Berklavörn - 01.06.1945, Qupperneq 37

ALFREÐ GÍSLASON, læknir:
VEFRÆNIR SjÚKDÓMAR -
SÁLRÆN LÆKNING
Alfreð Gíslason.
Maður, sem til þessa hefur verið heilsu-
góður, fer að kenna stingverkjar í brj óst-
inu. Hann kann óþægindunum illa og
tekur að hugleiða, af hverju þau stafi.
hrósað happi, að myndatakan tókst með
ágætum. Mikið er komið undir leikni og
árvekni starfsfólksins.
Berklaskoðunin, sem hér var fram-
kvæmd, er einstök, þar sem íbúar heillar
borgar eru röntgenskoðaðir. Annars stað-
ar mun það enn ekki hafa verið gert. Hins-
vegar hafa hernaðarþjóðirnar gert slfkar
skoðanir á hermönnum í stórum stíl, og
starfsmannahópum.
Berklayfirlæknirinn, Sig. Sigurðsson, á
skilið miklar þakkir fyrir það menningar-
afrek í heilbrigðismálum, að hafa komið í
framkvæmd allsherjar röntgenskoðun íbúa
Reykjavíkur.
Athyglin beinist meir og meir að verkn-
um og staðnum, þar sem hann situr. Ef
til vill gæti þetta verið bólga í brjósthimnu
eða lunga og því ekki hættulaust. Beygur
og kvíði setjast um sál hans, óvissan kvel-
ur hann, og andlega getur hann ekki á
heilum sér tekið.Stingurinn helzt og jafn-
vel magnast samfara sálarró hans. Loks
fer hann til læknis og skoðun fer fram.
Lungu og brjósthimna reynast heilbrigð,
en brjóstvöðvarnir öðru megin eru aumir
viðkomu. Úrskurðurinn fellur, þetta er
vöðvagigt. Nú er þungu andlegu fargi
létt af sjúklingnum. Kvíðinn og áhyggj-
urnar veðrast burtu. Verkurinn helzt að
vísu, en athyglin beinist nú minna að
honum en áður og við það er sem missi
hann sárasta broddinn. Sannfæringin am,
að hér sé meinlítill kvilli á ferðinni, veitir
honum þegar verulegan hluta batans.
Þegar um alvarlegan líkamlegan sjúk-
dóm er að ræða, er sú ein meginkrafan í
meðferðinni, að sjúklingurinn fái að njóta
hvíldar, ekki aðeins líkamlegrar kyrröar
heldur og andlegs næðis. Það er reynt að
vernda hann gegn því, sem þreytt geti
hann andlega og sér í lagi fyrir öllu, er
valdi honum geðshræringa. Þetta er við-
urkenning á þeirri staðreynd, að andleg
áreynsla og snöggar geðbreytingar hafa
uggvænleg áhrif á gang líkamlegra sjúk-
dóma.
Jafnt lærðum sem leikum er það ljóst,
að það gengi mannsmorði næst að tjá fár-
veikum manni, að nú væri úti um alla lífs-
von, hans biði ekki annað en dauðinn. Það
andlega áfall, sem af slíkri yfirlýsingu
leiddi, gæti hæglega jafngilt lokaósigi’in-
um i sameiginlegri baráttu líkama og sál-
ar við sjúkdóminn. í fullum skilningi þessa
er ekki eingöngu leitast við að bægja frá
sjúklingnum óþægilegum sálarlegum áhrif-
um, heldur er beinlínis reynt að telja í
hann kjai’k, vekja og glæða vonir hans um
BERKLAVÖRN
21