Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1992, Blaðsíða 34

Guðrún Erla Gunnarsdóttir hjúkrunarfræðingur
Heimsókn á sjúkrahús í austurvegi
/
g gefmér það að hver ein-
staklingur eigi sér draum.
Síðan snýst lífokkar um það,
að draumurinn rœtist. Minn
draumur rœttist í október síð-
astliðnum. Skal nú skýrt frá
hvernig það vildi til.
Árið 1987 gerðist ég meðlimur í
samtökum sem heita NAON (Na-
tional association of orthopaedic
nurses). Ég hef sótt námsstefnu
þeirra þrisvar sinnum. í Bandaríkj-
unum eru til samtök sem heita
People to People International, sem
stofnuð voru í kalda stríðnu 1956 af
Eisenhower. Markmið þessara sam-
taka er að stuðla að faglegum og
menningarlegum tengslum milli
austurs og vesturs. Árlega hafa þessi
samtök sent faghópa á milli landa til
að stuðla að betri samskiptum. Árið
1991 urðu bæklunarhjúkrunarfræð-
ingar fyrir valinu. í NAON eru 8.400
meðlimir og voru 30 úr hópnum
valdir. Ég hreppti hnossið ásamt
hjúkrunarfræðingum frá Ástralíu,
Kanada, St. Vincent eyju og frá
ýmsum fylkjum Bandaríkjanna.
Það tekur langan tíma að skipu-
leggja slíka för, a.m.k. 6 mánuði.
Því var það svo að valdaránið í Sovét
var næstum því búið að setja stólinn
fyrir dyrnar hjá okkur. Þeim varð
ekki kápan úr því klæðinu og keikar
héldum við í Austurveg. Okkur var
ætlað að heimsækja Pétursborg,
Moskvu, Búdapest og Prag.
Undirbúningur
Hver hjúkrunarfræðingur, sem í
slíka för fer, þarf að undirbúa sig vel
og leggja fram fyrirlestur á ensku ,
sem tekur40 mínútur í flutningi. Þar
sem mitt aðalstarf er nú ekki að
halda fyrirlestra á ensku, tók það
drjúgan tíma, því allt varð að vera
fullkomið í mínum huga. Ferð sem
þessi er heldur ekki gefins, þó svo að
maður hafi veirð valinn til hennar,
heldur kostar hún heilmikið, í mínu
tilviki ekki undir hálfri milljón
króna. Því varð ég að reyna að
útvega mér styrki, bæði í farareyri,
og líka til gjafa sem þykja sjálfsagðar
og nauðsynlegar, svo og í ýmsan
annan kostnað. Heilbrigðisyfirvöld
voru farin að beita stóru skærunum,
þegar hér var komið sögu og vildu
ekkert af mér vita né mér veita. Ég
hóf því bréfaskriftir til ýmissa stofn-
ana og fyrirtækja með betlipenna í
hendi, og því lyktaði þannig að lítið
vantaði upp á að endar næðu saman.
Ég vil þakka þeim fyrir mig og segja
að sem betur fer eru ennþá til aðiiar
sem hugsa stórt.
Ég frétti mér til mikillar gleði að
hér í borg er starfræktur skóli, en þar
er veitt aðstoð fólki, sem þarf á hjálp
að halda vegna fyrirlestrahalds á er-
lendum málum, t.d. ensku. Skóla-
stjórinn, hann Steingrímur, reyndist
mér mjög vel. Við þurftum að kunna
að bjarga okkur með það allra nauð-
synlegasta og læra utanbókar helstu
orðatiltæki þessara þriggja framandi
tungna. Margt fleira var það, sem
læra þurfti og ég hirði ekki um að
geta hér.
Áfangastaðir og staðreyndir
Fyrst var haldið til Pétursborgar
og heimsótt „Institute of Traumato-
logy and Orthopaedics“. Þar tók á
móti okkur systir Svetlana hjúkrun-
arforstjóri. Við fengum að skoða
allt, sem hugurinn girntist, þar með
talið skurðstofur, endurhæfingu
ásamt sundlaug og almenna bæklun-
arlækningadeild. Ég fékk að skoða
skrár og kynnti mér umfang þeirra.
Sannleikurinn er sá að starfssystur
okkar þarna eru í þeim sporum sem
hjúkrunarfræðingar á íslandi voru í
fyrir 30 árum. Þannig er skráning
hjúkrunar engin. Þær skráðu hitann
inn á sjúkraskrá læknis og var það
eina skráningin. í ijós kom þegar
spurt var um menntun þeirra að hún
tekur 2-3 ár, fer eftir því hve mikið
þær hafa lært áður. Kennarar þeirra í
hjúkrunarskólanum eru eingöngu
læknar. Vinnutími þeirra er 24 klst. í
senn og 2-3 daga frí á eftir. Þær klæð-
ast hvítum sloppum og eru með
stóran háan kappa á höfði, engin
félagsmerki í barmi. Hægt var að
þekkja starfssystur okkar og kven-
lækna á því að þær voru mjög vel til
hafðar í vinnunni (máiaðar) og
gengu flestar á pinnahælum. Vinnu-
tíminn fannst þeim vel ásættanlegur,
enda þekkja þær ekki annað. Barns-
hafandi hjúkrunarfræðingar starfa
þar til sjö mánuðir eru liðnir af með-
göngu, hætta þá og fá greiðslur sem í
fullu starfi væru þar til barnið er fætt.
Síðan eiga þeir rétt á að vera heima
hjá barni sínu í 3 ár á mun lægri
launum og geta þá gengið að sínu
fyrra starfi. Allar starfandi konur í
Rússlandi hafa þennan rétt.
Við heimsóttum einnig „The
Turner Child Orthopaedic Research
Institute“ í Púskin. Þetta er vísinda-
leg stofnun, þar sem flestir læknar
30 HJÚKRUN V92 - 68. árgangur