Dagblaðið Vísir - DV - 10.04.2015, Blaðsíða 35

Dagblaðið Vísir - DV - 10.04.2015, Blaðsíða 35
Helgarblað 10.–13. apríl 2015 Fólk Viðtal 31 É g var alltaf eitthvað að fíflast og ef mér leiddist bjó ég gjarnan eitthvað til. Ég held að þetta hafi verið ákveðin barátta um athygli innan fjöl- skyldunnar; maður var að reyna að finna sína stöðu,“ segir Gunnar Jónsson, betur þekktur sem Gussi, sem fór snemma að reyna fyrir sér í leiklist þótt hann hafi mestmegnis unnið við smíðar og sjómennsku á starfsævinni. Rétt að byrja Gussi leikur titilhlutverkið í kvik- myndinni Fúsi en það er hans fyrsta burðarverk. „Viðbrögð við myndinni hafa verið vonum fram- ar. Ég hef ekki hitt neinn sem er óánægður,“ segir Gussi sem er enn staðráðinn í að starfa í leiklistinni þrátt fyrir mikla vinnu við tök- ur á Fúsa. „Ég var á tökustað allan daginn, tólf tíma á dag. Það voru mikil viðbrigði en gaman. Tilf- inningin sem ég upplifði meðan á þessu stóð var sú að ég var að gera það sem ég á að vera að gera; að ég væri á réttum stað. Sú tilfinning er góð. Ég hafði saknað þess að leika og eftir þessa reynslu er þetta enn- þá draumurinn. Ég er búinn að gutla í þessu í 30 ár en góðir hlutir gerast hægt. Ég er rétt að byrja.“ Leist ekkert á Kvikmyndin fjallar um rúmlega fertugan mann sem býr enn hjá mömmu sinni. Gussi segir margt líkt með honum og Fúsa þótt hann búi sjálfur ekki heima hjá foreldr- um sínum. „Við erum á svipuðu reki þótt ég sé aðeins eldri. Sumt af mér er í honum og sumt af honum reyni ég að temja mér. Fúsi er þó þyngri. Hann er 234 kg og ég ekki nema 208. Það má samt segja að ég hafi bætt á mig 100 kg fyrir þetta hlutverk,“ segir hann brosandi en leikstjórinn, Dag- ur Kári Pétursson, hefur látið hafa eftir sér að hann hafi skrifað hand- ritið með Gussa í huga. „Hann hringdi og spurði hvort ég væri til í að taka hlutverkið að mér og sagðist ekki ætla að gera neitt úr þessu nema ég yrði með. Ég var staddur úti á sjó og lofaði honum að ég skyldi lesa handritið. Í fyrstu fannst mér nú ekki mikið til koma og hugsaði hvernig ég ætti eigin- lega að segja Degi það. En ég hafði nægan tíma og ákvað að lesa aftur yfir um kvöldið og gerði það tvisvar. Eftir að hafa rýnt betur í handritið fóru að poppa upp punktar og eft- ir að hafa lesið það enn einu sinni yfir skildi ég loksins hvar snilldin lá,“ segir hann og bætir við að hann hafi smám saman farið að máta sig við Fúsa í rólegheitum. „Við fórum aldrei í neina karaktersköp- un þannig lagað en þegar við kom- um inn á heimilið, þar sem tökur fóru fram, datt Fúsi alveg inn. Ég fann það inni í íbúðinni að ég var á bullandi réttri leið og sagði Degi að karakterinn væri kominn. Nú væri bara spurningin hversu hátt hann vildi hafa í honum.“ Svarar kallinu Þótt Gussi sé ómenntaður leikari hefur hann verið að leika af og til í 30 ár og sjálfur segist hann hafa ver- ið uppgötvaður af kvikmyndaleik- stjóranum Hrafni Gunnlaugssyni á sínum tíma. Eftir eina tilraun til þess að komast inn í leiklistarnám ákvað Gussi að taka leiklistina á eig- in forsendum. „Ég varð hálffeginn eftir á að ég komst ekki inn í skól- ann og upplifði enga höfnun. Samt sem áður hef ég ótal sinnum fund- ið fyrir efasemdum um það hvort þetta sé eitthvað sem ég eigi að leggja fyrir mig. Þrátt fyrir það hef ég aldrei bægt þessu frá og alltaf svarað kallinu þegar það kemur. Ég á Krumma mikið að þakka enda lærði ég margt af honum. Í Fúsa fór ég svo í allt aðra átt enda eru þeir Dagur Kári og Krummi afskaplega ólíkir. Það hefur verið þroskandi að vinna með svona ólíkum karakter- um. Það gefur manni meiri víðsýni.“ Krakkarnir hræddust hann Gussi ólst upp í Hafnarfirði, næstyngstur í hópi fjögurra systkina. „Pabbi var verktaki og mamma vann við eldamennsku og hitt og þetta. Æskan var svipuð og hjá flestum krökkum á þessum tíma. Í samanburði við krakka í dag var miklu meira frelsi á þessum árum. Maður fékk að leika lausum hala og kannski einum of lausum. Foreldr- ar mínir voru útivinnandi og það var oft erfitt að ná endum saman en mig skorti samt aldrei neitt,“ seg- ir Gussi sem var lítill námshestur. „Mér fannst skólinn hundleiðin- legur og fann mig ekki þar. Það var fátt sem vakti áhuga minn þótt mér hafi ekki beint gengið illa að læra. Ég bara nennti því ekki og fór þetta á ljósmyndaminninu í stað þess að læra margföldunartöfluna og staf- rófið utan að. Ég varð fljótt miklu stærri en allir í bekknum og ef horft var yfir röðina hefði eflaust einhver haldið að um vitleysing væri að ræða sem hafði verið færður niður um bekk eða tvo. Ég var stór og mik- ill en fór að fitna eftir sex ára aldur. Hreyfingin minnkaði þegar ég sett- ist á skólabekk og ég fór að bæta á mig. Það hjálpaði mér hins vegar að vera svona stór og sterkur. Mér var þó eitthvað strítt vegna þess en ég tók það aldrei inn á mig og var lítið að velta mér upp úr því. Ég var alla- vega ekkert úti í horni grátandi. Alls konar stríðni var svo algeng á þess- um tíma og menn voru bara kallað- ir villingar. Ég var sjálfur algjör vit- leysingur og sem unglingur vissi ég ekkert hvað ég vildi, hvert ég ætti að fara eða í hvorn fótinn ég ætti að stíga. Ég var að brjóta af mér, braust inn og svona. Ég gerði það samt svo snyrtilega og var aldrei tekinn. Þetta var bara hluti af strákapör- um sem við mönuðum hver ann- an upp í. Ég slóst samt aldrei. Það var kannski stundum ströggl þegar skólinn byrjaði og krakkarnir voru að staðsetja sig í hópnum. Menn reyndu kannski og voru með smá rembing en voru bara slegnir niður og þá var það fljótt búið. Krakkarn- ir voru eflaust hræddir við mig. Ég vissi það ekki þá en einhver þeirra hafa játað það fyrir mér hin seinni ár. Krökkunum stóð ákveðinn ugg- ur af mér. Ég reyndi samt ekki að hræða neinn meðvitað.“ Stríðni og öfund Gussi fór í Flensborg en þar gekk ekki betur en svo að hann var rek- inn úr skólanum tvisvar. „Ég skulda ennþá fjórar einingar en ég var rek- inn fyrir lélega ástundun. Það var bara svo margt skemmtilegra að gera en að læra. Ég sé ekki eftir að hafa ekki klárað, mér er alveg sama um það, en það er náttúrlega aldrei of seint að fara aftur í skóla. Það er aldrei að vita nema maður geri það einhvern tímann, svona þegar ég hef fundið út hvað ég vil læra.“ Eftir að hafa leikið hjá Leikfélagi Hafnar- fjarðar og í kvikmyndum Hrafns Gunnlaugssonar varð hinn ungi Gussi fljótlega þekktur, allavega innan Hafnarfjarðar, en átti erfitt með að höndla athyglina auk þess sem athyglin snerist upp í stríðni. „Ég fór í útlegð vestur á firði og var þar í tíu ár. Ég ætlaði að vera eina vertíð en ílengdist. Þessi stríðni var bara öfund en ég tók henni ekki þannig enda ekki kominn með þroska. Mér fannst þetta bara óþægilegt og yfirfærði á annað í stað þess að díla við þetta. Ég áttaði mig samt ekkert á því fyrr en mörgum árum seinna,“ segir Gussi sem leið betur í fámenninu fyrir vestan. „Ég plummaði mig vel. Þetta var lítið samfélag þar sem allir þekkja alla og svo var líka næga vinnu að fá.“ Frægðin fylgir Árið 1997 sneri hann til baka og fékk fljótlega hlutverk í sjónvarpss- eríunni vinsælu, Fóstbræður. „Það var kominn tími til að koma aftur enda var orðið minna um að vera fyrir vestan. Ég hafði nýtt tímann vel, unnið í mér og sæst betur við sjálfan mig. Fyrir vikið átti ég auð- veldara með að takast á við athygl- ina sem fylgdi þáttunum. Ég hef oft hugsað hvað ég væri til í að vera í leiklistinni en sleppa frægðinni en þetta er víst óhjákvæmilegur fylgi- fiskur þess að vera í þessu starfi. Ég þoli þetta mun betur í dag en ég gerði,“ segir Gussi, sem þó sakn- ar sjómennskunnar sem hann stundaði meðal annars fyrir vest- an. „Þegar maður hefur verið lengi í landi finnur maður fyrir þránni og vill komast út á sjó og láta ölduna rugga manni í svefn. Það fer aldrei frá manni. Ég fæ hins vegar útrás fyrir sjómennskuna í sjóstanga- veiði sem er frábært sport og á allan minn huga þessa dagana. Ef ég væri í betra formi væri ég búinn að taka Íslandsmeistaratitilinn.“ Viðkvæmur með stórt hjarta Gussi þjáðist af feimni fram eftir aldri en segir að hún hafi nú að mestu rjátlast af sér. „Mér hefur samt aldrei fundist erfitt að leika, þá fer maður í hlutverk. Það er mun auðveldara en að koma sjálfur fram. Allri vinnu í tengslum við markaðs- setningu myndarinnar hefur fylgt ótrúlegt áreiti sem ég er óvanur og kom því dálítið flatt upp á mig. En ég setti mig svo sem ekki í neinar stellingar fyrirfram. Ég er gríðarlega viðkvæmur en líka með stórt hjarta,“ segir hann og bætir við að fjölskylda hans hafi þegar séð myndina og lýst yfir ánægju sinni. „Ég var ekkert stressaður yfir því hvernig myndin færi í fólk enda treysti ég Degi full- komlega. Ég vissi líka að sjálfur hefði ég gert mitt allra besta. Svo var þetta búið og gert og engu hægt að breyta og þess vegna var ég ekkert að velta mér upp úr því.“ Erfitt atvinnuleysi Gussi er einn af þeim sem misstu vinnuna í hruninu og í eitt og hálft ár hafði hann lítið við að vera. „Að vera atvinnulaus fór ekki vel í sál- artetrið. Ég hafði verið að flakka á milli sjósins og smíðavinnunnar og umgengist vinnufélagana meira en fjölskylduna. Þegar manni er kippt út úr slíku umhverfi er maður einn á báti. Það er ekki hollt fyrir neinn. Ég tapaði öllu úthaldi, var bara heima við og fór mjög langt nið- ur andlega. Ég sótti um vinnu hér og þar en með tímanum hjaðnaði vonin. Sumir svöruðu en aðrir ekki. Eftir langan slíkan tíma, þar sem maður situr einn með sjálfum sér, fer maður að samþykkja ruglið í sér. Ég var kominn á svolítið vondan stað. Ég hafði alltaf unnið og helst hörkuvinnu frá því ég var 13 ára.“ Í kjölfar atvinnuleysisins fór Gussi í mikla sjálfskoðun. „Ég fór bara að vinna í mér. Ef þeir hefðu drull- ast til að kenna börnum að vera manneskjur, í stað þess að klína í þau dönsku sem þau hafa ekkert með að gera, hver veit – kannski hefði það verið betra veganesti í líf- inu. Svo væri hægt að læra dönsku síðar, svona ef maður vill og finn- ur það hjá sér. Ég kynntist sjálfs- vinnu í gegnum starfsendurhæf- ingarprógrams Virk en þar eru mörg sniðug, lítil námskeið er varða sjálfsvinnu, núvitund og jafn- vel fjármál en eitt slíkt er einmitt að kveikja í mér til að hugsa betur um peningana mína.“ Passar ekki í kassa Gussi þurfti hjálp læknis til að koma sér af stað aftur. „Ég fann að ég þurfti hjálp við að rífa mig upp. Ég skammast mín ekkert fyr- ir að viðurkenna það. Af hverju ætti svona lagað að vera feimnismál? Ég er að reyna að verða betri mann- eskja,“ segir hann en viðurkenn- ir þó að atvinnuleysið hafi reynt á stoltið. „Það var ansi erfitt að þurfa á fimmtugsaldri að þiggja bætur, maður sem hefur alltaf unnið mik- ið og erfiðisvinnu, þetta var ákveðin höfnun. En ég er að vinna úr þessu og það gengur vel. Hef verið að brjóta niður þessa múra sem ég hef byggt í huga mínum síðustu árin, bæði vegna skólakerfisins, sem reyndi að njörva mig niður í kassa, og svo vegna almennra viðhorfa um að þetta og hitt eigi að vera svona og svona. Ég hef alltaf verið forvit- inn, spurt; af hverju á þetta að vera svona? og rekið mig á heimabrugg- aða siðfræði. Fyrir vikið hef ég gert í því að pota í fólk með eðlilegum hlutum sem eru ekki gúteraðir. Til dæmis rakaði ég einhvern tímann helminginn af skegginu og gekk þannig um. Ég hef alla tíð verið að sparka niður múrsteina óafvitandi. Ég vil ekki láta setja mig inn í ein- hvern kassa bara af því að einhver segir að hlutirnir eigi að vera svona og svona. Fæst okkar passa hvort sem er inn í þessa kassa.“ Ókvæntur og barnlaus Gussi er ókvæntur og barnlaus. „Ég á allavega ekkert barn sem ég veit um. Það er allt í lagi að vera barn- laus á fimmtugsaldri og ekki jafn erfitt og þegar ég var yngri. Ég hef alltaf haft gaman af börnum en ég veit líka að ég er í engu formi til að verða pabbi. Mér finnst of mikið um að fólk sé að eignast börn í hálf- kæringi. Eins og staðan á mér er í dag væri ég ekki góð fyrirmynd en ég hef alls ekki gefið upp vonina. Ég er að vinna í því að koma mér í form, bæði andlega og líkamlega. Ég er að berjast við hugann á mér, þetta liggur allt þar. Annars hef- ur mér aldrei liðið illa með sjálf- um mér nema þegar ég var kominn í þessa sjálfsvorkunn í kringum at- vinnuleysið.“ Aðspurður segist hann mest heillast af konum sem heillist af honum. „Ég held að ég geti ekki nefnt neitt útlitslegt sem heillar mig, það er bara eitthvað sem mað- ur finnur. Húmor er alltaf kostur. Gussi Gussi hefur verið að byggja sig upp eftir að hafa farið illa andlega út úr kreppunni. MyndiR SiGtRyGGuR ARi indíana Ása Hreinsdóttir indiana@dv.is „Ef þeir hefðu drull- ast til að kenna börnum að vera manneskj- ur, í stað þess að klína í þau dönsku sem þau hafa ekk- ert með að gera, hver veit – kannski hefði það verið betra veganesti í lífinu.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.