við
vorum að baka fyrir jólin og
tala saman í símann öll kvöld.
Afraksturinn hefði dugað fyrir
heilt mötuneyti en við vorum
hvorug mikið fyrir smákökur
og var þeim hent um páska.
Eða þegar við prjónuðum út í
eitt jólagjafir og seldum líka
húfur sem við prjónuðum.
Ég á eftir að sakna símtal-
anna okkar.
Okkur þótti gaman að púsla
og þú rammaðir þín inn en ég
tók mín saman aftur og púslaði
þeim aftur og aftur.
Ég mun ekki gleyma text-
anum við Tvær úr Tungunum,
það erum við á leið á ball.
Þú varst svo dugleg til vinnu
og vannst mikið og unnum við
saman í Frystihúsinu í Bolung-
arvík , Osta- og smjörsölunni
og eins sástu um þrif hjá Cel-
síus.
Ferðin okkar til Barcelona
með starfsfólkinu frá Celsíus
var æði og hefðu þær mátt vera
fleiri.
Á jólahlaðborði Þróttar 14.
nóvember síðastliðinn komstu
með mér og Gunnu og vannst
gistingu á Hótel Stracta. Því
miður tókst okkur ekki að fara
en við náðum að dansa saman.
Þú varst heppin að eignast
Völu Brynju og Pálmar Dan og
barnabörnin þrjú Ylfu Rán,
Jakob Mána og Aþenu Ýri. Ylfa
Rán stóð þér mjög nærri og
átti mikið pláss í hjarta þér.
Minning mín um þig lifir í
hjarta mér. Elsku Vala Brynja,
Pálmar Dan og fjölskylda, Guð
gefi ykkur styrk til að takast á
við sorgina.
Blessuð sé minning þín,
elsku Sigga Stína.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur, þótt lát-
inn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(höf. óþekktur)
Þín vinkona,
Ingibjörg R.
Hjálmarsdóttir.
Sigríður Kristín
Brynjólfsdóttir
Laugardags-
morgunn, heldri
kona í stólnum, aðr-
ar sitjandi með
kaffibolla inni í eldhúsi á Laug-
arnesveginum og amma á fullu
að klippa og greiða eftir kúnst-
arinnar reglum. Þessi sterka
mynd af ömmu minni mun ætíð
fylgja mér. Svana amma var
með duglegustu konum sem ég
hef kynnst og í mörg ár eftir að
hún hætti að reka sína eigin hár-
greiðslustofu tók hún á móti við-
skiptavinum alla laugardaga
heim til sín.
Bæði var það merki um
vinnuhörku hennar en ekki síður
um trygglyndi viðskiptavina
Svanbjörg
Hróbjartsdóttir
✝ Svanbjörg Hró-bjartsdóttir
fæddist 9. júlí 1928.
Hún lést 27. nóv-
ember 2015.
Útför Svan-
bjargar fór fram í
kyrrþey.
hennar, sem vissu
vel að þar var fag-
maður á ferðinni en
einnig um þau
djúpu vináttutengsl
sem hún hafði
myndað við konurn-
ar sem hún hafði
sinnt, sumar ára-
tugum saman.
Amma Svana var
hörð af sér og gat
verið þrjósk þegar
hún þurfti á því að halda. En
hún vildi öllum vel og hafði
þægilega og góða nærveru.
Hún lagði rækt við fjölskyld-
una og við barnabörnin nutum
góðs af því að geta alltaf farið til
ömmu Svönu. Margar af vinkon-
um mínum minnast þess hve
gott var að koma inn á heimili
hennar og hve vel var tekið á
móti þeim. Verandi elsta barna-
barnið naut ég þess að vera
löngum stundum í pössun hjá
ömmu og átti margar góðar
stundir með henni. Síðar þegar
ég var sjálf komin með börn tók
amma Svana alltaf vel á móti
þeim, og skellti í pönnukökur ef
vel lá á henni, en pönnsurnar
hennar ömmu voru bestu pönns-
ur í heimi.
Ef frá eru talin veikindin sem
hrjáðu hana síðustu æviárin var
amma Svana alltaf mjög heilsu-
hraust og myndarleg kona sem
lagði mikla áherslu á líta vel út
og koma vel fyrir. Henni fannst
gaman að vera í kringum fólk.
Einnig hafði hún unun af því að
syngja og tónlist var henni í blóð
borin. Hafði fallega söngrödd og
var óhrædd við stíga á stokk, oft
ásamt Gullu systur sinni og
syngja, hvort sem það var í fjöl-
skylduboðum, kirkjunni, en hún
söng lengi í kirkjukórum víðveg-
ar í Reykjavík, eða á samkomum
eldri borgara. Að sama skapi
fannst henni ofboðslega gaman
að dansa og ef það heyrðist
skemmtilegt lag í útvarpinu, þá
átti hún til að standa upp eða
setja frá sér það sem hún var að
sýsla við og sveifla sér í takt við
lagið.
Þannig langar mig að minnast
ömmu minnar, syngjandi og
dansandi.
Ásta Sigmarsdóttir
og fjölskylda.