Morgunblaðið - 30.03.2016, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MARS 2016
ef vel lá á honum og mikið lá
við.
Síðan liðu árin og Ingi stofn-
aði sína lögfræðistofu í Kefla-
vík og þar á eftir í Hafnafirði
en var ávallt fastagestur hjá
embættinu. Við áttum mikið
saman að sælda á þessum árum
og fram til þessa raunadags. Þá
ferðuðumst við saman bæði ut-
an lands og innan og veit ég
ekki um skemmtilegri ferða-
félaga.
Ingi var maður hinna gömlu
gilda. Einn besti matur sem
hann fékk var sjósiginn fiskur
eða saltaðar þorskkinnar, út-
vatnaðar. Ég er ekki frá því að
hann hafi notað vestfirskan
hnoðmör út á hvort tveggja
eins og hann átti kyn til. Þá
átti hann gott safn bóka sem
helst urðu að hafa komið út
fyrir hans eigin fæðingardag.
Stundum keypti hann sér mál-
verk ef hann féll fyrir þeim og
átti dágott smekklegt safn. Á
stofuveggnum hjá honum var
litríkt og stórt málverk í ab-
straktstíl og svo óreiðukennt að
maður fékk sjóriðu af því að
virða það fyrir sér. Þó sagði
hann mér að í raun kynni hann
betur að meta málverk af
sveitabæ undir fjalli með foss í
gili.
Með þessu er ég ekki að
segja að hann hafi verið forn í
háttum heldur að hann hafði
þessar víddir.
Hann var ekki mikið fyrir að
trana sér fram en var hreinn
og beinn og tryggur vinur.
Hann hafði góða skaphöfn og
jafnlyndi. Ríkur þáttur í skap-
gerðinni var húmor sem gat
verið beinskeyttur og oft lét
hann mergjaðar athugasemdir
falla sem oftar en ekki voru ör-
stutt greining á kjarna málsins.
Þá var gaman að geta hlegið.
Hann var vinmargur og fá-
dæma höfðingi heim að sækja
og öllum leið vel í hans ranni.
Það var gott að eiga samleið
með Inga H. Sigurðssyni og
vottum við Þórunn Hreggviði
og fjölskyldu hans samúð okk-
ar og stórfjölskyldunni allri.
Þorsteinn Pétursson.
Félagi minn og vinur til
margra ára, Ingi H. Sigurðs-
son, er látinn um aldur fram
eftir langvarandi veikindi. Inga
kynntist ég fyrst í Dölum vest-
ur. Hann hafði keypt jörðina
Víghólsstaði á Fellsströnd
ásamt félögum sínum og dvaldi
oft vestra. Ingi bauð af sér góð-
an þokka og við nánari kynni
reyndist hann afar traustur og
góður félagi. Það sást vel til
hans því hann var með hæstu
mönnum yfir 2 metrar á hæð.
Þegar árin liðu tókst með
okkur góð vinátta. Við hittumst
fyrir vestan og sunnan. Hann
var höfðingi heim að sækja, af-
ar vinsæll, bráðgreindur, vel að
sér um öll málefni, sagði frá á
einstakan hátt, hnyttinn í til-
svörum, manna skemmtilegast-
ur, trygglyndur en umfram allt
drengur góður og sannur gleði-
gjafi. Hann var veiðimaður
mikill, stundaði lax- og silungs-
veiðar á sumrin og gæsaveiðar
á haustin. Hann kunni frá
mörgu að segja um veiðiskap-
inn. Það var alltaf tilhlökkunar-
efni að hitta Inga.
Ingi var lögfræðingur að
mennt og starfaði við sitt fag
allt til þess að hann varð að
hætta sökum heilsubrests.
Hann reyndist haukur í horni
þeim fjölmörgu er til hans leit-
uðu.
Að leiðarlokum þakka ég
Inga af heilum hug náin og
skemmtileg kynni til fjölda ára,
gleðistundir, lífsleiknina, vin-
áttu og hlýju í minn garð alla
tíð. Ég kveð hann hinsta sinni
með söknuði, virðingu og þökk.
Fjölskyldu, ættingjum og
vinum Inga sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Inga H. Sigurðssonar.
Magnús Ástvaldsson.
✝ Þórunn Daní-elsdóttir fædd-
ist á Garðstöðum
við Ísafjarðardjúp
12. febrúar 1943.
Hún lést á Spáni
14. mars 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Daníel
Kristjánsson, f. 10.
júní 1910, d. 1995,
og Lára Sigríður
Bjarnadóttir, f. 25.
nóvember 1912, d. 1996. Fóst-
ursystir Þórunnar var Kol-
brún Björnsdóttir, f. 5. júní
1939, d. 2006. Eiginmaður
Þórunnar er Ármann Jóhanns-
son / Khushendra Desai,
kaupmaður, f. 10. júlí 1941.
Börn þeirra eru: Gunnvant
Baldur, f. 23. september 1963;
sonur hans og Sonju Elídóttur
er Brandur, f. 19. janúar 1996;
og Edda Bryndís, f. 26. maí,
1967.
Þórunn ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Ísafirði, en
flutti með móður sinni og
systur til Reykja-
víkur á unglings-
aldri. Hún fór til
Englands til
starfa sem barn-
fóstra 19 ára. Þar
kynntist hún eft-
irlifandi eig-
inmanni sínum.
Þórunn og Ár-
mann bjuggu
fyrstu árin í Mos-
fellssveit, þá í
Reykjavík, stuttan tíma í
Hveragerði en síðustu árin í
Kópavoginum. Seinni árin
áttu þau sitt annað heimili í
nágrenni Malaga á Spáni.
Utan reksturs heimilis og
verslunarinnar Jasmin með
manni sínum, vann Þórunn
stuttlega sem bréfberi í Mos-
fellssveit. Einnig um árabil á
sjúkraþjálfunardeild Reykja-
lundar og sem móttökuritari í
Heilsugæslu Hlíðahverfis.
Útför Þórunnar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 30.
mars 2016, klukkan 15.
Kær frænka mín hefur nú kvatt
okkur í hinsta sinn. Við Þórunn
vorum systradætur, hún heldur
eldri en ég og líka fædd á Ísafirði.
Vart er hægt að nefna Þórunni án
þess að nefna Kollu systur henn-
ar. Þær voru einstakar systurnar,
Þórunn og Kolla, svo ljúfar báðar
tvær og samrýmdar. Þær systur
voru mér afar kærar. Ég naut
þess að hlusta á þær rifja upp
æskuárin sín á Ísafirði. Þær töl-
uðu svo fallega um ömmu og afa
og áttu góðar minningar frá sam-
býlinu við þau. Gestagangur var
mikill á æskuheimilinu og frænd-
systkini okkar bæði skírð og ein-
hver líka fædd á heimilinu. Þær
mæðgur fluttu til Reykjavíkur
rétt eftir fermingu Þórunnar.
Áfram átti stórfjölskyldan griða-
stað á heimili þeirra. Þangað var
alltaf gott að koma og dvelja hjá
Láru og systrunum.
Þegar Þórunn og Khushendra
höfðu stofnað sitt heimili fékk ég
stundum að koma og vera hjá
þeim. Það var spennandi fyrir
sveitastelpuna frá Ísafirði að
koma til Reykjavíkur og fá að
passa fallegasta barn sem ég hafði
séð, hann Gunnvant. Seinna var
ég líka hjá þeim í Mosó. Ýmislegt
kemur upp í hugann svo sem þeg-
ar ég, þá trúlega 13 ára, var hjá
frænku og fjölskyldu í Mosó og til-
hlökkunin mikil þegar ákveðið
hafði verið að það yrði kjúklingur í
matinn komandi laugardag. Ég
hafði þá aldrei smakkað kjúkling,
en séð hann snæddan í bíómynd-
um þ.e. horft á leikarana halda um
legginn og naga kjúklinginn.
Heldur urðu vonbrigðin mikil
þegar í ljós kom að Khushendra
stóð í matargerðinni þann daginn
og kjúklingurinn var framreiddur
á indverskan máta í karrýsósu.
Eitthvað sem ég heldur betur
kynni að meta í dag. Matar-
smekkurinn var ekki upp á marga
fiska hjá unglingnum að vestan.
En það var gott að vera hjá þeim,
enda hefur alltaf verið kært á milli
okkar.
Eitt af því sem mig langar að
þakka Þórunni frænku sérstak-
lega fyrir, er hvað hún og þau
hjónin voru alltaf góð við Sæma
bróður minn. Hann átti alltaf skjól
hjá Þórunni frænku, kom oft á
hennar heimili, á jólum sem á öðr-
um tímum var hann velkominn.
Að lokum langar mig til að
þakka kærri frænku fyrir
ánægjulegar samverustundir á
fjölmörgum kaffihúsaferðunum
okkar á undanförnum árum. Það,
sem ég naut þessa að spjalla og
hlusta á frásagnir elsku frænku
minnar Þórunnar og Eddu henn-
ar. Við hittumst oftast þrjár, en
stundum voru fleiri frænkur okk-
ar með og ég veit að það var Þór-
unni einstakt ánægjuefni að upp-
lifa samverustundir með
stórfjölskyldunni. „Þú grætur
vegna þess sem var gleði þín“ er
svo satt og rétt og það geri ég
núna. Þórunn frænka er farin
langt fyrir aldur fram á annað til-
verustig, þar sem Kolla systir
hennar tekur væntanlega á móti
henni. Um leið og ég þakka
frænku allar ljúfar samveru-
stundir hér á jörð, votta ég Khus-
hendra, Eddu, Gunna og Brandi
mína dýpstu samúð.
Nú sígur sól til viðar
og svásan kveður dag,
hinn litli lækur niðar
sinn ljúfa ástarbrag.
og blómin höfuð beygja
í blíðri daggar ró,
og þýðir fuglar þegja
í þurrum hreiðra mó.
Einn vakir alltaf þó,
sá umsjá öllu veitir
og öllu hvíld til bjó.
(María Kristjánsdóttir)
María Kristjánsdóttir
Við fráfall frænku minnar Þór-
unnar hverfur hugurinn meira en
60 ár aftur í tímann. Foreldrar lít-
ils drengs eru ekki heima – senni-
lega á Sjómannadagsballi eða
þorrablóti Djúpmanna. Drengur-
inn er samt öruggur því að stóra
frænka hans er hjá honum. Hún
er bæði falleg og góð; notar tím-
ann til að lesa undir próf í mann-
kynssögu. Frænkan deilir með
drengnum því sem hún er að læra
og spyr: „Af hverju heldur þú,
Svanur, að sagt sé: Guð blessi þig
– þegar einhver hnerrar?“ Dreng-
urinn vissi ekki svarið en frænkan
veit allt og upplýsir: „Það er
vegna þess að Svarti dauði sem er
skelfilegur sjúkdómur byrjar með
hnerra.“ Þar með var vakin for-
vitni drengsins um bækur og ver-
öldina alla sem ekki hefur horfið
síðan.
Seinna átti Þórunn eftir að
opna mér og fjölskyldunni allri
glugga til umheimsins eða réttara
sagt hún kom með veröldina til
fjölskyldunnar allrar. Allt í einu
var kominn Indverji í fjölskylduna
og Þórunn átti von á barni. Allt
var framandi við Khushendra sem
síðar fékk nafnið Ármann. Litar-
hátturinn var dökkur og hann eld-
aði mat með framandi kryddi,
ókunnugt bragðlaukum pipars og
salts eingöngu.
Mér fannst líf þeirra hjóna æv-
intýralegt. Ármann opnaði versl-
un í Reykjavík og rak hana af
dugnaði, fyrirhyggju og ráð-
vendni. Eftir nokkurra áratuga
rekstur fór Ármann á eftirlaun og
þau hjónin ferðuðust um heiminn,
dvöldu langdvölum á Spáni og
ræktuðu tengsl við átthaga Ár-
manns á Indlandi.
Auðvitað veit ég að líf frænku
minnar var ekki eingöngu dans á
rósum. Þvert á móti var mikið
andstreymi í hennar lífi, ekki síst
veikindi móður hennar og ótíma-
bært fráfall Kolbrúnar systur
hennar. Þau hjónin og börn þeirra
þurftu einnig að finna vandfund-
inn milliveg á milli mismunandi
siða og lífshátta allra. Sjálf þurfti
Þórunn að takast á við Parkin-
sons-veiki á síðustu árum sínum.
Ég veit einnig að frænka mín
hafði fundið sátt í sínu lífi og fjöl-
skyldu sinnar. Eiginmaður henn-
ar og börnin tvö umvöfðu hana
elsku og kærleika – rétt eins og
hennar líf markaðist af blíðu og
kærleika til allra. Í huga lítils
drengs var stóra frænka mín fal-
leg og góð. Það breyttist aldrei.
Slíkt líf mun að eilífu lifa.
Svanur Kristjánsson.
Leiðir okkar Þórunnar Daní-
elsdóttur lágu saman í nærri sex
áratugi. Hvernig minnist maður
slíks ferðafélaga og vinar í nokkr-
um setningum? Slíkt er ekki auð-
velt – en þó ekki ógerlegt. Þórunn
var nefnilega ekki gefin fyrir mál-
skrúð af neinu tagi og virði ég það
hér.
Við kynntumst á táningsárum
okkar í gegnum sameiginlega vini
í Gagnfræðaskóla Vesturbæjar.
Við bjuggum báðar á svipuðum
slóðum í vesturbæ Reykjavíkur
og báðar nýfluttar utan af landi,
hún frá Ísafirði og ég frá Selfossi.
Við áttum áhyggjulaus og
skemmtileg ár í leik og söng ung-
lingsáranna og í gegnum fullorð-
insárin fylgdumst við ávallt að.
Stofnuðum fjölskyldur, tókum
þátt í uppeldi barnanna og alltaf
var þessi órjúfanlegi þráður milli
okkar Þórunnar.
Við Ken áttum ógleymanlegar
stundir með þeim hjónum, Þór-
unni og Ármanni ásamt fjölskyld-
um okkar í útilegum, ferðalögum,
sumarbústaðaferðum og seinna
ferðalögum erlendis. Ég minnist
margra gleðistunda á heimili
þeirra því hjónin voru annáluð
fyrir gestrisni.
Þórunn var alltaf sú sama og á
unglingsárunum, heilsteypt, hóg-
vær og glaðlynd. Áhugamál okkar
fóru ætíð saman. Bóklestur, mat-
argerð og grúsk var alltaf í um-
ræðunni hvenær sem við hitt-
umst. Hún var einnig mjög
listræn, teiknaði og málaði falleg-
ar myndir og nokkrar þeirra voru
gjafir til mín sem ég met mikils.
Síðustu tvo áratugi vorum við
nágrannar í vesturbæ Kópavogs,
þar sem við bjuggum steinsnar
hvor frá annarri rétt eins og í
vesturbæ Reykjavíkur forðum.
Fyrir rúmum áratug tókst
Parkinsonsdrekanum ógurlega að
læsa klóm sínum í mína kæru vin-
konu. Hún háði hetjulega baráttu
við ógnarvaldinn með dyggum
stuðningi Ármanns og barna
þeirra.
Þórunn var ætíð mjög æðru-
laus og það styrkti hana í veikind-
unum. Nokkrum dögum fyrir
andlát hennar töluðum við saman
í síma – var hún þá að fagna feg-
urðinni og geislum sólarinnar í
umhverfi sínu. Þannig var hún.
En „Drekinn ógurlegi“ herti enn
frekar takið og sigraði að lokum.
Með sorg í hjarta en um leið
þakklát fyrir okkar gleðistundir
kveð ég Þórunni Daníelsdóttur.
Ármanni, Eddu Bryndísi, Gunn-
vant og Brandi votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigurbjörg Jónsdóttir.
Þórunn
Daníelsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARGRÉT INGÓLFSDÓTTIR,
til heimilis að Kambaseli 38,
Reykjavík,
lést í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi laugardaginn
19. mars. Jarðarförin fer fram frá Áskirkju
föstudaginn 1. apríl klukkan 13.
.
Lilja Björk Hjálmarsdóttir, Hagbarður Ólafsson,
Hildur Jóhannesdóttir, Björn Mikkaelsson,
Jóhanna M. Jóhannesdóttir, Jón Óskar Jónsson,
barnabörn og langömmubörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRSÆLL TEITSSON
byggingameistari,
Víðivöllum 3,
Selfossi,
lést í faðmi fjölskyldunnar á
dvalarheimilinu Lundi þriðjudaginn 22. mars.
Útför hans fer fram frá Marteinstungukirkju klukkan 14
laugardaginn 2. apríl.
.
Kristín Ágústa Ársælsdóttir Tryggvi Rúnar Pálsson
Sigurjón Ársælsson Guðrún Þóra Garðarsdóttir
Sigríður Ársælsdóttir Þórarinn Arngrímsson
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
VÍÐIR PÁLL ÞORGRÍMSSON
kaupmaður,
Hólahjalla 8,
Kópavogi,
lést laugardaginn 26. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
.
Jóhanna Haraldsdóttir,
Haraldur Þór Víðisson,
Haukur Víðisson,
Ingibjörg Margrét Víðisdóttir,
Björn Víðisson,
tengdabörn, afabörn og langafabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN PÉTURSDÓTTIR,
áður til heimilis á Sléttuvegi 17,
lést á hjúkrunarheimilinu Boðaþingi,
Kópavogi, mánudaginn 28. mars.
.
Sigrún Kristín Baldvinsdóttir,
Halldóra Baldvinsdóttir, Valdimar Bergstað,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
SOPHUSAR J. NIELSEN,
kaupmanns,
Grenibyggð 36,
Mosfellsbæ.
.
Guðrún Margrét Friðriksdóttir Nielsen,
Hildur Nielsen, René Vervoort,
Hjörtur Nielsen, Ástríður S. Jónsdóttir,
Anna Nielsen,
Hildur Margrét, Hjörtur, Rúnar, Ólöf Helga,
Guðrún, Aldís, Tómas, Edda Rún og langafabörn.