Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 33

SVAVA
317
IV, 7. ]
og fossar lágu dáloiddir í þagnar gildi; og hiuir fáu
fuglar, sem báru fyrir augað, hreifðu eklci hljóðfæri sío,
cins og raddir þeirra væru írosnar og fjötraðar. Það
var sem rjúpan, snjótitlingurinn og hrafninn liefðu gong-
iö í þreúnÍDgar-samband og heitið því, að rjúfa ekki
dauðaþögn náttúrunnar.
Fönninni liafði kyngt niður svo firnuin ætiti og fá-
dæmum. JBæirnir fóru nálega í kaf, svo ganga varð að
grafa fram úr bæadyrum og tröppurið niður að bæalæk-
junum.
Snjóinn liafði dregið saman í geisi miklar hengjur
á sumum stöðum fiaman í 6iiarbratta fjallanna og í
giljadvögum, sem urðu að ægilegum snjóflóðum, þegar
fönnin fékk tóm til að síga.
Ymsir Langdælingar áttu hey í heiðmui austau við
dalinn, og fundnst sum þeirra ekki fyr en um vorið.
Snjótitlingarnir flögruðu kring um bæina í stuttum
kippum, höktu á snjósköflunum bústnir af frostbólgu og
líndu nátnir úr moðlúkum og mylsnu-salla, sem kastað
var út á gaddinu.—Rjúpurnar settust á hæina og ílugu
ýmist upp í suoðbrenda fjallalmjúkana eða snjóbarða
oyðimörk heiðannnar. Þær voru að leita skógarins, sonj
gömlu Langdælingar hjuggu og brendu.
Svava IV, 7. h.
21