Svava - 01.01.1900, Síða 27

SVÁVA
311
IV, 7.]
Fcnaðurinn vai' tekinn í nús þegar spiltist, neina
áburðarhestar og tnppi, sem át-tu að gf.nga fvrir
rés í inóiend; noKkvu í inuanverðwm dalnum.
Titlingarnir komu í hópum heim að bænnum,
l'ju6Su nefjurn sínum, hviklegir, til beggja hliða,
niður í fiosna ..rfahauga og hlaðvarpa, eftir fræum
og rótum kalinna, dáinna jurta. Þeir höfðu ekki varazt
það, að veturion væri svona snemma i ferð; því
vanaloga dvógu þeir föngin í bú sín á undan hrerri
hiíðarskorpu; en nú urðu þeir á eftir.
Það var mælt, að Langdælingar væra sjaldan sam-
þykkir í skoðunum. En nú voru þeir allir hjavtanlaga
ásáttir um, að verra haust en þetta lieíði aldrei kömið
í mauna minnura.
lívar eera Jón yngri hitti nafna sinu eldra, byrj-
aði crðræðan jafnan og féll á sömu leið :
,,Nafni ! Manstu nokkum tíma eftir öðru eins
hausti og þessu?“
„Nei,“ sagði gamli roaðurÍDn og hristi höfuðið—
„ekki cinu einasta, og ekki heldur mundi faðir rninn
eftir nokkru slíku og gleymdi hann þó ckki þvf, *em
gerðjst á hans dögum“.
„Hefirðu séð vetrarbrautina ? “ spurði yngri Jóa.