Morgunblaðið - 17.08.2016, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. ÁGÚST 2016
✝ Jón Guðbrands-son fæddist 18.
mars 1929. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
á Selfossi þann 9.
ágúst 2016.
Foreldrar hans
voru Sigríður
Bjarnadóttir, hús-
móðir, f. 23.1. 1911,
d. 27.1. 2007, og
Guðbrandur Jóns-
son, Landsbókasafnsvörður, f.
30.9. 1888, d. 5.7. 1953. Systur
Jóns samfeðra voru Kristín og
Ragnheiður, maki Þórður Guð-
johnsen. Albræður Jóns eru
Bjarni, maki Guðrún Guðlaug
Ingvarsdóttir, Logi, maki Krist-
rún Kristófersdóttir og Ingi,
maki Theodóra Hilmarsdóttir.
Jón kvæntist 31. ágúst 1951
Þórunni Einarsdóttur, f. 15.5.
1931. Foreldrar hennar voru
Einar Ólafsson, f. 1.5. 1896,
bóndi í Lækjarhvammi í Reykja-
vík, d. 15.7. 1991, og Bertha
Ágústa Sveinsdóttir, f. 31.8.
1896, húsmóðir, d. 28.3. 1968.
Börn Jóns og Þórunnar eru: 1)
Bertha Sigrún, f. 22.5. 1953,
maki: Pétur Guðjónsson, f. 24.9.
1958, eiga þau sex börn og níu
barnabörn. 2) Sigríður, f. 5.1.
1955, maki: Hjörleifur Þór
Ólafsson, f. 13.9. 1955, eiga þau
fimm börn og sex barnabörn. 3)
Einar, f. 28.1. 1958, maki: Guð-
skólaprófi í dýralækningum frá
Den Kongelige Veterinær- og
Landbohøjskole í Kaupmanna-
höfn 1957. Hann starfaði sem að-
stoðardýralæknir hjá Jakoby
Andersen í Bredsten á Jótlandi
árið 1957. Þá fluttu Jón og Þór-
unn heim þar sem hann starfaði
sem forstöðumaður rannsókn-
arstofu Mjólkursamsölunnar í
Reykjavík frá 1958 til 1961 og
sinnti dýralækningum með
störfum sínum þar. Fjölskyldan
flutti á Selfoss 1962. Þar tók
hann við sem héraðsdýralæknir
og gegndi því starfi til 30. nóv-
ember 1999. Jón sat í hrepps-
nefnd Selfosshrepps eitt kjör-
tímabil. Einnig sinnti hann
trúnaðarstörfum fyrir sveitarfé-
lagið. Jón var formaður Sjálf-
stæðisfélagsins Óðins á Selfossi í
tvö ár og formaður fulltrúaráðs
sjálfstæðisfélaganna í Árnes-
sýslu í fjögur ár. Jón var gerður
að heiðursfélaga í Óðni 1998.
Hann var formaður og ritari
Dýralæknafélags Íslands um
árabil og varð heiðursfélagi þess
2004. Jón keypti Piper Cub
tveggja sæta flugvél í félagi við
annan mann, gerði vélina upp og
fékk heiðursviðurkenningu fyr-
ir. Hann var stofnfélagi í Flug-
klúbbi Selfoss og sat í stjórn
hans um árabil og var hvatamað-
ur um gerð Selfossflugvallar.
Jón gekk í Rotarýklúbb Selfoss
1964 og varð Paul Harris-félagi
klúbbsins 2014.
Útför Jóns Guðbrandssonar
fer fram frá Selfosskirkju í dag,
17. ágúst 2016, klukkan 13.30.
finna Elín Ein-
arsdóttir, f. 14.3.
1963, d. 29.12.
2013. Einar á fjög-
ur börn og þrjú
barnabörn. 4)
drengur, f. 8.3., d.
9.3. 1960.
5) Ragnhildur, f.
8.3. 1961, maki:
Anton Sigurjón
Hartmannsson, f.
9.4. 1960, eiga þau
þrjú börn og fjögur barnabörn.
6) Guðbrandur, f. 28.2. 1962,
maki: Guðrún Edda Haralds-
dóttir, f. 29.12. 1962, eiga þau
þrjú börn. 7) Ingólfur Rúnar, f.
29.9. 1963, maki: Svanborg
Berglind Þráinsdóttir, f. 1.1.
1970, eiga þau sex börn. 8)
Sveinn Þórarinn, f. 10.9. 1965,
maki: Selma Sigurjónsdóttir, f.
5.11. 1974, eiga þau þrjú börn. 9)
Brynhildur, f. 8.7. 1969, maki:
Guðjón Kjartansson, f. 27.8.
1964, eiga þau þrjú börn og fjög-
ur barnabörn. 10) Matthildur, f.
11.1. 1976, maki: Hjörtur Bjarki
Halldórsson, f. 23.2. 1976, eiga
þau fjögur börn.
Jón var fæddur í Finnboga-
húsi við Kringlumýrarveg í
Reykjavík og ólst hann þar upp
til 13 ára aldurs. Eftir það flutti
hann að Bjargarstíg 6 með móð-
ur sinni, bræðrum, afa og móð-
urbróður sínum Sverri. Jón varð
stúdent frá MR 1950 og lauk há-
Nú er komið að kveðjustund,
elsku pabbi, og margs er að minn-
ast.
Þú sagðir okkur oft söguna af
því þegar þú, 11 ára gamall, byrj-
aðir í vinnumennsku hjá afa í
Lækjarhvammi. Um að þú hefðir
verið að hlaupa heim í Finnboga-
hús þegar Einar afi kallar á þig og
spyr hvort þú viljir vera snúninga-
strákur hjá honum um sumarið.
Þú játaðir því en sagðist þurfa að
spyrja mömmu um leyfi. Talaðir
þú oft um það að þetta hefði verið
upphafið að okkur systkinum og
lífshlaupi ykkar mömmu saman.
Sagðist þú enn vera í vistinni hjá
Tótu í Lækjarhvammi. Þú hafðir
oft orð á því hvað þér fannst þú
vera heppinn í lífinu. Að þú hefðir
fæðst í Finnbogahúsi og fengið að
alast þar upp í skjóli mömmu
þinnar, afa og ömmu. Að þú hefðir
endað sem vinnumaður í Lækjar-
hvammi og náð í heimasætuna
þaðan, sem þú elskaðir alla tíð.
Eignast allan þennan krakkahóp
sem þú sagðir hafa lukkast svo
vel, svona nokkurn veginn
óbrenglaðan, hvort heldur það
voru börn, barnabörn eða tengda-
börn. Einnig fannst þér þú vera
heppinn að hafa fengið stöðu hér-
aðsdýralæknis á Selfossi, orðið
hluti af samfélaginu þar og sveit-
unum í kring. Ekki síður fannst
þér heppni að hafa verið með í
frumkvöðlastarfi á uppbyggingu á
Selfossflugvelli, sem var þitt
hjartansmál og það að hafa gert
upp flugvélina TF-DYR.
Störf þín sem dýralæknir voru
hluti af heimilislífinu á Reynivöll-
unum. Þið mamma voruð gott
teymi í þessu öllu saman. Við fór-
um oft með þér í vitjanir hvort
sem okkur líkaði betur eða verr.
Vorboðinn var þegar bændurnir
komu með rollurnar í burðarhjálp
og þú fékkst okkur til að aðstoða
þig.
Þú varst kletturinn í fjölskyld-
unni og alltaf tilbúinn að vera í for-
ystu fyrir okkur. Það var alltaf
hægt að leita til þín sama hvert
málefnið var, ef þú þekktir ekki til
þá varstu tilbúinn að setja þig inn í
málin. Varst ávallt til staðar og
boðinn og búinn að aðstoða okkur
í hverju því sem við tókum okkur
fyrir hendur, hvort sem það var í
námi eða starfi. Þér var mikið í
mun að fræða okkur um öll heims-
ins mál. Hvort sem það var um
sögu lands og þjóðar eða ættfræði,
þótti þér mikilvægt að við yrðum
fróðari eftir samveru með þér.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við eyddum saman í eldhúsinu á
Reynó, hver man ekki eftir mynd-
inni af gömlu Reykjavík sem þar
hangir uppi á vegg og sögunum í
kringum þá mynd? Það var mikið
um gestagang á Reynó og þar
komu ýmsir til þess að ræða við
ykkur mömmu um landsins gagn
og nauðsynjar, oftar en ekki var
tekist á og ekki fannst þér það nú
leiðinlegt.
Elsku pabbi, þú varst alltaf að
passa það að enginn færi sér að
voða og að það sem við værum að
gera væri ekki hættulegt. Það var
þér líkt að fara fyrstur, til þess að
undirbúa jarðveginn fyrir okkur
öll þegar við komum á eftir.
Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur, þín verður sárt saknað. Þín
börn,
Bertha, Sigríður, Ragnhild-
ur, Guðbrandur, Ingólfur,
Sveinn, Brynhildur og
Matthildur.
Í dag verður pabbi minn, Jón
Guðbrandsson, jarðsunginn frá
Selfosskirkju. Pabbi var Reykvík-
ingur þó hann væri alinn upp í
sveit.
Hann fæddist í Finnbogahúsi
sem stóð við Kringlumýrarveg.
Árið 1929 var sá hluti Reykjarvík-
ur enn sveit. Rétt fyrir austan stóð
reisulegur bær sem hét Lækjar-
hvammur. Þar bjuggu myndarbúi
Einar Ólafsson og Bertha Ágústa
Sveinsdóttir ásamt dóttur sinni
Þórunni. Pabbi átti þarna dásam-
lega tíma og var endalaust að
segja okkur sem heyra vildum frá
þessu svæði.
Fór hann snemma að venja
komur sínar í Lækjarhvamm.
Kom þar að Einar spurði strákinn
úr Finnbogahúsi hvort hann væri
ekki til í að koma til sín sem vinnu-
maður. Þetta var sumarið 1940,
pabbi var þá 11 ára. Fyrsta verk-
efnið sem hann fékk hjá nýjum
húsbændum var að fara niður í bæ
og kaupa stígvél handa heimasæt-
unni, Þórunni. Það var farið að
þrengja að þeim í Kringlumýrinni
þannig að Lækjarhvammshjónin
voru nýbúin að festa kaup á jörð-
inni Bæ í Kjós, og í Kjós fékkst
aukið rými og auk þess gátu þau
byrjað með kindur sem hafðar
voru þar. Þetta var því nokkuð
merkilegur búskapur sem stund-
aður var á tveimur stöðum. Að
sjálfsögðu fór pabbi með í Kjós.
Þessi saga gat eiginlega ekki farið
nema á einn veg, pabbi náði í
heimasætuna, Þórunni og hafa
þau verið par frá 16 ára aldri og
eiga 65 ára brúðkaupsafmæli 31.
ágúst.
Haustið 1950 fór hann að læra
dýralækningar í Kaupmannahöfn.
Á þessum árum ferðaðist hann um
á mótorhjóli og fór unga parið
sumarið eftir í ferð um Þýskaland
á þessu mótorhjóli með leður-
hjálma á höfði, nokkuð flott.
Dvöldu foreldrar mínir í Dan-
mörku fram á árið 5́7 en fóru aftur
utan haustið 5́8, þá fór hann í nám
varðandi meðhöndlun á mjólk,
komu síðan alkomin heim 5́9.
Fékk hann héraðsdýralæknis-
embættið á Selfossi og fluttumst
við þangað 6́2.
Var hann alltaf að hugsa um
hvort ekki væri hægt að koma fyr-
ir flugvelli hér á Selfossi. Að end-
ingu var hann komin að niður-
stöðu um hvar best væri að hafa
hann. Fór svo að hann tók á leigu
af bændum í Sandvíkurhrepp
svæðið þar sem flugvöllurinn er í
dag. Á sama tíma var athafnamað-
urinn Einar Elíasson með sömu
pælingar en þeir vissu ekki af hvor
öðrum í fyrstunni. Stofnuðu þeir
Flugklúbb Selfoss og eru þeir
upphafsmenn að flugvellinum
ásamt að sjálfsögðu fleirum. Svo
skemmtilega vildi til að Einar
varð síðar tengdafaðir minn þegar
ég giftist dóttur hans, Guðfinnu
Elínu.
Ég hitti pabba um verslunar-
mannahelgi í síðasta skiptið, þar
sem ég bý á Akureyri um stund-
arsakir. Var af honum dregið og
það tók nokkra stund að komast á
flug og að átta sig á hver var á
ferðinni. Settist hann síðan upp og
fékk kaffi og kökusneið og svo átt-
um við dásamlega stund saman
þar sem við teiknuðum upp sögu-
sviðið í kringum Finnbogahús.
Það sem pabbi var þakklátur fyrir
sitt lífshlaup, þakklátur fyrir að
hafa fengið stóru ástina í sínu lífi,
þakklátur fyrir að þótt byrjunin
lofaði kannski ekki góðu rættist
vel úr. Vil ég að lokum votta
mömmu mína dýpstu samúð því
hún er að kveðja lífsförunaut til 70
ára. Fyrir mína hönd og barna
minna kveð ég þig með gleði. Gleði
yfir að hafa átt þig að, fyrir frá-
bærar minningar um góðan föður
og afa. Kveð þig með mikilli eft-
irsjá. Hvíl í friði.
Þinn sonur
Einar.
Meira: mbl./minningar
Þegar ég hugsa um afa er þakk-
læti fyrsta tilfinningin sem kemur
upp, síðan stolt. Afi minn var frá-
bær, við náðum vel saman. Hann
hafði þörf fyrir og ánægju af því
að miðla þekkingu og reynslu
sinni og ég var tilbúinn að hlusta,
oft á sama hlutinn aftur og aftur.
Heimili afa og ömmu á Reynivöll-
unum var nærri skólanum, sund-
lauginni og íþróttahúsinu. Það
varð fasti punkturinn í lífinu. Afi
var mér mikilvægur og amma
ekki síður.
Ungur fékk ég að fylgja afa í
vitjun í sveitina, kýr með doða eða
hestur sem þurfti að gelda. Keis-
araskurður í bílskúrnum, kjöt-
skoðun í sláturhúsinu. Frábært
hvernig maður fékk að taka þátt í
lífi og starfi.
Það var líka kíkt út á flugvöll,
jafnvel fengið að fara með einn
hring. Afi var nokkuð nýjunga-
gjarn og fékk tölvu snemma og
„Flight Simulator“. Þarna náðum
við afi almennilega saman. Ég
flaug og hann sagði mér til. Aftur
og aftur og aftur. Það var aðallega
aðflugið sem var honum nærri
hjarta. Afi byggði upp flugvöll á
Selfossi, hann byggði flugskýli og
flugbrautir við annan mann en
flaug ekki sjálfur.
Á menntaskólaárunum sat ég
gjarnan á Reynó og vann verkefn-
in mín í tölvunni þar, þetta voru
mörg og löng kvöld. Það var gam-
an þegar afi settist hjá mér og for-
vitnaðist um verkefnið, ræddi
málin en skipti sér ekki af. Hann
hafði engu gleymt frá sínum
menntaskólatíma, hvort sem það
var eðlisfræði eða saga. Horft til
baka finnst mér nú sem þessar
stundir hafi haft stærstan þátt í að
ég valdi þá leið sem ég fór. Er ég
honum afar þakklátur. Ég sagði
honum aldrei þetta, var að hugsa
um að skrifa bréf en á sama tíma
veit ég að hann þurfti ekki á því að
halda.
Hann var mikill grúskari og
það voru gjarnan nokkur lög af
opnum bókum á skrifborðinu.
Ættfræði, tækni, vísindi, saga.
Hann var völundur á bæði málm
og tré og kom gjarnan með lausnir
sem voru til marks um verkvit og
hugsun út fyrir rammann.
Einu skiptin sem ég varð fyrir
skömmum voru þegar honum
fannst glannalega farið og var
hann nánast ofverndandi við mína
kynslóð, miðað við sögurnar voru
þessar áhyggjur áunnar. Átti það
til að fjúka í hann en það rann jafn
hratt af. Voru gjarnan líflegar um-
ræður um pólitík á Reynó og
mannmargt þar í tíukaffinu. Afi
var góður sögumaður, litaðist frá-
sögnin af skemmtilegri kaldhæðni
og naut ég þess að hlusta á sömu
sögurnar aftur og aftur.
Afi var hlýr og góður. Hann var
trúr sér og hafði ekki áhyggjur af
áliti ótengdra. Hann var óeigin-
gjarn og hjálpsamur. Mikill fjöl-
skyldumaður og hafði leyst stóru
gátuna um tilganginn með lífinu.
Sterka tengingin við ömmu óx
með tímanum og leið honum best
þegar hún var nálægt. Síðustu ár-
in fór skammtímaminnið en í stað
kvíða og vanlíðunar tók hann því
með húmor og hélt gleðinni. Hann
mundi gamla tímann og var
skemmtilegur að umgangast. Ég
þakka fyrir allt gott.
Jón Þorkell Einarsson.
Í dag kveðjum við afa á Reynó
með söknuði en hlýjum minning-
um.
Afa, sem lærði heilu stærð-
fræðibækurnar til að geta kennt
þær ungunum sínum. Afa, sem
söng hástöfum með okkur í bíln-
um heim úr Kjósinni. Afa, sem tók
orkublund í fjölskylduveislum
enda leið honum best með fólkið
sitt í kringum sig. Afa, sem var
óþrjótandi uppspretta fróðleiks
um sögu Reykjavíkur og forfeðra
sinna. Afa, sem kenndi okkur á
klukku. Afa, sem tók öllum vel,
enda Reynó hálfgerð félagsmið-
stöð. Afa, sem aldrei þreyttist á
sögustundum og því að fræða ung-
dóminn sinn. Afa, sem fylgdi okk-
ur fyrstu dagana í dönskum skóla,
tók fljótt yfir kennsluna og sendi
kennarann í kaffi „med det
samme“ enda afinn sprenglærður
í dýralækningum í Danmörku og
talandi dönsku eins og heimamað-
ur.
Afi er nú á betri stað, við mun-
um sakna hans en vitum að nú líð-
ur honum vel.
Við eigum þeim ömmu ansi
margt að þakka.
Við sjáumst síðar, afi.
Jón Guðbrandsson,
Hjördís Olga Guðbrands-
dóttir og Þórunn Sara
Guðbrandsdóttir.
Þegar Jón vinur minn er allur
vil ég minnast hans með nokkrum
virðingar- og þakkarorðum. Vin-
átta okkar hefir varað í hálfa öld,
en hún hófst þegar við báðir tók-
um sæti í hreppsnefnd Selfoss-
hrepps vorið 1974, Jón fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn en ég fyrir
Alþýðubandalagið. Ég hafði þá
löngu áttað mig á því að ágæti
manna fer ekkert eftir því hvar
þeir hafa skráð sig í pólitískan
flokk heldur eftir því hvaða efnivið
skaparinn hefði gefið mönnum til
lífsgöngunnar. Þar var Jón Guð-
brandsson vel nestaður. Þá kynnt-
umst við hjónin fljótlega Þórunni
konu Jóns og höfum við átt marga
góða stund á heimili þeirra og þau
endurgoldið þessar heimsóknir.
Þar kom að við fórum saman í
utanlandsferðir. Fyrst til Skot-
lands og Englands. Þá fengum við
okkur bílaleigubíl og ferðuðumst á
eigin vegum suður um Lake Dist-
rict og allt suður til Southampton.
Í bakaleiðinni ókum við með
Norðursjávarströndinni með við-
komu í Grimsby og York. Við Jón
ókum til skiptis, sinn daginn hvor,
og tókst það með öllu áfallalaust
þrátt fyrir vinstri umferð.
Aðra ferð fórum við saman,
fyrst til Kaupmannahafnar og síð-
an með ferju til Þýskalands til Lü-
beck, Hannover og fleiri staða í
Þýskalandi. Síðan ókum við til
Jótlands og þaðan yfir Fjón og
aftur til Hafnar. Jón var vel kunn-
ugur í Danmörku, hafði lært í kon-
unglega dýralækna- og landbún-
aðarháskólanum í
Kaupmannahöfn. Þessar ferðir
eru ógleymanlegar. Minnisstætt
er mér þegar við Jón skoðuðum
flugsögusafnið í London. Þá kom í
ljós að Jón þekkti hverja einustu
vél í safninu og ég fékk þvílíka
leiðsögn í flugsögu að mér hefir
dugað hún síðan.
Jón var alla tíð áhugamaður um
flug. Einhverntíma keypti hann
Piper Cub, tveggja sæta flugvél.
Hann gerði hana upp með þeim
ágætum að hann fékk heiðursvið-
urkenningu fyrir. Vélin er enn til
og geymd á Selfossflugvelli en Jón
var einn helsti forystumaður um
gerð Selfossflugvallar. Það var
einkenni á Jóni að hann var valinn
til forystu í hverjum þeim félögum
eða samtökum sem hann gekk í.
Verður það ekki upptalið hér en
okkur hjónum er efst í huga þakk-
læti fyrir órofa vináttu og sameig-
inlegar gleðistundir um langa tíð.
Þar sem Jón vinur minn er nú
kominn á annað tilverusvið finnst
mér vel við hæfi að flugáhuga-
manninum sé nú tileinkuð tilvitn-
un í kvæði eftir breskan flugliðs-
foringja sem fórst með flugvél
sinni í desember 1941. Hann orti
svo skömmu áður:
Ég losnað hefi jarðarfjötrum frá
í frelsi kannað leiðir himingeims.
Mót sólu klifrað, klofið loftin blá
og komist inn í fögnuð æðra heims
Er hljóður sveif ég, hvergi eygði strönd
um heilagleikans veldi engilfrjáls,
ég út í loftið rétti hægri hönd
og hafði snortið andlit drottins sjálfs.
Fjölskyldu Jóns færum við
innilegar samúðarkveðjur.
Sigurjón Erlingsson.
„Ég er Jón rándýri, sá gamli er
Jón dýri,“ sagði Jón Guðbrands-
son. Þetta var á fyrsta starfsdegi
mínum í starfsþjálfun 1984.
„Þannig aðgreina þeir okkur
bændurnir,“ sagði hann, „mig og
Jón Pálsson, fyrrverandi héraðs-
dýralækni.“ Ég man ennþá glettn-
ina í augum hans og brosið sem
fylgdi frásögninni og öllum hinum
sem sagðar voru þetta sumar,
ekki var það síðra við eldhúsborð-
ið hjá Tótu, þessi yndislegu hjón
spóluðu hvort annað upp og
skreyttu frásagnir hvort annars
og alltaf fylgdi glettnin í augum
þeirra beggja.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Jóni sem barn í sveit á Stóra-Ár-
móti, hann kom reglulega til að
lækna dýrin og af því vildi ég aldr-
ei missa. Hann hugsaði vel um dýr
og menn, eitt sinn fór ég með Jóni
bónda með á í keisaraskurð niður
á Selfoss, ærin var sett upp á
skurðarborð inni í bílskúr hjá Jóni
dýralækni sem hafði útbúið þar
aðstöðu til að skera upp dýr. Jón
bóndi átti að halda ánni á skurð-
arborðinu og ég, þá níu ára, átti að
halda ullinni frá skurðinum á með-
an dýralæknirinn framkvæmdi
aðgerðina. Áhuginn var svo mikill
að dýralæknirinn þurfti stöðugt
að biðja barnið að færa höfuðið frá
skurðinum. Ég gleymdi stað og
stund og horfði agndofa inn í
kindina, þvílíkt ævintýri. Allt í
einu kallar dýralæknirinn „hérna,
haltu þessu“ og rétti mér hálf-
saumað legið, stökk til og greip
Jón bónda rétt áður en hann skall
náfölur í gólfið og var að draga
ána af skurðarborðinu með sér
niður í fallinu. Þarna er Jóni Guð-
brandssyni dýralækni rétt lýst,
hann fylgdist með öllu, var alltaf
með góða yfirsýn og fljótur að
bregðast við. Á þessari stundu
vildi ég verða dýralæknir, þökk sé
Jóni Guðbrandssyni.
Ég átti eftir að kynnast því síð-
ar að Jón var einstaklega fær
dýralæknir og var ég himinlifandi
þegar hann samþykkti að taka
mig í starfsnám. Jón var mjög vilj-
ugur og jákvæður maður, alltaf
reiðubúinn að fara í vitjun og
lækna dýrin, á hvaða tíma sólar-
hringsins sem var, jafnt á virkum
degi sem frídegi. Hann hafði góða
þekkingu og hann hafði ætíð löng-
un til að læra meira, hann gat bók-
staflega allt sem tengdist dýra-
lækningum fannst mér, hann var
minn lærimeistari. Jón og Tóta
opnuðu mér heimili sitt, það stóra
og glaðværa heimili og er ég þeim
ævarandi þakklát fyrir það. Miss-
irinn er mikill og votta ég Tótu
mína dýpstu samúð um leið og ég
þakka fyrir samfylgd með Jóni
Guðbrandssyni dýralækni sem
hefur skilað miklu og góðu dags-
verki, dýrum og bændum til heilla.
Sigurborg Daðadóttir,
yfirdýralæknir.
Fallin er frá einn okkar elsti,
virtasti og vinsælasti dýralæknir,
hann Jón Guðbrandsson. Hann
var líka einn af mínum mikilvæg-
ustu kennurum í öllu sem sneri að
dýralæknastarfinu.
Kynni okkar hófust árið 1970
þegar ég var í dýralæknanáminu
og þurfti að safna mér reynslu
með því að vinna með starfandi
dýralæknum og fékk ég sérstakt
leyfi hjá skóla mínum í Edinborg
til að taka hluta þessa tíma hér á
landi. Ég hafði fregnir af því að
Jón Guðbrandsson
• Skattaleg ráðgjöf
• Skattauppgjör dánarbús
og erfingja
• Erfðafjárskýrslugerð
• Önnur þjónusta
Spekt ehf. • S. 587 7600 • Borgartúni 3
jon@spekt.is • petur@spekt.is
Þjónusta við dánarbússkipti