Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 30

314
SVAVA
[ IV. 7.
sem beiskjölduðum, stnbærSum jötnum væri þéttskíp-
aö utan við fjarðarmynnið. Hárin risu á höfðuaum
og vissu öll samaa fram.
Sunnudagian fyrsta í Jrarra ‘snerisf veðuráttrn (
bakkann, ssm sótt liafði í sig veðrið þrjí síðustu 3Óiar-
hringana. Veðurglöggir menn böfðu spáð Jrví, að r'r
honum myndi koma viku stórbríð; enda fdr ekk: fjærri
getu Jjeirra; því svo mátti að orði kveða, að allur þo. i
væri ein stdrbríð.
Hríðiuui lét-ti þó eftir viku. en það var aðeiiiu
stundar friður um einn dag. IskaUiur norðan gjóst ; -
þukli á fönninni og bvakti skáfreninriginn eftii benni
Himiniun var kollheiður, eu skýaför hið noðra og sló
grænum fölva á breytingiun yfir hafinu.
Svo skall liann saman um nóttir.i og lífléi voniv
þeirra manna, sera sofnuöu í þeirri trú, aó hríðin vteri
á enda. Gamlir menn og gigtveikir höfð.i erviðá drautna
þú nótt, vörpnðu öndiuni mæðilega, or i viknuiíu
un movguninn og kveinkuðu, þegav þei ;■ t'u- •
Það var beldur ekki tun ekör fram. því ótíuin þ :-d' i.-:nr.
sálminn :
norð.uistan stórhríðai' falda feyki
bvíldavlaust frara í þomi lok.
Hann snorisfc í no.-ðrið að lokum og rak á þnri’-