Einn Helsingi - 01.03.1946, Síða 21

EINN HELSINGI
19
mótsagnafyllta ólga, sem inni fyrir
bjó, gæti brotizt út í öskri, — öskri
hins launsærða villidýrs, sem stekkur
svo fram aðeins til að berjast og drepa,
drepa hvað sem fyrir verður.
En ekkert skeði, og tíminn leið. —
Öskrið brauzt út, en þá var dýrið
orðið svo langkvalið og helsært, að
það varð ekki bardagaöskur, heldur
neyðarvein um hjálp — um samúð, —
um loft, svo það kafnaði ekki í angist
sinni.
En hér verður nú ekki rætt frekar
um þessa liðnu hugbaráttu eins ein-
staks, sárfætts og einmana förumanns
um brennd og sviðin lönd síns eigin
lífs.
En ég ftreka það, að mér var ljóst,
að hugur fólksins og viðhorf í þessu
samfélagi mínu, gagnvart mér og þess-
um málum, voru bæði margvísleg ig
andstæð, og ókunnugleiki cg mín eigin
þögn gerði líka sitt til að villa alla
yfirsýn, ekki sízt þar sem margt þess
— líklega fullur helmingur — hafði.
bæzt í hópinn eftir að til þessa starfs
og þessara mála allra var stofnað, —
en ýmsir aðstandendur þess og áhorf-
endur cg samferðamenn við upptök
þess, dánir eða deyjandi, — eða farnir
á burt út í lífið og fyrri tilveru stna.
Eg ætti því, ef til vill, í raun réttri
að biðja mikinn hóp af fólki því, sem
hér var þennan vetur og sumar, af-
sökunar á því, hvernig „Opnu bréfi"
og öðrum skrifum mínum var beitt
gegn því í hejld, án undentekningar,
En þó viðhorf hvers fyrir sig per-
sónulega hljóti að vera, að mér bæri
að gera slíkt, þá liljóta þó þau öll, scm
orð mín hafa lesið eða á þau hlýtt, að
gera sér ljóst, að með því, mundi ég
kippa burtu öllu sem réttlætti, — já,
krafðist hróps míns, — krafðist ákalls
helsingjans. Tilgangur þess væri þá
orðinn persónulegur einstaklingsofsi,
gegn öðrum einstaklingum. Það hefði
þá misst sinn samfélagslega tilverurétt
— aðeins sársaukabrölt í greyinu hon-
um Steindóri Sigurðssyni til að verða
ekki alveg borinn fyrir borð. Og ætl-
unarverkið, sem draumarnir að baki
þess vonuðu að bera uppi, yrði þá
byggt á röngum forsendum, — hver
bygging, sem kynni að rísa upp frá
því, reist á fölskum grunni.
En það raunverulega eðli alls þessa
máls og réttur ákalls míns, verður
ræddur á öðrum stöðum hér í ritinu
nánar.
Og skulu því þessi orð mt'n verða
það, sem eg hefi nefnt þau í yfir-
skriftinni, „Málslok" hvað snertir
„Hclsingja og mig“ persónulega, að
minnsta kosti að öllu óbreyttu.
En svo sem fyrr er sagt, fari svo ó-
sennilega, að mér virtist eftir því geng-
ið úr hópi þeirra, sem eftir lifa og
starfa og stofnfélögum mínum frá
þeim tíma, að ég geri nánari grein
fyrir óhappasögunni um „Helsingja",
ársrit til styrktar bókasafni sjúklinga
f Kristneshæli, og að ég leggi fram þau
málsskjöl mín og plögg fyrir þjóðar-
dómstólinn, þá liggja þau fyrir, og
mun ég þá skiljanlega verða að athuga
alla möguleika fyrir því að koma þeim
út á prent.
Þetta er ekki sagt hér sem einhvers
konar hótun, ögrun eða grunvekja,
heldur aðeins upplýsing frá minni
hálfu, óumflýjanleg og eðlileg tilkynn-
ing um vörn, ef aftur skyldi verða
vegið í sama knérunn. — Eðlileg og ó-
umflýjanleg tilkynning fyrir mann, er
hefir ævilanga reynslu af því, hvað
það kostar, að standa óviðbúinn og
berskjaldaður á bersvæði.
♦
Maðurinn er hvorki engill né dýr,
en þeir, sem ætla sér að verða englar,
verða dýr.