Morgunblaðið - 20.04.2016, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. APRÍL 2016
✝ Sigurjón Árna-son fæddist í
Vopnafirði 12. jan-
úar 1942. Hann lést
á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 14. apríl
2016.
Foreldrar hans
eru Elísabet Sig-
urðardóttir, f. 1.
september 1917 á
Hróaldsstöðum í
Vopnafirði, og Árni
Stefánsson, f. 9. október 1916 á
Háreksstöðum í N-Múlasýslu, d.
16. júlí 1992.
Sigurjón var elstur sex
bræðra en þeir eru: a) Alexand-
er Antoníus, f. 1944, kvæntur
Ragnhildi Antoníusdóttur, b)
Sigurður Ellert, f. 1946, kvænt-
ur Svanborgu Sigríði Víglunds-
dóttur, c) Stefán Reynir, f. 1947,
kvæntur Guðrúnu Pálsdóttur,
Sambýlismaður hennar er Karl
Ingimarsson. Börn hennar eru
Ragna, Axel og Jenný.
Elín Sif, f. 2. nóvember 1972.
Gift Elíasi Wium Guðmundssyni.
Þeirra börn eru Þór Wium,
Freyr Wium, Kristlaug Eva Wi-
um og Viktor Wium. Fyrir átti
Sigurjón Öddu Guðrúnu, f. 26.
júní 1962. Hennar dætur eru
Silja, Sunna Rut og Dóra Líf.
Árið 1968 hóf Sigurjón nám í
rafvirkjun við Iðnskólann í
Vestmannaeyjum og starfaði
sem rafvirki eftir það. Hann
lauk síðan meistaranámi 1981.
Frá 1981 starfaði hann sem
sjálfstæður rafverktaki allt þar
til hann lét af störfum vegna
heilsubrests 1998. Sigurjón
starfaði með Kiwanisklúbbnum
Öskju á Vopnafirði um árabil og
gegndi formennsku Sjálfstæð-
isfélagsins á Vopnafirði.
Útför Sigurjóns verður gerð
frá Glerárkirkju á Akureyri í
dag, 20. apríl 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Þorsteinn Þór-
oddur, f. 1950,
kvæntur Katrínu
Maríu Valsdóttur,
d) Árni, f. 1951,
kvæntur Maríu
Hrönn Halldórs-
dóttur.
Sigurjón kvænt-
ist Edil Jónínu
Jensdóttur frá Við-
areiði í Færeyjum
1963. Saman eign-
uðust þau fjögur börn:
Jens, f. 10. janúar 1964, bú-
settur í Kanada. Kvæntur Be-
verley Sigurjónsson. Sonur hans
er Sigurjón Árni.
Elísabet Árdís, f. 7. janúar
1969. Hún er gift Jóni Kristjáni
Sigurðssyni. Þeirra börn eru
Guðjón, Vilborg Edda og Edil
Inga.
Hanna, f. 3. október 1970.
Elsku pabbi minn.
Svo margt sem ég vildi hafa
spurt, vildi hafa sagt. Ég kynnt-
ist þér fyrst þegar ég var um
tvítugt, þegar ég eignaðist
fyrstu dóttur mína og eignaðist
um leið aðra fjölskyldu. Kynnt-
ist systkinum mínum og ykkur
Edil. Ég er svo þakklát fyrir
það.
Ég er þakklát fyrir að vera
dóttir þín. Held að ég hafi krækt
mér í góð gen frá þér. Til dæmis
þrautseigju og að gefast aldrei
upp. Held að við eigum það sam-
eiginlegt.
Þú varst rétt rúmlega fertug-
ur þegar nýrun þín ákváðu að
hætta að starfa og tveimur árum
seinna fékkstu gjafanýra. Það
kom ekkert annað til greina en
að halda áfram að vinna eftir
það en 12 árum síðar fékkstu
heilablóðfall, svo annað. Þú lam-
aðist að hluta öðru megin og þar
á meðal í hendinni. Þú gafst ekki
upp en byrjaðir að vélrita á tölv-
una til að æfa höndina. Frekar
vel af sér vikið fyrir tækniblind-
an mann sem gat rétt svo kveikt
og slökkt á tölvunni. En þú náð-
ir samt að æfa höndina þannig
að hún gagnaðist aftur.
Svo fékkstu sykursýki, pabbi
minn, og með árunum reyndist
hún þér mjög erfið. Æðar í fót-
um stífluðust og bara var hægt
að laga annan fótinn.
En mesta áfallið reið yfir í
hittiðfyrra þegar þú greindist
með krabbamein í vélinda. Þú
vildir berjast en hvorki kom til
greina lyfjameðferð né skurðað-
gerð vegna heilsunnar. Sjö vikna
geislameðferð í fyrra hægði þó á
meininu og svæfði æxlið.
Þann 12. október sl. fóruð þið
Edil á Akureyri til læknis vegna
dreps í fætinum. Hann var tek-
inn af og þú varst bjartsýnn.
Varst farinn að æfa þig með
gervifótinn þegar krabbameinið
vaknaði og ákvað að halda áfram
með ætlunarverkið. Þið fóruð
aldrei heim aftur.
Elsku pabbi, þú hafðir svo
margt. Bjartsýni, jákvæðni,
húmor, raunsæi, þrautseigju,
dugnað. Hörkudugnað, þú varst
eitt mesta hörkutól sem ég veit
um. Þú þoldir ekki væl og eft-
irsjá en vildir bara halda áfram
án þess að horfa um öxl. Þess
vegna veit ég upp á hár að þú
ert þarna hinumegin og reynir
að segja okkur að halda áfram
með lífið. Ég sé þig eiginlega
leggja áherslu á það.
Mér þótti mjög vænt um þig,
pabbi minn, en ég sagði þér það
aldrei. Dáðist að þér en ég sagði
þér það aldrei. Þess vegna hef
ég sagt það núna nokkuð oft. Af
því að ég veit að þú heyrir. Og
ég held að þú brosir og segir:
„Já, það er nú svo…“
Hvíldu í friði, pabbi minn.
Þín dóttir,
Adda.
Í dag fylgjum við pabba síð-
asta spölinn með sorg í hjarta.
Þó að sorgin sé mikil gleðjumst
við yfir minningum og vitum að
nú líður honum vel.
Þegar ég hugsa um pabba
man ég eftir harðduglegum,
réttsýnum, skynsömum, þrjósk-
um og góðum manni. Hann
kenndi okkur að vera sjálfbjarga
og láta ekki smámuni trufla okk-
ur. Við fengum að spreyta okkur
á ýmsum hlutum, jafnvel þó að
það væri ekki alveg það gáfuleg-
asta á þeirri stundu. Okkur var
kennt að með viljann og skyn-
semina að vopni væru okkur all-
ir vegir færir. Þetta hef ég tekið
með mér út í lífið. Kvart og
kvein var ekki ofarlega á vin-
sældalista pabba og allra síst
þegar kom að honum sjálfum.
Pabbi og mamma bjuggu all-
an sinn búskap á Vopnafirði, al-
veg þar til í febrúar er þau
keyptu íbúð á Akureyri og fluttu
vegna veikinda pabba. Hann var
elstur sex bræðra sem ætíð
hjálpuðust að ef eitthvað bjátaði
á, samheldni þeirra var mikil og
þegar pabbi fór að veikjast fyrir
32 árum og þurfti nýtt nýra var
aldrei spurning hjá neinum
þeirra um annað en að gefa
nýra.
Pabbi og mamma höfðu unun
af því að ferðast og ég held að
það sé ekki neinn staður á Ís-
landi sem þau hafa ekki séð.
Einnig voru þau dugleg að fara
til Færeyja, þaðan sem mamma
er. Við fórum í útilegur og
ferðalög þegar ég var krakki og
síðar fengu barnabörnin að
njóta þess.
Pabbi var þekktur fyrir ein-
stakan baráttuvilja og þraut-
seigju, hann lagði aldrei árar í
bát í þau 32 ár sem hann glímdi
við veikindi. Þegar hann greind-
ist með krabbamein í vélinda var
það honum mikið áfall því þann
sjúkdóm vissi hann að hann
myndi ekki vinna, að gefast upp
var ekki til í hans huga og barð-
ist hann alveg til síðasta dags. Í
kjölfar stórrar aðgerðar í októ-
ber og aftur í desember tók við
ströng sjúkraþjálfun þar sem
markmið pabba var að ganga
aftur með hækjur og er það
merki um baráttuviljann að þeg-
ar ég spurði hann af hverju
hann legði svona mikla áherslu á
að geta gengið með hækjur í
stað göngugrindar var svarið
stutt og laggott: „Af því að ég er
með próf á hækjur.“ Hann náði
því markmiði því miður aldrei. Í
janúar síðastliðnum fengum við
að vita að krabbameinið, sem
legið hafði í dvala, hefði tekið sig
upp aftur og ekkert annað væri
hægt að gera en að njóta þess
tíma sem hann ætti eftir.
Ég gekk í það sjálfskipaða
hlutverk að fylgja pabba og
mömmu í læknisheimsóknir,
sem voru orðnar ansi tíðar síð-
asta árið. Þetta var mér mjög
dýrmætt og mér hlýnar um
hjartað þegar ég hugsa um þá
ást og kærleik sem ríkti á milli
foreldra minna, sem kom svo
sterkt fram í því hversu óskap-
lega vel mamma hugsaði um
sinn mann og hversu dýrmætt
það var pabba að vita að allt
yrði í lagi eftir sinn dag.
Mamma sat tímunum saman við
rúmið hans með prjónana sína
því pabba fannst ekkert eins ró-
andi.
Pabbi var mjög sáttur við þá
ákvörðun að flytja til Akureyrar
enda hafði það lengi staðið til.
Ég veit að það var honum mjög
dýrmætt að fá að búa, þó stutt
væri, í Lindasíðunni hjá mömmu
og var það ósk pabba að hér
fengi hann að liggja.
Hvíl í friði elsku pabbi,
tengdapabbi og afi.
Elín Sif og fjölskylda.
Allt hefur sinn tíma undir sól-
inni, bæði gleði og sorg. Nú er
Diddó faðir minn látinn. Eftir
langvarandi baráttu við erfið
veikindi varð hann að láta und-
an. Ég dáðist að kjarki og krafti
pabba í baráttunni í veikindum
sínum, hann tókst á við hverja
þrautina á fætur annarri af
æðruleysi.
Aldrei heyrði ég pabba
kvarta, sama hversu veikur
hann var, og ævinlega þegar ég
spurði hann hvernig honum liði
svaraði hann alltaf að hann hefði
það bara ágætt. Stórt skarð hef-
ur verið höggvið í fjölskylduna
okkar en missir mömmu er þó
allra mestur. Mamma gaf bæði
honum og okkur hinum ómæld-
an styrk þar sem hún stóð eins
og klettur við hlið pabba, róleg
og yfirveguð, þar til yfir lauk.
Pabbi og mamma voru alla tíð
mjög samrýnd og þeim þótti svo
ótrúlega vænt um hvort annað.
Nú seinni árin eftir að ég fluttist
til Kanada hittumst við því mið-
ur sjaldan. Ég þakka Guði fyrir
að ná að komast til pabba nú
fyrir stuttu og eiga með honum
örfáar stundir á sjúkrahúsinu og
fá að kveðja elskulegan föður. Í
ágúst mánuði 2008 komu pabbi
og mamma til Nýfundnalands til
að vera við giftinguna hjá okkur
Beverley. Pabbi lagði á sig langt
ferðalag til að geta verið svara-
maður minn og lét það ekki eftir
sér þrátt fyrir mikið heilsuleysi.
Til okkar kom einnig eldri mað-
ur frá Winnipeg sem þekkti vel
sögu íslenskra vesturfara við
Winnipeg-vatn. Urðu pabbi og
þessi maður miklir mátar og
skröfuðu mikið saman og þá
mikið um vesturfarana enda
pabbi mikill áhugamaður um
sögu vesturfarana. Pabbi skildi
ekkert í ensku og vinurinn ekk-
ert í íslensku en það virtist ekki
skipta neinu máli fyrir þá fé-
lagana. Þetta lýsti pabba mjög
vel; hann lét ekkert stoppa sig.
Minningin um ferðalag pabba og
mömmu til okkar mun lifa vel og
lengi í hjörtum okkar hér úti.
Einnig eru minnisstæð ferðalög
sem við Beverley fórum til Ís-
lands og þá austur á Vopnafjörð
til að hitta pabba, mömmu og
Betu ömmu. Þangað var alltaf
gaman að koma, mikið spjallað,
hlegið, já og auðvitað mikið
borðað, enda þau þau hjón ein-
staklega gestrisin. Diddó faðir
minn var eftirminnilegur maður;
aldrei hef ég hitt mann sem var
eins ósérhlífinn. Með pabba er
genginn einn vinnusamasti mað-
ur sem ég hef kynnst um dag-
ana og hef ég þekkt þá nokkuð
marga. Pabbi var ekki aðeins
harðduglegur og samviskusamur
í starfi, heldur hafði hann einnig
sjálfstæðar og oft afar sterkar
skoðanir á hlutum og var óragur
að fara á móti straumnum ef svo
bar undir. Pabbi var skynsamur
maður og athugull og fylgdist
vel með þjóðmálum og því sem
fram fór í hinni víðru veröld allt
til hins síðasta, enda fóru ekki
margir fréttatímar útvarps og
sjónvarps framhjá honum í
gegnum tíðina. Elsku pabbi, ég
kveð þig með söknuði en ég veit
að þér líður vel núna þar sem þú
ert laus við alla þá erfiðleika
sem á þig herjuðu. En allir dag-
ar eiga sér kvöld og allar nætur
morgna. Upp rís morgunsólin og
minningin um góðan mann lifir.
Elsku mamma, Beta amma og
aðrir ástvinir. Guð gefi okkur
öllum styrk svo við getum öll
sent pabba hlýja strauma inn í
hans nýju veröld. Megi hann
hvíla í Guðs friði.
Jens og Beverley.
Tengdafaðir minn hefur feng-
ið hvíldina en í dag fylgjum við
honum síðasta spölinn til hinstu
hvílu. Sigurjón, eða Diddó eins
hann var alltaf kallaður, hafði
barist við mikil veikindi uns
hann varð að láta í minni pokann
eftir hetjulega baráttu. Aldrei
heyrði ég hann kvarta en ótrú-
leg jákvæðni sem hann bjó yfir
fleytti honum langt í lífinu. Það
sem á hann var lagt var með
ólíkindum en hann barðist gegn
mótvindi af hógværð. Alltaf var
stutt í brosið og léttleikann og
þessir kostir léttu undir til að
komast í gegnum erfiðleikana.
Það var aðdáunarvert að sjá
eiginkonu hans, Edil, hvernig
hún umvafði mann sinn í veik-
indum hans.
Hún stóð þétt við hlið hans og
veitti alla þá hjálp sem í hennar
valdi stóð. Hún var stoð og
stytta í lífi hans. Samband
þeirra var sterkt og byggðist á
virðingu hvort til annars.
Ég man vel eftir því þegar við
hittumst í fyrsta sinn. Handa-
bandið var þétt, hann brosti
breitt og við settumst niður að
spjalli þar sem hann rakti úr
mér garnirnar. Þessi stund er
mér ógleymanleg og ég sá fljót-
lega hvaða mann hann hafði að
geyma. Hann var af gamla skól-
anum, þekkti lífsbaráttuna út í
ystu æsar.
Fjölskylda mín fór í ófáar
heimsóknir til Vopnafjarðar,
þangað var alltaf gott að koma
enda vel tekið á móti okkur. Ég
átti mörg samtölin við Diddó
sem voru einstaklega notaleg og
eiga eftir að sitja í minningunni
um þennan sómamann. Diddó
var hafsjór af fróðleik, skarp-
greindur, vel lesinn og fylgdist
einstaklega vel með öllu sem var
að gerast í þjóðfélaginu. Það fór
eiginlega ekkert framhjá honum
og hann hafði sterkar skoðanir á
hlutunum og lífinu almennt.
Hann var raunsær og um fram
allt stálheiðarlegur. Ávallt tilbú-
inn að rétta fram hjálparhönd,
laghentur, útsjónarsamur og
gekk í verkin.
Diddó átti barnaláni að fagna.
Hann átti þá heitustu ósk að fá
að sjá börnin sín vaxa úr grasi
og koma sér fyrir í lífinu. Barna-
börnunum fylgdist hann vel
með, vildi hag þeirra sem mest-
an og að þau stæðu sig vel í
námi.
Í dag kveð ég góðan tengda-
föður sem ég mun ætíð minnast
af hlýhug. Megi góður Guð um-
vefja þig og vernda. Ég sendi
tengdamóður minni, móður
hans, bræðrum, börnum, barna-
börnum og öðrum vandamönn-
um samúðarkveðjur og megi
góður Guð gefa þeim styrk í
sorginni.
Jón Kristján Sigurðsson.
Elsku afi okkar.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar með þér, við erum svo
heppin að hafa kynnst þér og
fengið að eyða tíma með þér. Við
elskum þig svo mikið og það er
sárt að kveðja þig en við vitum
að þér líður vel í himnaríki. Það
var gaman að fá að hafa þig hér
hjá okkur síðustu mánuði, koma
til ykkar ömmu í Lindasíðu og
fá að vera með ykkur. Þú munt
ávallt búa í hjörtum okkar og
við vitum að þú veist að við
hugsum vel um ömmu.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði, elsku afi okkar.
Þór Wium, Freyr Wium,
Kristlaug Eva Wium og
Viktor Wium.
Elsku afi minn ofurhetja.
Óskaplega er erfitt að kveðja
þig. Ég er svo fegin að hafa get-
að komið og haldið í höndina
þína og verið með í að fylgja þér
að lokakaflanum. Fallegur
varstu og fallegur fórstu.
Það eru margar minningar
sem sækja á hugann.
Ég man eftir því hvernig
maginn þinn hristist þegar þú
hlóst. Það var alltaf stutt í
spaugið. Þér fannst allt fyndið
og ef það var ekki fyndið þá
snerirðu því upp í grín.
Á fyrstu æviárum mínum
varstu sá eini sem ég þekkti sem
pissaði standandi. Ég reyndi það
nokkrum sinnum til að gera eins
og afi en það tókst ekki vel.
Þú gast allt. Þú varst mín of-
urhetja.
Þú bauðst mér í mína fyrstu
flugferð. Það var hátt upp í loft í
Hamrahlíðinni. Hún var sú
fyrsta af mörgum. Ég sé fyrir
mér brosandi andlit þitt þegar
ég flaug upp í loftið. Kitlið í
magann og hlæjandi augnaráðið
þitt og alltaf greipstu mig aftur.
Fréttatíminn var heilagur. Ég
lærði fljótt að tala ekki meðan
þú hlustaðir á útvarpsfréttirnar.
Það var erfitt fyrst að mega
ekki tala en með tímanum þótti
mér þessar stundir notalegar.
Kyrrðin sem fylgdi þögninni.
Bara fréttir og þú, afi, í stólnum
þínum. Og stofuklukkan. Ég
hugsa um þessar stundir og finn
enn kyrrðina í hjartanu.
Það eru forréttindi að fá að
þekkja afa sinn í 34 ár. Að eiga
svo margar minningar sem fylla
hjartað af kærleik. Og þó augun
tæmist af tárum
og söknuðurinn sé sár, þá eru
minningarnar endalausar og búa
í hjörtum okkar áfram.
Það verður vel hugsað um
ömmu, ekki hafa áhyggjur af
því. Og ég veit að þú fylgist
með.
Elsku afi, Guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Þín stóra afastelpa,
Silja.
Jæja gamli minn, þetta hlaut
að enda svona.
Sigurjón, eða Diddó eins og
hann var alltaf kallaður, var
elstur okkar sex bræðra. Á upp-
vaxtarárum hans þótti vinnu-
framlag barna og unglinga sjálf-
sagt og varð hann fljótt þekktur
fyrir vinnusemi og dugnað.
Ungur að árum stofnaði hann
fjölskyldu og byggði sér ein-
býlishús á fallegum stað hér í
þorpinu. Á þrítugsaldri fór hann
í rafvirkjanám og starfaði eftir
það lengst af sem rafverktaki
með sjálfstæðan rekstur. Fjöl-
skyldan stækkaði og atvinnu-
reksturinn kallaði á meira hús-
rými, íbúðarhúsið var selt og
nýtt og stærra hús byggt hinum
megin götunnar.
Reynsla hans af fjölbreyttum
vinnumarkaði gerði það að verk-
um að hann kunni ágætlega öll
verk varðandi húsbyggingar og
byggði eigið hús að mestu með
eigin vinnuframlagi og kom
meira og minna að húsbyggingu
allra bræðra sinna. Mætti bara á
svæðið.
Um miðjan níunda áratuginn
reið fyrsta heilsufarsáfallið yfir
þegar í ljós kom að nýrnastarf-
semi hans var að fjara út. Eftir
nýrnaígræðslu á Ríkisspítalan-
um í Kaupmannahöfn fyrir rétt
um þrjátíu árum var sá sjúk-
dómur að mestu úr sögunni en
fljótlega fóru að koma fram
heilsubrestir vegna ýmissa
aukaverkana lyfja, verst var þó
þróun á illvígri sykursýki.
Vinnuþrekið hvarf smám
saman og hálfsextugur varð
hann að hætta störfum.
Það kom á óvart með svona
ákafan mann hversu vel hann
tók öllum þessum áföllum, hann
einfaldlega kunni að vera veikur
og leit á hvert áfall sem verkefni
sem þurfti að leysa. Síðustu
misseri fór heilsa hans hratt nið-
ur og síðastliðið haust varð að
fjarlægja annan fótlegg hans, en
verra var að árið áður hafði enn
einn vágestur bankað upp á,
krabbameinið.
Ljóst var á nýju ári hvert
stefndi; hann hafði öll þessi veik-
indaár verið óbugaður en undir
lokin hafði hann orð á því að
hann væri orðinn ansi þreyttur.
Barnstrúin gerir ráð fyrir
mikilli birtu og ljósadýrð hinum
megin, þar hlýtur að vera þörf
fyrir góðan rafvirkja.
Far vel kæri bróðir.
Þér ég sendi
hlýjar kveðjur
og ljósið bjarta.
Sorgina sefi,
von þér veiti
og vittu til,
það kemur vor.
(Hulda Ólafsdóttir)
Eiginkonu og afkomendum
hans, svo og aldraðri móður
okkar, sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Ellert og fjölskylda.
Sigurjón Árnason