Lystræninginn - 01.06.1982, Blaðsíða 9
Magnúz Gezzon:
úndurtaki
einz & zólin ózkar að morgni
finn ég gúmíið læðazt
um blaut zký
nútíma vax
AdólfÓlafsson:
Ögurfcrð
sterkir eru
straumarnir
sem bera mig
til þín
um árin
við ásinn
fagnar þú mér
þegar ég kem
farlúinn
úr ögurferð
á vit þér
og varpa mér
flötum
við fótskör þína
og geng
þér á hönd
Pétur Önundur Andrésson:
Júlímorgun
Konan er sest út
undir vegginn
með saumana
sólin skín
gegnum götótta sokka
í iðnum höndum
hverfur síðan
bak við bót
á bláum buxLim.
6,jvindur Gríksson:
Hcimspoki
ougnobliksins
En geggjaði gamlinginn gekk á gras skömmu áður
en hann gaf upp endurnar í seinast sinnið. Hann
hnoðaði harðar kúlur og senti þeim út í hifmspeisið af
afli, hverri á fætur annari. Og hann hrækti á eftir
þeim.
A vansköpuðu kúlukorninu lenti hrákasluddan og
nei sko: Ovitiborið líffórað vera til.
Fiskurinn var til, flugan var til og paddan, plantan og
perutréð, ljónið og tígrisdýrið og eiturslangan, beljan
og bikkjan.
Gott var það allt og blessað, — ekki meir, ekki meir.
Til varð maður.
Furðuskepna, varla fær um að berast yfir á tveimur
bognum fótum, — sér skemmra nefi sínu tveimur
sljólegum augum, — heyrir aðeins gagnslaus hljóð
tveimur böggluðum eyrum, — kann að búa til ekki
annað en hættulega hluti í besta falli gagnslausa
tveimur kræklóttum höndum, — með tönnur sem
morkna, hár sem dettur af, tungu sem aðeins kann að
tala ljótt, nef sem alltaf er með kvef, — ljótur haus
með heimskri hugsun í, — skepnan með innbyggðum
sjálfseyðileggingarþætti.
Sá maður leit yfir furðulega röklaust sköpunarverk-
ið. Hann sá það var harla vont.
Sem hann leið af kjarkskorti af því hann var einn,
gerði hann Guð í sinni mynd, — til að geta skriðið
fyrir Honum, til að geta kennt Honum um allt sem
aflaga fór, fer, færi.
Abyrgðarlaus skepnan ástundar eftir það sífellda
hræsni og lygi, morð og misþyrmingar, kúgun og
styrjöld, heimspekikerfun og trúarbragðasmíð.
Allt er það lögsett og löggilt, helgað og blessað,
kristnað og krossað.
Loks kom sprengjan, hið stærsta úr hinu smæsta,
röklausust, tilgangslausust, geggjunin geggjaðasta,
— eini sannleikur mannsins.
— Og það stóð full biðröð af trimmurum við hlið-
ið.
Óskor Árni Óskorsson:
/
I tunglsljósi 2
Útí nóttinni
berja menn konurnar sínar-
Nú er allt hljóðnað!
Skyldu þeir allt í einu
hafa litið mánann?
9