Ráðunautafundur - 14.02.1978, Qupperneq 47

341
í öðru lagi er verið að benda á, hve sú vitneskja, sem fyrir
hendi er um fóðurgildi og átmagn beitargróðurs á íslandi og áhrif
þessara þátta á vaxtarhraða er ófullnægjandi. Nokkuð náið sam-
hengi virðist vera milli þroskaferils, orkugildis klippts gróðurs
og vaxtarhraða lamba í tilraununum. Þó eru þau gögn, sem fyrir
hendi eru, of veikur grunnur til að byggja á skýringar á mis-
munandi þrifum. Til þess að unnt verði að túlka niðurstöður til-
raunanna á viðhlxtandi hátt er óhjákvæmilegt að gera rannsóknir
á plöntuvali, átmagni og fóðurgildi bitins gróðurs í tilraununum.
í þriðja lagi virðist uppskerumagn í mýra- og túntilraununum
ekki skipta öllu máli, þar eð vaxtarhraði lambanna virðist
ákvarðast meira af öðrum þáttum en uppskerumagni við núverandi
tilhögun beitarinnar. Ekki hefur tekist að ná viðunandi fall-
þunga í neinni mýra- eða túntilraunanna, með samfelldri beit.
Grænfóðurbeit að hausti hefur hins vegar aukið fallþungan veru-
lega.
Mjög líklegt er, að takast megi að ná viðunandi fallþunga
af láglendi með því að skipuleggja einhverskonar beitarkerfi,
sem miðaði að því að viðhalda nægum gróðri með háu fóðurgildi
út allan beitartímann. Þeim skilyrðum virðist almennt fullnægt
í úthaga fram á mitt sumar. Eftir það fara vandamálin einkum
að koma í ljós. Áburð til beitiræktar fyrir sauðfé ætti aðeins
að nota til að fylla upp í þau göt, sem verða á fóðurgæða- og
magnframboði á vorin og síðari hluta sumars, og þá helst með
einhverskonar grænfóðurrækt. Framan af sumri er gróður á lág-
lendi, einkum á votlendi víðast hvar ekki takmarkandi, og því
lítil þörf fyrir þann uppskeruauka, sem áburðurinn gefur.