Ráðunautafundur - 13.02.1980, Blaðsíða 38

166
Þurrefnishlutfall íslenskrar ullar er einnig. erfitt að
áætla og engar tölur eru til um það. Sé hins vegar miðaó vió,
aó rýrnun við þvott sé um 40%, að 40-70% þessarar rýrnunar sé
ullarfita, og að hrein ull hafi 12% raka (staðlaö), má reikna
meó þurrefni ullarinnar sem hér. segir:
1) Miðað við að 40% rýrnunarinnar sé ullarfita:
Þurrefni: 60 x 88/100 + 40 x 40/100 = 52,8 + 16,0 = 68,8%
2) Miðað vió að 70% rýrnunarinnar sé ullarfita þá er
þurrefni: 60 x 88/100 + 40 x 70/100 = 52,8 + 28,0 = 80,8%
Af þessu má ætla að nær helmingi meira þurrefni sé í
hverju kg ullar en kg kjöts.
Ullin er þvi nær helminqi dýrari í framleiðslu (FE)
miðaó við forsendurnar um að jafn mikið kosti að framleiða
hvert kg þurrefnis, hvort sem er i ull eða "kjöti".
Borgar sig að stunda kynbætur fyrir uilarmagni?
Svar við þessari spurningu hlýtur að felast í samanburði
vió kynbætur_ á öðrum eiginleika. Þar liggur beinast við aó
bera samana við kynbætur fyrir vaxtarhraóa eða fallþunga lamba.
Sé gert ráð fyrir, að jafn mikla vinnu þurfi að leggja af mörkum
til að finna bestu einstaklinga ákveðinnar hjarðar, hvort sem
um er að ræða ullarþunga eða fallþunga, má reikna út hvaóa
árangur á að nást með kynbótum. Árangurinn ætti að vera
R = i°CT°h2.
Sé reiknað með i = 3 i báðum tilfellum arfgengis á ullar-
þunga = 0,3 og fallþunga = 0,2 og ct fyrir ullarþunga 0,4 kg og
ct fyrir fallþunga 1,7 kg, fæst eftirfarandi útkoma:
Ull: 3 x 0,3 x 0,4 = 0,36 kg ullar
Kjöt: 3 x 1,7 x 0,2 = i,02 kq kjöts
Fyrir sömu vinnu í kynbótum fást 0,36 kg ullar og 1,02
kg kjöts í ættlió. Kynbætur fyrir fallþunga skila þannig nær
þrisvar sinnum meiri árangri. Þegar á það er litið, aó hægt
er að ná enn meiri árangri í aukningu á kjötmagni eftir á meó
þvi að auka frjósemi, er ljóst, að kynbætur fyrir auknum ullar-
þunga verða mjög litlar, sé miöað við að láta hag bóndans ráða.