Lystræninginn - 01.06.1982, Blaðsíða 8

tala um ólögmætan gróður og hlutdeild hennar í einhverju
athæfi. Vitnaði hann í lög nr. 999 frá 2.2. 1888, hin frægu
Kyndilmessulög, um bann við ræktun og meðhöndlun
Torkennilegra Jurta, kvað Litiu gulu Hænuna ótvírætt
seka og krafðist þyngstu refsingar.
Litlu Gulu Hænunni rann kalt vatn milli fiðurs og hör-
unds.
Kötturinn reis á fætur, kvað skjólstæðing sinn þjóð-
kunnan fyrir brautryðjendastarf í þágu glataðra fræja,
ævinlega hefði hún verið boðin og búin að hlú að þessum
vesalingum, þekktum sem óþekktum, það væri glapræði
að láta eitt vafatilfelli, þar sem gersamlega væri ósannað að
Litla Gula Hænan hefði haft glæpsamlegan tilgang í huga,
verða til þess að réttvísin færi að binda endi á þetta göfuga
starf.
Litlu Gulu Hænunni hlýnaði.
Refurinn reis á fætur og sagði að víst væri Litla Gula
Hænan þjóðkunn, en það mætti ekki slá ryki í augu réttvís-
innar. Reyndar hefði umhyggja hennar fyrir glötuðum
fræjum ævinlega verið henni sjálfri til framdráttar og jafn-
an hefði hún sýnt þann ófélagslega hugsunarhátt að neita
að láta samfélagið njóta góðs af þessu starfi sínu, það sýndi
best dæmið um hveitifræið, sem hvert mannsbarn þekkti
frá því það byrjaði að kveða að.
Litlu Gulu Hænunni svimaði. Hún sá Svínið rísa á
fætur, heyrði eins og í fjarska að dómur var kveðinn upp:
Litla Gula Hænan væri sek um skýlaus brot á umræddum
Kyndilmessulögum nr. 999 frá 2.2. 1888, dómurinn hljóð-
aði upp á sekt sem næmi 30 pokum af hænsnabyggi eða
jafnmarga daga í fangelsi upp á vatn og kanarífuglafræ.
Þegar rétti var slitið kom Kötturinn til Litlu Gulu Hæn-
unnar og sagði að hún hefði verið heppin að sleppa með
svona léttvæga refsingu, það mætti hún þakka sér og þeirri
snilldarvörn sem hann hefði flutt í tnálinu. Litlu Gulu
Hænunni þótti vörnin alls ekki snjöll og þaðan af síður
þakkarverð en ákvað þó að láta á engu bera. Og það gerði
hún. Kötturinn impraði nú á sektinni, kvaðst vita að Litla
Gula Hænan ætti ekki handbæra 30 poka af hænsnabyggi
en ugglaust fengi hún þá Iánaða í bönkum staðarins, hún
skyldi bara fara strax daginn eftir og ganga frá málinu.
Þrátt fyrir sívaxandi vantrú Litlu Gulu Hænunnar á
ráðsnilld Kattarins sá hún ekki önnur ráð betri en þau sem
hann gaf henni, best myndi vera að hlíta þeim. Og það
gerði hún.
Bankastjórar staðarins tóku Litlu Gulu Hænunni allir
með sömu ljúfmennskunni, en, því miður, hænsnabyggi
hefðu þeir ekki ráð á, allra síst í svona miklum mæli, banka-
bygg væri þeim jú útbært, en það var víst ekki akkúrat það
sem Litla Gula Hænan þyrfti á að halda. Því miður, en
komdu aftur ef þú heldur að við getum eitthvað aðstoð-
að . . .
Það var bersýnilegt að henni ætlaði ekki að auðnast að
afla sektarfjárins fyrir gjalddaga, hún yrði víst að sitja af
sér sektina. Og það gerði hún.
Litlu Gulu Hænunni leiddist í fangelsinu. Hún horaðist,
kamburinn krumpaðist og fiðrið missti gljáann. Hundur-
inn bar henni skammtinn einu sinni á dag, annars sá hún
engan. Að þrjátíu dögum liðnum gekk hún heim á leið
döpur í sinni og svartsýn á tilveruna. Þá fann hún fræ. Af
gömlum vana laut hún niður og ætlaði að taka það upp, en
þá sá hún að hún þekkti það ekki. L.itla Gula Hænan
hugsaði með sér að hér væri sagan öll, framvegis skyldi hún
láta aðra þiggja angur og mein fyrir glötuð fræ. Og það
gerði hún.
8