Morgunblaðið - 20.04.2016, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. APRÍL 2016
Svona sjáum við hana ljóslif-
andi fyrir okkur, heima á Brá-
völlum, sitjandi við hringborðið í
borðstofunni með kaffi og sígó,
spjallandi um heima, geima og
samferðafólk.
Eftir að afi Gissur féll frá árið
2007 hélt amma áfram að lifa,
eins og gengur og gerist. Síð-
ustu árin tók hún upp kynni sín
við Stefán, gamlan vin sem
reyndist henni einstaklega vel
og studdi hana í veikindunum.
Ömmu Grétu er sárt saknað.
Við erum henni þakklátar fyrir
samfylgdina. Hvíl í friði. Þínar
Kolbrún Ósk og Edda
Ívarsdætur.
Amma sagði mér svo oft sög-
una af því þegar hún og afi Giss-
ur komu til Noregs í heimsókn
til okkar fjölskyldunnar þegar
við bjuggum þar. Dagar okkar
ömmu í Noregi hófust allir á því
að ég beið spennt eftir að amma
Gréta klæddi sig en því næst
rauk ég inn í herbergi til þess að
finna eins föt og amma hafði val-
ið sér fyrir daginn. Við nöfn-
urnar skyldum vera í stíl, sama
hvað það kostaði. Það mikilvæg-
asta voru svo skórnir, hvort sem
það voru sandalar, íþróttaskór
eða spariskór, allt réðst af því
hvað amma Gréta valdi þennan
daginn.
Mikið mun ég sakna þess að
koma í heimsókn á Brávallagötu
þar sem dyrnar stóðu alltaf opn-
ar. Á Brávallagötu var hægt að
koma í heimsókn hvenær sem
var sólarhrings og amma var
alltaf til í kaffi og spjall. Heilaga
rútínan á Brávallagötu var að
fyrst var hellt upp á kaffi, svo
var náð í eitthvað sætt með
kaffinu og þar næst sest við
stofuborðið þar sem amma
hlustaði á mann með 100% at-
hygli á meðan kaffið rann ljúf-
lega niður og nokkrar camel
voru reyktar. Ég held að við
flest barnabörnin höfum lært að
kunna að meta uppáhellt kaffi
við stofuborðið á Brávallagötu
þar sem alltaf var komið fram
við mann sem jafningja. Það er
algjörlega ómetanlegt að eiga
ömmu sem getur rætt allt milli
himins og jarðar. Hún var inni í
allri þjóðfélagsumræðu og það
sem meira er þá lét hún mig nú
alveg heyra það ef henni fannst
við stelpurnar í Gróttu ekki vera
að spila nógu vel í handboltan-
um. Amma var mikil afrekskona
í íþróttum á sínum tíma og gamli
Íslandsmeistarinn lá ekkert á
sinni skoðun enda hafði hún allt-
af rétt fyrir sér og kom ávallt
með góð ráð sem nýttust vel inni
á vellinum. Amma horfði á alla
handboltaleiki sem sýndir voru í
sjónvarpinu og greindi leikinn
líkt og færustu handboltaspek-
ingar. Ljóst er að það eru ekki
allir sem eru svona heppnir að
eiga svona töff ömmu.
Ég lærði svo margt af elsku
ömmu Grétu. Minning um ynd-
islega, hlýja, greinda, sterka og
skemmtilega ömmu, sem gerði
aldrei mannamun og kom eins
fram við alla sem hún hitti á lífs-
leiðinni, lifir áfram. Ég mun
gera mitt besta við að halda
minningu ömmu á lofti, meðal
annars með því að hafa alltaf
heitt á könnunni fyrir fólkið
mitt.
Eva Margrét Kristinsdóttir.
Gréta mín. Það var gaman að
koma til þín, það var svo fallegt
heimilið þitt. Það var gaman að
koma til Laufeyjar því við vor-
um saman í skóla. Gréta var allt-
af góð við mig, við töluðum mik-
ið saman. Gréta var ofsalega góð
kona en nú er Laufey búin að
missa þessa góðu konu, mömmu
sína.
Nú er hún farin blessunin og
ég votta öllum ættingjum samúð
mína og vona að allt gangi vel.
Guð verði með þér í framtíðinni,
Laufey mín.
Konráð Stefán
Konráðsson sendill.
✝ Elí Auðunssonfæddist á Ysta-
Skála undir Vest-
ur-Eyjafjöllum 11.
nóvember 1928.
Hann lést 4. apríl
2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Auð-
unn Jónsson, f. 11.
júlí 1892, d. 15.
janúar 1959, og
Jórunn Sigurðar-
dóttir, f. 10. ágúst
1895, d. 11. janúar 1983. Elí
var einn 14 systkina en þau
eru: a) Unnur Sigurbjörg, f.
22.8. 1918, d. 2004, b) Sig-
urjón, f. 30.8. 1919, d. 1996, c)
Sigurður Þorberg, f. 12.6.
1921, d. 2007, d) Frímann, f.
12.3. 1922, d. 1922, e) Kristinn,
f. 16.9. 1923, d. 2008, f) Guð-
rún, f. 17.9. 1925, d. 2005, g)
Lilja, f. 21.4. 1927, h) Svan-
laug, f. 4.3. 1930, d. 1995, i)
Sigfús, f. 16.11. 1932, j) Ólafur,
f. 13.7. 1934, d. 2007, k) Eyrún,
Þórðardóttur, börn þeirra eru
Ásdís og Elí.
5) Bryndís Malla Elídóttir, f.
29. janúar 1969, börn hennar
eru Magdalena Guðrún og
Nikulás Friðrik.
6) Helga Elídóttir, f. 22. júní
1973, gift Fjalari Jörundssyni,
börn þeirra eru Fannar Máni,
Elí Logi, Sólrún Anna, Bryndís
Helga og Bjarki Birnir. Lang-
afabörnin eru fjögur.
Elí útskrifaðist sem húsa-
smiður frá Iðnskólanum í
Reykjavík og lauk síðar meist-
araprófi frá sama skóla. Hann
starfaði alla tíð sem húsa-
smíðameistari og rak
byggingarfélagið Borgarstein
með Ólafi bróður sínum um
áratuga skeið. Eftir að Elí
hætti verktakastarfsemi sneri
hann sér að tréútskurði og tré-
rennismíði og liggja fjölmargir
glæsilegir smíðagripir eftir
hann. Elí var einstaklega
handlaginn og vinnusamur, en
naut sín ávallt best í faðmi fjöl-
skyldunnar.
Elí verður jarðsunginn frá
Áskirkju í Reykjavík í dag, 20.
apríl 2016, kl. 13.
f. 28.8. 1935, d.
2004, l) Auður
Jóna, f. 10.3. 1937,
m) Jón, f. 26.5.
1941.
Þann 14. nóv-
ember 1957 gekk
Elí að eiga Guð-
rúnu Magdalenu
Birnir frá Graf-
arholti, f. 7.12.
1934, d. 26.7.
2007. Börn þeirra
eru: 1) Þórunn Elí-
dóttir, f. 1. ágúst 1958, gift
Herði Kjartanssyni, synir
þeirra eru Elí og Kjartan.
2) Jórunn Elídóttir, f. 21.
október 1959, dóttir hennar er
Alfa Magdalena.
3) Björn Elíson, f. 11. apríl
1962, kvæntur Báru Trausta-
dóttur, synir þeirra eru Baldur
Hrafn, Eiríkur, Auðunn og
Björn Teitur, dóttir Björns er
Hjördís Unnur.
4) Auðunn Elíson, f. 11.
ágúst 1964, kvæntur Valgerði
Pabbi með sín himinbláu augu
og vinnulúnu hendur, hrjúfa rödd
og hlýtt hjarta. Pabbi sem
kenndi mér vinnusemi og vand-
virkni, ósérhlífni og hjálpsemi, að
bíta á jaxlinn og aldrei gefast
upp.
Pabbi sem var kletturinn í haf-
inu, sama hversu hvössu blés.
Styrkur hans fólst í einstakri ró
og æðruleysi. Pabbi sem kenndi
mér að njóta augnabliksins og
vera þakklát fyrir það mikilvæg-
asta í lífinu.
Afinn sem hafði endalausa þol-
inmæði. Afinn sem gekk um gólf
með barnabörnin sín, sat með
þau í gluggakistunni að horfa á
fuglana, hlustaði, umvafði hlýju
og kærleika á sinn kyrrláta hátt.
Kærleika sem náði út fyrir endi-
mörk hugans og lifir áfram í
stórum sem smáum.
Listasmiðurinn sem gat smíð-
að allt milli himins og jarðar, allt
frá eggjabikar upp í háhýsi. Ilm-
ur af sagi. Trjábútar urðu að ger-
semum. Smiðsaugað glögga,
handlagni og hugmyndaauðgi
voru hans bestu verkfæri.
Þegar minningar fölnuðu
komu aðrir styrkleikar pabba
fram á sem tærastan hátt. Næmi
hans á umhverfi og aðstæður og
skynjun á líðan þeirra sem stóðu
honum næst. Hjálpsemi og um-
hyggja voru eiginleikar sem aldr-
ei hurfu. Í hans ljúfa hjarta
geymdi pabbi ávallt það sem hon-
um var kærast. Orð voru óþörf.
Fjölskyldan var pabba allt.
Ævistarfið var fyrir okkur og við
tókum þátt í því. Hann vildi að
við héldum hópinn, fyndum ham-
ingjuna eins og hann sjálfur fann
í okkur börnum, barnabörnum og
mömmu sem hefur beðið eftir
honum. Kærleikurinn hefur fast-
ar rætur og blómstrar áfram um
ókomin ár, alveg eins og hann
óskaði sér.
Helga Elídóttir.
Pabbi var einstakur maður,
hæglátur, ákveðinn, glettinn,
þrjóskur, sterkur, ósérhlífinn,
hæfileikaríkur, ótrúlega ratvís.
Pabbi var af þeirri kynslóð
sem upplifði meiri þjóðfélags- og
tæknibreytingar en margar kyn-
slóðir fyrr og trúlega síðar, sem
sagði að besta nýjungin hefði
verið þegar hann fékk gúmmískó
og hætti að vera alltaf blautur í
fæturna þegar hann hljóp um
Eyjafjöllin, upp að jökli, um mela
og móa í leit að kindum, pabbi
sem unglingsstrákur fór að vinna
sem fullvaxinn maður, pabbi sem
tók öllum nýjungum með opnum
huga, sem vissi að það eru samt
litlu hlutirnir sem skipta mestu
máli í stóru samhengi alheimsins,
sem gat lagað allt, smíðað allt,
hús, fallega hluti, gert listaverk
með því að púsla bara saman
nokkrum spýtum eins og hann
sagði, pabbi sem leysti flóknustu
jólaseríuflækjur, nappaði hurð
eða strompi af piparkökuhúsum
af því að þessir bitar litu út eins
og afgangar, pabbi sem hafði
gaman af bíómyndum og ekki
síst ef við krakkarnir horfðum
með honum, sem fór með okkur í
sveitina, í útilegur og ferðalög og
1. maí göngur, pabbi sem fór út í
óveður að negla niður þök og
bjarga byggingarkrönum eða
hjálpa gömlum frænkum þegar
allt var að fjúka, pabbi sem vakn-
aði um nætur til að breiða yfir
börnin sín og klappa þeim á koll-
inn, fór með þau í sund til að
kenna að synda, Seljavallalaug
undir Eyjafjöllum var uppáhalds
og náttúran gerði ferðirnar að
ævintýrum, pabbi sem tók marg-
an ungan manninn undir sinn
verndarvæng í vinnu og trúði
alltaf á það góða í fólki, sem aldr-
ei talaði illa um nokkurn mann,
en hafði samt sínar sterku skoð-
anir á mönnum og málefnum,
pabbi sem kunni þá list að geta
setið í þægilegri þögn og sagt
samt allt sem þurfti með umvefj-
andi hlýju og skilningi, pabbi sem
vissi ekkert betra en vera með
mömmu og börnunum sínum og
svo barnabörnum, sem sóttust
eftir að vera hjá afa í rólegheit-
um og kyrrð og hann laumaði að
þeim súkkulaði, pabbi sem aldrei
kvartaði þó heilsan tæki oft sinn
toll í gegnum árin, sem átti tak-
markalausa umhyggju gagnvart
öðrum sem fjaraði aldrei út, ekki
einu sinni þegar Alzheimers-
sjúkdómurinn tók yfir, pabbi sem
tók öllu af æðruleysi og leit ekki
á erfiðleika sem verkefni sem
þurfti að leysa heldur hluta af líf-
inu, samofið því að vera mann-
eskja og vera til, pabbi sem sýndi
okkur að þó hugsunin hverfi þá
er það hjartað sem man og augun
sem tala og þræðir kærleikans
slitna aldrei, sem leit alltaf á sig
sem óendanlega ríkan og gæfu-
saman mann, hann átti mömmu
og okkur krakkana og svo alla
hina sem bættust við.
Ég er og verð endalaust þakk-
lát að hafa átt þennan einstak-
lega góða mann fyrir föður og
dóttir mín afa, sem gaf okkur
skilyrðislausa væntumþykju og
fallegar bjartar minningar.
Pabbi heldur ferð sinni áfram og
trúði því að þangað sem hann
færi næst þá biði mamma með
kaffi á könnunni.
Pabbi
Víðóma kærleikur
með fáum orðum mælt
umlykjandi hljómur
blárra augna
og hjartað
á réttum stað.
Jórunn.
Í dag kveð ég pabba sem ávallt
skipaði stóran sess í lífi mínu.
Pabbi minn var einstakur maður.
Alla tíð vissum við börnin hans að
mamma og við vorum það dýr-
mætasta sem hann átti.
Við pabbi vorum tengd ein-
stökum böndum. Þegar eitthvað
bjátaði á þá gat ég leitað til hans.
Það þurfti ekki alltaf mörg orð,
nærveran var nóg. Það var pabba
eðlilegt að deila með mér gleði og
sorg á sinn gefandi hátt. Höndin
hans svo traust og hlý sem
ósjaldan veitti styrk og yljaði
köldum fingrum.
Nú á kveðjustundinni koma
myndir fortíðarinnar upp. Pabbi
með blik í auga að setja mig inn í
verkefni handlangarans. Pabbi
sem hlustaði á vangaveltur ung-
lingsins. Pabbi sem huggaði og
studdi þegar eitthvað bjátaði á.
Pabbi með okkur krakkana á
bakinu eða í bóndabeygju – Karl-
inn undir klöppunum. Pabbi með
undirskál þar sem synir mínir
fengu kaffisopa hjá afa. Pabbi
með litla hönd í stórum lófa –
Fagur, fagur fiskur í sjó. Pabbi
með spýtur sem breyttust í lista-
verk. Pabbi stoltur af börnunum
sínum og barnabörnum. Pabbi
sem kunni að taka lífinu með
jafnaðarró. Pabbi sem ávallt bar
umhyggju fyrir þeim sem minna
máttu sín. Þessar og ótal aðrar
myndir fylgja mér.
Með sandkorn
í augum
hjartað lamað
af sorg
fyllist hugurinn
þakklæti
er myndir
þess liðna
líða hjá.
Pabbi var einstakur maður.
Líf hans einkenndist af kærleika
til okkar. Ég kveð hann nú með
miklum söknuði og þakklæti.
Minning hans lifir.
Þórunn.
Hlið við hlið, hokin í baki
gengum við í takt. Með hendur
fyrir aftan bak röltum við áfram
sólarmegin í lífinu, er ég raulaði
lítið lag. Samkvæmt skýringu í
orðabók merkir orðið minningar-
grein grein í blaði í minningu lát-
ins manns þar sem lát hans er
harmað og aðstandendur hug-
hreystir. Elí Auðunsson og Guð-
rún Magdalena Birnir voru ein-
stök hjón. Þau voru mikið
fjölskyldufólk og lifðu lífinu af
mikilli nægjusemi og dugnaði.
Þau lifðu hamingjusömu lífi og
fylltu líf allra í kringum sig af
gleði með góðlyndi sínu. Ég fékk
þau forréttindi og blessun í
vöggugjöf að fá að kalla þau
ömmu mína og afa. Eins og fyrr
segir er minningargrein grein
sem er skrifuð til þess að hug-
hreysta aðstandendur. Amma og
afi voru trúuð og vissu að þau
myndu sameinast að nýju á góð-
um stað. Þau trúðu einnig á mátt
samstöðunnar og fjölskyldu-
tengsla. Þau vissu að sama hvar
þau væru þá myndum við, fjöl-
skylda þeirra, halda áfram að lifa
lífi okkar með bros á vör og leita
styrks hvert hjá öðru. Þau
kvöddu okkur því ekki í vonleysi
eða vanlíðan, heldur í þeirri von
og trú að við myndum eignast
jafn hamingjusamt líf og þau
kvöddu. Lát afa míns harma ég
mikið. Betri vinar og göngu-
félaga hefði ég ekki getað óskað
mér. Hann var minn helsti stuðn-
ingsaðili í öllu sem ég tók mér
fyrir hendur og hafði óbilandi
traust á mér. Fyrir þetta er ég
honum óendanlega þakklát. Sorg
mín er mikil en þakklætið meira.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þessum manni. Ég
þakka fyrir allar þær ógleyman-
legu stundir sem við áttum sam-
an. Ég þakka fyrir að hafa fengið
að eyða fyrsta afmælisdegi mín-
um með honum og ömmu og öll-
um hátíðum með þeim upp frá
því. En þakklátust er ég þó fyrir
allt það sem hann kenndi mér.
Því miður fékk ég ekki að læra
allt af honum sem hann hafði
sjálfur lært, en hann kenndi mér
það mikilvægasta sem nokkur
getur beðið um. Hann kenndi
mér að staldra við, að horfa á
blómin sem eru að brjótast und-
an þunga vetrarsnjónum. Afi
kenndi mér að með rétta viðhorf-
inu og með bros á vör gæti ég allt
sem mig langaði til, en minnti
mig þó á að stundum þarf maður
að breyta um gönguleið til þess
að geta gengið sólarmegin.
Brestur nú mitt brothætta hjarta
er ég besta vin minn kveð
Brattgeng sál mín bráregnið þerrir
er ég byrgi mína sorg
Sorgmædd fer með sálmabæn góða
er ég signi mig og bið
Óttast ei hinn ókomna tíma
er ég ótrauð áfram held
Lagræn raula lagstúfinn bjarta
er þú lýsir veginn minn.
(MGB)
Dótturdóttir Elís Auðunsson-
ar og Guðrúnar M. Birnir,
Magdalena Guðrún
Bryndísardóttir.
Afi var góður og skemmtilegur
afi. Hann var alltaf glaður og
hress, áður en Alzheimers-sjúk-
dómurinn varð mikill. Ég man
eftir honum vera að labba með
mér í Laugardalnum þegar ég
var lítil. Mér fannst alltaf lifna
yfir honum þegar við komum að
heimsækja hann. Afi var besti afi
sem hægt var að hugsa sér.
Alfa Malla.
Guð blessi afa og sál hans. Sál
hans hefur verið frelsuð. Afi hef-
ur lifað sínu lífi en ekki ég, þess
vegna held ég áfram með mitt líf.
Ég og fjölskylda mín erum í sorg,
en við erum líka þakklát að afi
getur verið hjá ömmu. Við elsk-
uðum afa af öllu okkar hjarta,
hug og sál. Afi vill að við sam-
gleðjumst honum, en það er allt í
lagi að vera sorgmædd. En sorg-
in á ekki að láta okkur gera eitt-
hvað leiðinlegt. Heldur eigum við
að nota gleðina sem þessi fjöl-
skylda hefur, til þess að taka
skemmtilegar og nýjar ákvarð-
anir. Afi minn var trúaður maður
og það er ég líka. Ég trúi á góðan
og betri stað þar sem afi dvelur
núna.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni
(Hallgrímur Pétursson)
Nikulás.
Hann Elí Auðunsson er látinn,
hann hvarf okkur vinum sínum
að mestu fyrir alllöngu á leið til
lands óminnisins og fór þangað
alfarinn fyrir nær tveim árum.
Það ferðalag hefur mörgum
manninum reynst erfitt og um-
brotasamt, en meðfætt rólyndi
og staðfast æðruleysi Elís varð
honum og nánasta fólkinu hans
nokkur hugsvölun og að séð varð
honum einhver ferðaléttir.
Hann ólst upp í stórum systk-
inahóp á Skála undir Eyjafjöllum
við verulegt efnaleysi og gífur-
legt vinnuálag á stundum, en
braust til þess sem ungur maður
að mennta sig sem trésmiður og
vann sem slíkur alla ævi og
lengst af sem sjálfstæður at-
vinnurekandi við byggingu húsa
stórra og smárra.
Það voru ekki allir sem vissu
að Elí og góður vinur hans höfðu
ákveðið að fara og skoða a.m.k.
part af heiminum og fara til vest-
urstrandar Norður- Ameríku og
vinna eitthvað fyrir sér þar. Þá
þurftu menn ábyrgðarmann á
áfangastað, það átti vinurinn í
ættingja og fékk því áritun, en
Elí ekki og hlaut því að bíða
seinni farar. Hana fórum við
mágarnir reyndar ásamt konum
okkar alllöngu síðar og gerðum
verulega góðan túr í einu lagi
bæði austanhafs og vestan, sem
endaði á byggingakaupstefnu í
París.
Enn síðar man ég okkur Elí
með tveimur öðrum bygginga-
mönnum príla upp og niður há-
hýsabyggingar í London við val á
tækjum og áhöldum til vinnuhag-
ræðingar í byggingariðnaði, en
Elí var einn af fyrstu minni
byggingaraðilum hérlendis sem
sáu nauðsyn tæknivæðingar á
starfseminni og lét af henni
verða ekki seinna en strax.
Þau Guðrún systir mín og Elí
giftu sig árið 1957 og bjuggu
fyrst í Kópavogi og þar fékk
móðuramma mín að ljúka sínum
síðustu dögum hjá dótturdóttur
sinni eins og hún óskaði, henni
reyndist Elí vel sem og tengda-
móður sinni, móður minni, sem
bjó hjá þeim Guðrúnu síðustu
æviár sín. Við þessi tímamót er
ástæða til að þakka fyrir hvort
tveggja, sem auðvitað var aukaá-
lag á barnmörgu og stóru heimili
þeirra Guðrúnar.
Við Elí áttum ásamt fleiri
mönnum samfélag um bygginga-
starfsemi í nokkur ár og þá
kynntist ég því að Elí var raun-
sær og sanngjarn stjórnandi
framkvæmda, fastur fyrir, með
ákveðnar skoðanir og afburða
þrjóskur þegar svo bar til, þótt
ég gyldi slíks aldrei.
Elí Auðunsson var maður lið-
lega vaxinn, rétt tæpur meðal-
maður á hæð, næsta fálátur alla
jafna, en glaðvær og hress í
góðra vina hópi, ódeigur og
áræðinn þegar þess þurfti við
ella varkár og kunni fótum sínum
forráð. Honum var mjög annt um
ekki aðeins sína nánustu fjöl-
skyldu heldur og stórfjölskyldu
sína og konu sinnar, sem eru
sannarlega æði mannmargar
hvor tveggja.
Það er margs að minnast úr
nær 60 ára samveru og vináttu,
oftast góðra stunda og annríkis
við „börn og buru“, en Elí missti
mikið þegar Guðrún systir mín
dó 2007 en bar harm sinni í hljóði
svo sem vænta mátti um yfirveg-
un hans og naut umhyggju barna
sinna og gladdist yfir barnabörn-
um sínum mörgum og mannvæn-
legum.
Nú við leiðarlok þakka ég Elí
tryggð og vináttu við mig og
mína fyrr og síðar og við Jóhanna
sendum börnum hans og öðrum
ástvinum samúðarkveðjur.
Einar B. Birnir.
Elí Auðunsson
HINSTA KVEÐJA
Afi var alltaf góður.
Hann var mjög duglegur að
smíða. Hann var oft hress
og hann var alltaf glaður að
sjá okkur. Alltaf þegar afi
sá mig brosti hann til mín.
Þegar ég var lítil gaf hann
mér oft súkkulaðirúsínur.
Ég geymi afa í hjartanu.
Sólrún Anna.