Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1992, Blaðsíða 3

EFNISYFIRLIT
Kærleikur og umhyggja í hjúkrun
Margrét Hákonardóttir, hjúkrunarfræðingur
bls. 5
Mat heilsugæsluhjúkrunarfræðings
á vanlíðan íslenskra kvenna 2-6
mánuðum eftir barnsburð
bls. 8
Áfallahjálp
Viðtal við Rúdolf Adolfsson
geðhjúkrunarfræðing
bls. 1 6
Samkynhneigð og sorg
Hildur Helgadóttir, hjúkrunarfræðingur
bls. 1 9
Um vinnuumhverfi hjúkrunarfræðinga
Hólmfríður K. Gunnarsdóttir,
hjúkrunarfræðingur
bls. 22
Minningar um merkar konur í
hjúkrunarstétt, helgaðar Bjarneyju
Samúelsdóttur hjúkrunarkonu
Vigdls Finnbogadóttir, forseti Islands
bls. 26
Ég á mér draum
María Finnsdóttir, hjúkrunarfræðingur
bls. 28
Slysatryggingar
Þórunn Pálsdóttir, hjúkrunarfræðingur
bls. 29
Heimsókn á sjúkrahús í austurvegi
Guðrún Erla Gunnarsdóttir, hjúkrunarfr.
bls. 30
Smitgát og sýkingavarnir
Ása St. Atladóttir, hjúkrunarstjóri
sýkingavarna
bls. 33
Fréttir
bls. 34-45
Um
samningamál
Miklar umræður eru í dag um efna-
hagsstöðu þjóðfélagsins og hefur
ákvörðunin um niðurskurð á fjár-
magni til heilbrigðisþjónustu eðlilega
snert hjúkrunarfræðinga hvað mest.
Öllum er Ijóst að leita þarf leiða til að
takast á við fjárhagsvanda ríkissjóðs en það skiptir máli með
hvaða hætti það er gert.
Skert fjárframlög til heilbrigðisþjónustu hafa haft í för með
sér ýmsar breytingar og valdið miklu óöryggi meðal þeirra sem
þurfa á þjónustunni að halda og einnig þeirra sem hana veita.
Það hefur meira að segja leitt til þess að hjúkrunarfræðingum
hefur verið sagt upp störfum, eins og gerst hefur á Landakoti,
sem flestum er kunnugt.
Hjúkrunarfræðingar hvar sem þeir starfa standa frammi
fyrir því að fjármagn til heilbrigðisstofnana hefur verið skert.
Nú skiptir höfuðmáli að hjúkrunarfræðingar standi saman og
standi vörð um hjúkrunarþjónustuna. Á sumum stofnunum
hefur verið lagt til að skerða eingöngu þann þátt þjónustunnar
er fellur undir hjúkrunarþjónustu. Slíkt má hvergi eiga sér
stað.
Fjárhagsstaða ríkissjóðs hefur haft veruleg áhrif á samninga-
viðræður. Þótt nú séu liðnir sex mánuðir frá því að samningar
flestra hjúkrunarfræðinga voru lausir hafa nú í byrjun mars
aðeins verið haldnir örfáir samningafundir. Ekkert hefur þok-
ast í samkomulagsátt og hefur umræðan fremur snúist um að
halda vörð um þá samninga og réttindi sem við höfum. Því
verða hjúkrunarfræðingar að gera upp við sig hvort þeir séu
enn reiðubúnir að taka á sig meiri ábyrgð og aukið vinnuálag
án þess að til komi nokkur Ieiðrétting á kjörum. En til hvaða
aðgerða eru hjúkrunarfræðingar tilbúnir að grípa?
Þetta eru erfiðir tímar en þeir Ieiða vonandi eitthvað gott af
sér. Það verður vonandi einhverjum Ijósara fyrir hvaða þjón-
ustu hjúkrunarfræðingar standa og hversu mikilvæg hún er
öllu samfélaginu.
Vilborg Ingólfsdóttir
' formaður
4 2 ö 7 : 1
i’('; :v\
HJÚKRUN '/92 - 68. árgangur 3