Lystræninginn - 01.04.1978, Blaðsíða 36

konan: (við manninn) komdu, þú veist að þetta
þýðir ekkert fyrir okkur, hann er svo margfalt
máttugri, við getum ekkert nema hlýtt honum
maður 1: rétt hjá þér væna mín, þú ert skynsöm
(við manninn) ég er ykkur svo miklu sterkari og ég
get stjórnað hugum ykkar og gerðum að vild, svo
þú skalt ekki reyna þetta oftar, því annars hiýturðu
verra af, og þið vitið hvað það þýðir
konan: (við manninn) komdu vinur minn, ég
myndi ekki þola að sjá hann kvelja þig, og gera úr
þér hvað sem hann vildi, ó elsku vinur minn vertu
nú skynsamur og komdu, við getum ekkert annað
maðurinn: (lágt og mjög óstyrkt) ég kem ekki
maður 1: (reiðilega) hvað er þetta ræfilstuskan
þín, þetta skaltu fá borgað
(maður 1 ræðst á manninn, rífur hann upp af
stólnum og tuskar hann til, tekur svo til að draga
hann að hurðinni til vinstri (séð frá sal), konan
rekur upp óp og byrjar að gráta, maður 1 druslar
manninum, sem veitir litla eða enga mótspyrnu,
óþyrmilega að hurðinni, konan skjögrar grátandi á
eftir)
konan: (snöktandi) hjálpi okkur hver sem . . .
(maður 1 rykkir í hurðarhúninn, en hurðin opnast
ekki, hann reynir aftur og aftur, hann sleppir
manninum sem skríður út í horn, konan hleypur
snöktandi í fang hans, maður 1 djöflast á hurðinni
eins og óður, en allt kemur fyrir ekki)
maður 1: (gengur eitt skref frá hurðinni) hver
djöfullinn er þetta, hún opnast ekki, ég kemst ekki
út
(hann ræðst aftur á hurðina og reynir af öllum
kröftum að opna hana, en hún opnast ekki)
maður 1: (móður) hver djöfullinn, hvað á ég að
gera, ég kemst ekki út, andskotinn hafl það, en ég
get þó alltaf farið inn til hans, (lítur á þau) en hvað
með ykkur vesalingana, á ég að fara aðskilja ykkur
eftir, (reiðilega) nei, ég skal sjá til þess að þið komist
aldrei héðan út, andskotans aumingjarnir ykkar
(maður 1 dregur upp rýting sem hann hafði á sér
innan klæða og gengur að þeim þar sem þau hnipra
sig saman úti í horni)
maður 1: (æfur) ræflar, svín, ég skal drepa ykkur
(en þá skyndilega opnast hurðin (hægra megin) og
maður 1 stoppar með rýtinginn á lofti og lítur
þangað með sambland haturs og ótta í svipnum,
um leið slökkna öll ljós og ofan af sviðinu heyrist
ógurlegur gauragangur, óraunverulegur, hljóðin eru
líkust, gjammi hunda, smellum tanna, klóri katta,
skerandi ískri, gnauði vindsins, óreglulegum högg-
um (og ég veit ekki hverju), öll þessi óhljóð blandast
saman við öskur í manni og hræðsluóp konu, síðan
lægir aðeins á sviðinu og má þá greina óp
konunnar, sem eru líkust hryglukenndu angistar-
veini, skerast í gegnum myrkrið og hávaðann þegar
hún: (hrópar) einhver, einhver hjálpi okkur, ó guð
. . . (allt dettur í dúnalogn)
ljósin kvikna aftur einsog áður nema hvað nú hafa
dyrnar til vinstri opnast og inn um þær teygir
dagsbirtan sigfram ágólfið, upp ásviðinu másjáað
borð og stólar hafa brotnað og liggja eins og hráviði
um allt herbergið, dyrnar til hægri eru lokaðar og
rétt fyrir framan þær stendur rýtingurinn í gólfinu,
maðurinn og konan liggja í hnipri í sama horninu,
en maður 1 er horfinn, þau staulast á fætur, óstyrk á
fótunum og styðja sig hvort við annað er þau ganga
hægt að geisla dagbirtunnar, stoppa fast við hann)
konan: hann hefur bjargað okkur
maðurinn: já
konan: þetta var hryililegt, ég hef aldrei orðið
svona hrædd
maðurinn: við skulum ekki hugsa um það framar,
heldur um hvað nú taki við
konan: já, hvað heldurðu að geti hafa gerst þarna
úti
maðurinn: kannski er allt dautt eins og hann sagði
konan: það þarf ekki að vera, kannski hefur þeim,
vinunum okkar, tekist að reka hið illa af höndum
sér, þeir loksins gert uppreisn, eins og þú gerðir
áðan
maðurinn: það efast ég um, hið illa er svo
margfalt sterkara en hið góða, en núna er það
okkar hlutverk að fara út og sá því góða í hinn
grýtta jarðveg
konan: (lítur um herbergið) já, komumokkurburt
úr þessu fangelsi, þessari biðstofu hinna lifandi
dauðu
maðurinn: nú tekur lífið við
konan: já lífið, og hið góða
maðurinn: vonandi
(og þau ganga út í ljósið)
(þögn)
(ljósin slökkna)
endir.
36