Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.02.2016, Side 17

starfi“. Reyndar skrapp hún í efna-
laugina með flugmannabúninginn dag-
inn sem viðtalið var tekið og var
ítrekað spurð að nafni mannsins sem
ætti hann. Það hafi komið fát á konuna
þegar hún sagðist sjálf eiga hann.
Í Saudi-Arabíu, þar sem Kristín hef-
ur dvalið mikið, finnur hún einungis
fyrir aðdáun. „Einu sinni vorum við
Guðrún, sem er flugstjóri, að labba
saman í gegnum flugstöðina í Dam-
mam (í Saudi-Arabíu) og það bara
stöðvaðist allt. Allir í flugstöðinni
horfðu á okkur stórum augum, karlar,
konur og börn. Svo var ég var einu
sinni beðin um að halda fyrirlestur
fyrir saudiarabíska krakka og fannst
þeim það mjög merkilegt að konur
mættu vera flugmenn. Konur mega
ekki keyra bíl þarna. Mér finnst það
alltaf jafn fáránlegt. Ég má fljúga
flugvél til landsins en ég má ekki
keyra bíl í landinu,“ segir hún. „Ef ég
fer þar út í búð þarf ég alltaf að fara í
svartan kjól. Kjóllinn heitir abaja og
ég hyl hárið en ekki andlitið. Ég þarf
alltaf að fara í abajuna þegar ég fer út
af hótelinu, hvort sem það er út í búð
eða út að borða eða í „mollið“, segir
hún og nefnir að það sé trúarlögregla
sem fylgist með víða. Hún segist þó
alltaf vera í júniforminu þegar hún
flýgur. „Ég ferðast alltaf til og frá
Saudi-Arabíu í júniformi því sem kona
fæ ég miklu meiri virðingu í júniform-
inu heldur en í abajunni,“ segir hún.
Karlmenn í „handklæðum“
Kristín segist kunna betur við að
fljúga vöruflutningavélum en farþega-
vélum en hún hefur margoft flogið
með pílagríma sem eru á leið til
Mekka. „Þegar þeir fljúga til Jeddah
eru allir karlmennirnir búnir að vefja
sig í einhvers konar handklæði. Þessi
klæðaburður þeirra er öðruvísi en
maður á að venjast. Þetta er hefð-
bundinn klæðnaður fyrir karlmennina
til þess að allir líti eins út fyrir Guði;
hann gerir ekki greinarmun á höfð-
ingja og betlara þegar allir eru
klæddir eins,“ útskýrir Kristín. „Og
það má ekki sjást í úlnliðina á mér.
Konurnar eru huldar og þær
strangtrúuðustu eru líka með andlitið
hulið,“ segir Kristín. „Margir af far-
þegum okkar koma úr öðrum menn-
ingarheimum og margt af því sem
okkur finnst sjálfsagt finnst þeim
kannski ekki. Sem dæmi þá er ekki
sjálfsagt að fólk kunni að nota klósett-
in og hafa sumir þvegið á sér fæturna
í þeim. Þeir koma þá út með bláa fæt-
ur. Eins hefur fólk tekið prímusa og
búsáhöld með sér í flugið og hefur
ætlað að elda um borð. Þetta hefur
sem betur fer lagast og í dag eru hald-
in námskeið fyrir farþegana áður en
þeir fljúga með okkur,“ segir Kristín
og segir margt hafa breyst. Í gamla
daga lentu flugfreyjur stundum í
óvæntum atburðum. „Ég heyrði einu
sinni sögu af flugfreyju sem tók við
kúk í bolla!“ segir hún.
Reynt að smygla líki
Kristín segir að hún hafi ekki mikið
samneyti við farþega; það komi frekar
í hlut flugfreyja að þurfa að leysa ýmis
mál í farþegarýminu. Hún segir að það
hafi komið fyrir að fólk hafi látist um
borð í vél en margir í pílagrímaflugi
eru fjörgamlir og veikir. „Eitt skipti
var meira að segja reynt að smygla inn
dánum manni! Hann dó í ferðalaginu á
leiðinni til Jeddah og fjölskyldan vildi
koma honum til Mekka en það er
hvergi betra að deyja en þar,“ segir
hún og bendir á að oft sé mjög lélegt
eftirlit á þessum sveitaflugvöllum.
„Það eru oft flugfreyjurnar okkar sem
stoppa fólk.“
Líkkistur í Afganistan
Kristín segist hafa lent í alls kyns
óvæntum ævintýrum á þessum fram-
andi áfangastöðum. Eitt sinn þegar
þau voru lent í Afganistan sá Kristín
sjón sem hún gleymir seint. „Okkur
var skipað að hafa alveg hljóð, þetta
var mjög súrrealískt. Það var verið að
bera líkkistur um borð í Hercules-
vélar með bandaríska fánanum yfir.
Við áttum, ásamt áhöfnum í öðrum
vélum, að drepa á öllu um borð í vél-
inni því þeir vildu fá hálftíma þögn til
að minnast þeirra látnu. Á meðan óm-
aði bandaríski þjóðsöngurinn. Ég
man að ég hugsaði, ég er í raun á
stríðssvæði, hvað er maður að gera
hér?“ segir hún en líkkisturnar voru
10-12 talsins.
Með fulla vél af ormum
Kristín hefur flogið milli landa með
alls kyns furðulegan varning. Sem
dæmi má nefna að hún flýgur oft með
fulla vél af blómum, bílum og alls kon-
ar dýrum, tölvubúnað frá Kína, fatnað
og útungunaregg svo eitthvað sé
nefnt. „Eitt sinn flaug ég með fulla vél
af ormum sem voru fyrir prinsinn í
Saudi til að gefa fálkunum sínum, þeir
þjálfa þá upp og nota þá mikið til
sportveiða. Áður fyrr notuðu þeir
fuglana til að veiða sér til matar en
núna er þetta sport hinna ríku,“ segir
Kristín sem nýtur starfsins og kippir
sér ekki upp við lifandi farm.Morgunblaðið/Ásdís
’
Eitt skipti var meira
að segja reynt að
smygla inn dánum manni!
Hann dó í ferðalaginu á
leiðinni til Jeddah og fjöl-
skyldan vildi koma honum
til Mekka en það er hvergi
betra að deyja en þar.
Kristín María Grímsdóttir
flýgur um heim allan sem
flugmaður hjá Air Atlanta.
14.2. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
statík og truflun í talstöðinni. Hærra og hærra og allt
í einu kemur þessi gríðarlega sprenging. Það kemur
högg undir pedalana hjá okkur og mikið flass. Konan
aftur í hrekkur upp en við segjum henni bara að það
sé allt í góðu. Við lendum svo í Reykjavík og kom-
umst að því að það voru smáskemmdir á vélinni, sem
er mjög algengt eftir eldingar. En það merkilegasta
við þessa sögu er að skórinn minn fór af sólanum! Ég
var í skóm sem ekkert var að, en eftir þetta flug var
skórinn eins í teiknimynd, eins og þegar einhver
veiðir skó, þannig var skórinn minn! Og ég með tærn-
ar út!“ segir hún og hlær.
Ekkert borgað fyrir reynsluna
Bryndís segir að vinnutíminn í innanlandsflugi
henti sér mjög vel. Hún á þrjár ungar dætur og
finnst gott að geta sofið heima hjá sér á hverri
nóttu. Hún segist ekki spennt fyrir millilandaflug-
inu þótt hún væri alveg til í að prófa að fljúga þotu.
„Það þýddi að ég yrði að segja upp eða fara í launa-
laust leyfi og fá vinnu hjá Atlanta, WOW eða Ice-
landair og þar myndi ég bara byrja í neðsta launa-
skala. Ég færi aftast á listann og á nýliðalaun.
Þegar ég fór frá Íslandsflugi til Flugfélagsins tap-
aði ég í raun fimm ára launaskala. Þú tekur með
þér reynsluna en færð ekkert fyrir það!“ segir hún
og skellihlær. „Þetta er það sem hamlar fólki í því
að vera að skipta, en það hafa þó margir menn verið
að fara til Icelandair og Wow. Það er auðveldara
hjá Wow af því þá vantar reynda menn og við erum
nánast öll mjög reynslumikil. Við erum með marg-
falda reynslu til að verða flugstjórar,“ segir Bryn-
dís, sem átti stutt í flugstjórann árið 2008. „Þetta
stoppaði allt í hruninu,“ segir hún en syrgir það
ekkert.
Bryndís er hæstánægð með vinnuna og nýtur
þess að vera í háloftunum. Hún segist aldrei hrædd
í flugvél en segist skilja að margir séu hræddir, sér-
staklega í mikilli ókyrrð, en segir það ekkert að ótt-
ast. Sjálf er hún lofthrædd. „Ég er lofthrædd í
stiga, þori ekki upp á bílskúrsþak,“ segir Bryndís
en hún hefur stokkið út úr flugvél í fallhlíf. „Það er
alveg svakalega gaman!“ Hún kveður og drífur sig
af stað, enda bíða farþegar sem þurfa að komast
sína leið. Morgunblaðið/Ásdís
’
Þegar ég var hjá Íslandsflugi
vorum við að fara á litla staði
eins og Gjögur og þá varð maður
var við gamla kalla sem voru alveg
brjálaðir yfir að það væri verið að
láta þessa stelpu fljúga.
voru alveg brjálaðir yfir að það væri verið að láta
þessa stelpu fljúga.“
Farþegi pikkaði í öxlina
Bryndís segist hafa lent í fyndnu atviki sem lýsti
ákveðnu vantrausti, sennilega vegna þess að hún er
kona. „Einu sinni þegar ég var flugstjóri á Dorn-
iernum vorum við Jenný vinkona mín að fljúga
saman. Við vorum að fara á Bíldudal og þurftum að
taka aðflug. Það er ekkert aðflug nema úti á sjó,
fyrir utan Vestfirðina, maður lækkar sig úti á sjó.
Svo þarf að fljúga sjónflug inn á staðinn. Það var of
lágskýjað á Bíldudal og við þurftum að taka þetta
aðflug. Við þurftum að lækka okkur skarpt niður og
hentum út hjólunum. En þá áttum við eftir langt
flug út Arnarfjörðinn þannig að við kipptum bara
hjólunum upp aftur. Þetta var sett út til að hægja á
vélinni og þá lækkar hún hraðar. En þetta gæti
hafa ruglað farþegana okkar. Svo erum við bara að
„krúsa“ þarna inn Arnarfjörðinn og allt í góðu. Þá
var pikkað í öxlina á mér. „Ég ætla bara að láta
ykkur vita að hjólin eru uppi.“ Þar var einn farþeg-
inn kominn!“ segir hún og hlær. „Hann hafði ekki
meiri trú á kvensniftunum þarna frammi í!“ segir
hún. „Þetta er sennilega mesta vantraustsyfirlýs-
ing sem ég hef fengið.“
Með tærnar úti eftir flugið
Bryndís segist aldrei hafa lent í neinum vandamálum
í flugi, aldrei misst mótor eða orðið fyrir alvarlegri
bilun. „Enda æfum við þetta allt saman. En ég get
sagt þér eina sögu. Einu sinni fengum við eldingu í
Dornierinn yfir Þingvallavatni. Það var merkilegt að
upplifa. Þetta olli ekkert hræðslu en í þessu tilfelli var
bara einn farþegi í vélinni sem var steinsofandi. Þeg-
ar við flugum yfir Þingvallavatn fer að heyrast mikil
Bryndís Lára Torfadóttir
flýgur landshluta á milli
sem flugmaður hjá Flug-
félagi Íslands.