Lystræninginn - 01.06.1982, Blaðsíða 12

STEFÁN: Auðvitað. Við gerum það líka.
Bjallan hrlngir
STEFÁN: Þau eru komin. opnar. Halló.
JÓN OG STELLA: Halló.
STEFÁN: Gangið í bæinn.
STELLA: vibNínu Halló.
NÍNA: Halló elskan. — Ertu svona fín!
STEFÁN: Þú ert að hressast.
STELLA: Maður verður að fara í eitthvað.
JÓN: Ég er að verða góður.
NINA: Eg fór bara í ósköp venjulegan kjól.
STELLA: Ég held hann sé fínn þessi.
STEFÁN: Fáið ykkur drykki. — Gerið þið svo vel.
JÓN: Mér veitir sannarlega ekki af einhveru sterku.
STELLA: Takk fyrir.
JÓN: Skál elskurnar.
NINA: Skál og velkomin. — Það var leiðinlegt að þú
skyldir verða veikur.
JÓN: Ég sofnaði í sólinni.
NlNA: Sofnaðir! Það er svo agalega hættulegt.
STELLA: Ég varð bara hrædd.
NÍNA: Ég trúi því. Mér finnst bara merkilegt hvað hann
hefur jafnað sig fljótt.
JÓN: Ég kom ekki hingað til að vera veikur.
STELLA: Maður ræður því nú ekki.
JÓN: Ég er stálsleginn núna.
STEFÁN: Það er fínt. — Skál fyrir því. — Skál.
Þau skála.
NINA: Ég þurfti endilega að brenna.
STELLA: Nei, er það? Mikið?
NÍNA: Dálítið. Ég lá of lengi.
STELLA: Maður má svei mér gæta sín. Hvar brannstu?
NlNA: Aðallega hérna, — á öxlunum.
STELLA: Þú ert þó nokkuð rauð.
NlNA: Það hafa margir brunnið ver en ég.
STELLA: Almáttugur. Ég er hrædd um það. Það er hræði-
legjt að sjá hvernig sumir líta út.
NÍNA: Alveg hræðilegt— sumir liggja jafnvel.
STEFÁN: Það er ánægja eða hitt þó heldur. Fara í sumar-
frí og liggja svo í sólbruna.
JÓN: Ég er viss um að það er ekkert betra við sólbruna en
alkóhól. — Skál.
Þau skála
NÍNA: Sennilega ætti maður alltaf að vera mjúkur.
STEFÁN: Mér sýnist nú sumir í hópnum vera það.
STELLA:Já, ogþarfekki sólbruna til.
STEFÁN: Nei, hreint ekki.
Þau skála.Jón sest, lendir á góljinu
JÓN: Hvað er þetta! Er ég á gólfinu?
STEFÁN: Þessir stólar!
NÍNA: Þú hefur fengið niðrá þig.
JÓN: Ég er með klút hérna.
STEFÁN: Fyrirgefðu. Ég athugaði ekki að vara ykkur við.
JÓN: Nú, við eigum að vita þetta. Ég mundi bara ekki eftir
því í augnablikinu. Manni bregður svo fjári.
STEFÁN: Ég held við þekkjum það.
NÍNA: Það er ófært að ekki skuli vera búið að gera við þá.
STEFÁN: Ég er margbúinn að tala um þetta við fararstjór-
ann.
STELLA: lig hef nú ekki mikla trú á þessum fararstjóra.
NÍNA: Ég sé ekki að sé mikið gagn í honum.
STEFÁN: Hann er ósköp þægilegur, það vantar ekki. En
það er bara ekki nóg. — Setjist þið í sófann.
JÓN: Þetta er ágætt hérna á rúminu.
NÍNA: Kemur Didda ekki með?
JÓN: Didda! Við erum nú alveg hætt að sjá hana. Ég veit
varla hvar hún heldur sig.
NINA: Er hún ekki á þessum skemmtistöðum?
JÓN: Hún er vitlaus í þessi diskótek. Mér finnst engin
hemja að hún sé úti allar nætur.
STELLA: Segðu henni það.
JÓN: Ég veit að það þýðir ekkert. Það þýðir ekkert að
banna unglingum í dag. Þetta unga fólk ræður sér sjálft.
STEFÁN: Það er ekki aðeins að það ráði sér sjálft. Það
stjórnar öllu.
JÓN: Ég vona að hún geri enga vitleysu.
STELLA: Barnið?
JÓN: Barnið. Heldurðu að hún sé barn?
STELLA: Fjórtán ára.
JÓN: Fjórtán ára. Hún er sko ekkert barn lengur.
NÍNA: Didda er þroskuð eftir aldri.
STELLA: Þú heldur þó ekki að dóttir okkar...
JÓN: Ég er ekki að fullyrða neitt.
STELLA: Ég treysti henni alveg.
JÓN: Það er einfalt að segja það. En það er eins gott að
blekkja sig ekki. Maður er alltaf að blekkja sig. Þessir
unglingar eru farnir að sofa hjá strax og þeir hafa fengið
náttúru. Maður veit líka hvernig þessir Spánverjar líta á
erlent kvenfólk.
STELLA: Hvernig líta þeir á það?
JÓN: Þeir líta á það sem hórur.
STELLA: Hórur. Vitleysa er þetta.
JÓN: Vitleysa. — Það er sko engin vitleysa. Ég er ekki að
segja að þeir borgi þeim. Þeir þurfa þess ekki. Þeir vita sem
er að það er til í tuskið. Fjöldinn allur af kvenfólki kemur
hingað fyrst og fremst til að ná sér í karlmenn, — jafnvel
giftar konur.
STELLA: Giftar konur?
JÓN: Giftar konur. — Taktu þessa rauðhærðu sem er
alltaf þarna við Iaugina.
STELLA: Þessa rauðhærðu?
JÓN: Já, sem er alltafað skipta um bikini.
STELLA: Já hún.
JÓN: Hún er með tvo í takinu.
STELLA: Tvo?
JÓN:Já. Einn úr gestamóttökunni og svo þennan baðvörð
sem er alltaf að stjana í kringum hana.
NÍNA: Er hún gift?
JÓN: Svo segir hún.
NINA: Mér fmnst hún svo sakleysisleg.
STEFÁN: Hún er ekki betri músin sem læðist.
STELLA: Ég skil ekkert í giftu fólki sem fer í sumarfrí sitt í
hvoru lagi. Ekki mundi mig langa til að fara ein.
NÍNA: Sama segi ég.
JÓN: Það getur alltaf staðið þannig á að hjón geti ekki farið
saman.
STELLA: Það er auðvitað rétt. — Er ekki kominn tími til
að fara niður?
JÓN: Það fer að líða að því. Við eigum að mæta klukkan
tíu.
STEFÁN: Ætli fari margir?
JÓN: Ég held að flestir úr hópnum fari. Það voru að
minnsta kosti mjög margir búnir að skrifa sig á listann.
NINA: Vitið þið nokkuð hvernig hann er þessi staður?
12