Svava - 01.01.1900, Qupperneq 10

294
SVAVA
[IV, 7.
iir þuvk næstu daga —við skuium vona, að guð goft okk-
ui' Jravk uæstu viku, svo að við míum lioyinu. — —
Ég liefi iengi hugsað til þessa dags, nefnilega vísitázíu
hevva biskupsins, með Hiik'illi gleði og Jotningu. Ég hefi
hlakkað til þessnvav væntanlegu athafnav. Biskupinn
hlýtur að koma bváðum. Hann hefiv vevið lúinn af
fevðavolkinu og þuvft að sofa og hvíla sig fvameftiv. Mév
þyluv það ósæmilegt, moiva að segja hvein og hcin
skömm fyvir söfnuðinn, að hlaupa nú heim þegav hingað
er komið og láta herra bjskupinn fvótta það, eða sjá kauu-
ske til okkar og mæta sumnm á veginum. Hevra minn !
Það verður auma hugmyndin, sem hann fær þá um þenn-
an söfnuð. Það lýsir lágum hugsunarhætti, áhugaleysi
á kristindómsmálum og hringlandaskap. —0g svo er nú
enn þá eitt.“ — Hann hœkkaði sig í máli og vexti—:
,,Enn þá er ótalið eitt atriði, mikilvægt atriði þessa máls:
Það er of seint' að dveifa töðunni þegav lieim ev komið
—þnð vevðuv of seint.1*
Safnaðai'fulltrúinn brá hárgreiðu handav sinnnv í
skegg sév og háv og leit í kring um sig með yfivhvagði
þess mauns, sem liofir vavðveitt góða samvizku og- veit,
að hann hefir gengið fram í þiónustu sannleika og góð-
givni.
„Þetta er satt, sem hann segir; það or slcömm að